ร่างสูงก้าวลงจากกิ่งไม้ ก่อนจะเดินลงมาเบื้องล่าง อ๊อดมองในมือที่มีเล็บแหลมนั่น ดอกไม้สีขาวนวลตาแต้มเหลืองตรงเกสรอยู่ในมือใหญ่สีม่วงตัดกันน่าเอ็นดู

" เอาไปสิ " เขายื่นให้ อ๊อดยิ้มพลางหัวเราะเบาๆ

“ โธ่ พี่บาก เก็บเอาจากที่ร่วงเสียก็ได้ ใยต้องปีนขึ้นปีนไปเก็บมากัน “ ผู้มากวัยกว่ายิ้ม ค่อยๆจับดอกลั่นทมทัดหูของอ๊อดให้ หล่อนสะดุ้งนิดๆ

“ ดอกไม้เอามาทัดหู จะเก็บที่ร่วงหล่นต้องพื้นทำไมเล่า “

“ พี่บาก ข้ามิได้จะเอามาทัดหูเสียหน่อย “ ร่างระหงบอก แก้มนวลแดงน้อยๆ ด้วยมิเคยมีชายใดมาทัดดอกไม้ให้อย่างใกล้ชิดเพียงนี้

“ ไม่เอามาทัดหูแล้วจะเอามาทำอันใด “ เขาถาม ขยับกายมาใกล้อีก แดดใต้ร่มเงาไม้ส่องลงมายังเรือนร่างที่มัดกล้ามสวยงามของบุรุษ อ๊อดแม้เคยเห็นกายท่อนบนของชายมามากเพราะต้องค้าขาย แต่กลับกัน หล่อนใจเต้นระรัวนักเมื่อเห็นผิวกายมีม่วงหม่น มีลายขาวคาดตามแนวกล้ามเนื้อสวย

“ กะ...ก็ไม่เกี่ยวกับพี่บากหรอกจ้ะ แต่น้องก็ขอบคุณนะจ๊ะ มันสวย...แล้วก็หอมมาก “ รอยยิ้มนวลรับใบหน้าน่ารักทำให้หัวใจของอดีตพรานรุ่มร้อน เขาแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับว่านิสัยพรานในอดีตจะกลับมา และแม่สาวน้อยตรงหน้าเป็นเนื้อทรายวัยปราดเปรียว น่าถูกล่ามาไว้ในอุ้งมือเสียเหลือเกิน

“ ข้าไม่ทันสังเกตว่ามันหอม “

“ หอมจ้ะพี่ “ อ๊อดบอก ยิ้มให้อย่างน่ารัก อีกฝ่ายหัวเราะก่อนจะก้มลงโน้มตัวมาใกล้ๆกับใบหน้าของหญิงสาว เอียงหน้าใกล้เสียจนริมฝีปากแทบจะประทับบนแก้มที่แดงระเรื่อ สูดกลิ่นหอมจากดอกไม้ปนกลิ่นกายจากร่างนวล

“ หอมจริงๆด้วย “ เขากระซิบ อ๊อดเม้มปากใบหน้าแดงหนักเข้าไปอีกเมื่อพรานทมิฬใช้หลังมือมีหนามค่อยๆแตะแก้มอย่างถนอม

“ พี่บาก... ดอกไม้ก็ต้องหอมสิจ๊ะ “

“ ไม่… พี่หมายถึงกลิ่นกายเจ้า “ ร่างสูงกระซิบบอก ไม่ทันจะตั้งตัวอ๊อดก็รับรู้ได้ว่าเธอถูกรั้งเข้าไปแนบชิดแผ่นอกแกร่ง ตะกร้าใส่สมุนไพรหลุดร่วงหล่นกับพื้น พร้อมๆกับที่เสียงประท้วงถูกกลืนหายไปกับเสียงเกลียวคลื่น ด้วยริมฝีปากกระดับแผลของชายตรงหน้าที่จุมพิตลงมา….