เอ๊ะ! นี่กูอยู่พม่ารึเปล่า? (เผลอลั่นใส่เพื่อนไปแบบไม่ได้ตั้งใจ)

สำหรับเรา พินอูลวิน หรือ เมย์เมียว (Maymyo) ซึ่งเป็นชื่อเดิมก่อนเข้าวงการรัฐบาลทหาร มีความอิหลักอิเหลื่อแบบแปลกๆ เหมือนเทเอาพม่า อังกฤษ และแขกอินเดียรวมกัน แต่คนยังไม่เข้ากันดี

แต่ไม่ใช่หมายความว่าเมืองนี้ไม่ดีนะ พินอูลวินก็เป็นพินอูลวินแบบที่เป็นนั่นแหละ เป็นเมืองบนเขาที่อากาศเย็นสบาย สมศักดิ์ศรีที่เรียกขานกันว่าเป็นเมืองตากอากาศของชนชั้นสูง และด้วยความที่เคยเป็นฐานบัญชาการของกองทัพอังกฤษมาก่อน ก็มีโบสถ์และบ้านสไตล์โคโลเนียล (และอิฐแดงๆ) ให้ได้เห็นทั่วทุกมุมถนน

หอนาฬิกาเพอเซล (Purcell Clock) ที่ยี่ยี่ชี้ให้ดูตอนมาถึง เป็นเหมือนหมุดปักไม่ให้หลงทิศหลงทางตอนเราเดินเที่ยวเล่นในเมืองนั้น (แนะนำว่าจองโรงแรมแถวหอนาฬิกานี่ก็ไปไหนมาไหนสะดวกดี) เราสาวเท้าผ่านอากาศเย็นในช่วงเริ่มค่ำไปยัง All Saints' Church โบสถ์เก่าแก่ที่เป็นฉากสำคัญในหนังเป็นที่แรก (ก็มาตามรอยหนังไง อย่าลืมสิ!) ภายในโบสถ์ไม่ได้ตกแต่งวิจิตรหรูหราอะไรมากมาย แต่แสงสุดท้ายที่ตัดกับสีแดงอิฐก็ถือว่าคุ้มค่าแก่การเดินมาหา

*โบสถ์เปิดทุกวันพุธกับอาทิตย์ 9.00-16.00 น. ไม่เสียค่าเข้า ตรงประตูจะมีหมาที่ดูเหมือนดุๆ หน่อย แต่พยายามทำเป็นเอ็นดูมันไว้ แล้วมันจะช่วยเห่าให้คนเฝ้าโบสถ์มาเปิดประตูให้เราเข้าไปได้

เดินกลับจากโบสถ์มาแวะ Central Market ที่มีสตรีทฟู้ดครึ่งพม่าครึ่งแขกให้ได้เลือกกินกันแบบขาดสติ ระหว่างเดินก็จะมีคนแขกมาชวนคุยเรื่อยๆ บางคนก็น่ากลัวไปหน่อย แต่บางคนก็ดูเป็นมิตรดี (เพิ่งมารู้ทีหลังว่าคนในเมืองนี้ส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของทหารรับจ้างจากอินเดียและเนปาล ที่ไม่อยากกลับบ้านหลังอังกฤษคืนเอกราชให้พม่า)

เราใช้เวลาช่วงสั้นๆ แบบนับชั่วโมงได้เมืองนี้ เพราะจริงๆ ก็ตั้งใจให้เป็นเมืองผ่านทางสำหรับการขึ้นรถไฟไปและกลับสิป้อ เลยไม่ได้ไปไหนมาไหนมากนัก นอกจากหาอะไรกินและเดินเล่นรับลม 

ยี่ยี่บอกว่าเมืองนี้ยังมีสวนพฤกษศาสตร์กันดอว์จี (National Kandawgyi Botanical Gardens) ที่คนพม่าชอบพาครอบครัวมาพักผ่อน (คงคล้ายๆ ไปนอนเล่นเขาใหญ่บ้านเรา) และถนน Circular Road ที่ไปปั่นจักรยานเล่นได้ (แต่พูดถึงจักรยาน ก็รู้สึกว่าเหนื่อยเกินไปที่จะปั่นบนถนนของพม่า ที่มีมอเตอร์ไซค์ฉวัดเฉวียนพอๆ กับกรุงเทพฯ)

ใกล้เคียงการมาพักตากอากาศที่สุดของเรา น่าจะเป็นการนั่งรถม้าระหว่างสถานีรถไฟกับโรงแรม อ้ะ อย่างน้อยก็มีประสบการณ์แบบชนชั้นสูงกับเขาบ้างแหละน่า! 

อย่างที่บอก พินอูลวินอาจเป็นเพียงเมืองผ่านทาง แต่ก็รู้สึกดีที่ได้แวะไป เพราะเหมือนกับเป็นการปรับจังหวะก้าวให้ผ่อนลง ก่อนมุ่งหน้าสู่จังหวะของความช้า

เป็นการคูลดาวน์หลังออกกำลังกายและใจในเมืองหลวงมานาน (เกินไป)

ปล. แนะนำ Hotel Maymyo สะอาด สะดวก พนักงานน่ารัก และไม่แพงเลย ส่วนร้านอาหาร Pinsi Cafe ร้านโลคัลแต่ดี ใกล้ๆ โรงแรมนั่นแหละ