...ถ้าอยากวิ่งไปถึงเส้นชัยเร็วขึ้น ก็อย่ามัวแต่มองลู่ข้างๆ...

                ความฝันของฉัน คือ อยากเป็นแม่บ้านที่เปิดคาเฟ่เป็นของตัวเอง และเลี้ยงหมาจรจัดสัก 5ตัว ในบ้านมินิมอลที่เต็มไปด้วยต้นไม้ มีเวลาเขียนไดอารี่และอ่านหนังสือที่ชอบก็เท่านั้น ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งหาทางให้ความฝันของตัวเองสำเร็จ ฉันกลับมัวแต่มองลู่ข้างๆจนเสียสมาธิ และบางทีก็ล้มจนขาพลิก นั่นทำให้ฉันเสียเวลาตอนทายา แทนที่จะวิ่งต่อไปข้างหน้าบนเข็มนาฬิกาที่ไม่คอยท่า

ขณะที่วิ่งด้วยกำลังขาของตัวเอง ก็เจอะคนที่วิ่งอยู่บนลู่ถัดไป บ้างก็บอกว่ามาวิ่งลู่เดียวกับฉันสิ บ้างก็บอกว่าเดินทอดน่องก็ได้ จะได้ไม่เหนื่อย พอฉันลองไปกับพวกเขาดู ปรากฏว่ามันเหนื่อยกว่าเดิม ความฝันของฉันมันยิ่งไกลขึ้นกว่าเดิม 

" เธอฝากความคาดหวังไว้กับคนอื่นมากเกินไป " โซลกระซิบ

ใช่! ที่ผ่านมาฉันทำแบบนั้น ตอนนี้ ฉันยินดีที่จะเหงาช่วงหนึ่ง เพื่อละทิ้งคนที่ไม่ใช่ออกไป และกลับมาวิ่งบนลู่ของตัวเองเหมือนเดิม มันอาจจะช้าไปหน่อย แต่ก็ไม่สายเกินไป คนที่ออกจากชีวิตฉัน ทำให้ฉันวิ่งไปถึงเส้นชัยช้าลง นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมฉันถึงทนอยู่กับพวกเขาได้ไม่นาน 

" ทุกอย่างที่เกิดขึ้น แล้วดับลงเหมือนไม้ขีดไฟ เหลือเพียงขี้เถ้าความทรงจำบนตัวอักษรที่เธอเขียนถึงพวกเขา เมื่อเธออายุ 30 เธอจะหัวเราะกับมัน เวลากลับมาอ่านเรื่องพวกนี้อีกครั้ง ออกไปใช้ชีิวิตอย่างไร้ขีดจำกัดอย่างที่เธอต้องการซะ " 

โซลยิ้มซะจนหัวใจของฉันพองโตตามไปด้วย

จดหมายทั้ง 5 ฉบับนี้ฉันหวังว่า ฉันตอนอายุ 30 จะอ่านมันด้วยความภาคภูมิใจนะ