เรากลายเป็นคนขี้โกหก
เรากลายเป็นคนชอบโหก
และเราเริ่มแยกเรื่องโกหกไม่ได้


ก่อนหน้านี้ที่เราป่วยมาตลอด
ในเวลาแย่ หรือพร้อมจะระเบิด..
เราจะเล่าให้ใครสักคนฟัง

เราไม่ต้องการคนมาเข้าใจ
เราแค่ต้องการคนฟัง


แต่
เวลานี้

เรากลับไม่กล้าเล่าใครเลยว่ากำลังรู้สึกแย่
เราเลือกที่จะไม่พูด
แล้วยิ้มไว้
เราเลือกที่จะไม่ร้องไห้
เพื่อแสดงความปกติ
เราเอาแต่ยิ้ม เพื่อบอกว่าเราอารมณ์ดี

แต่สิ่งที่แย่คือตัวเราเอง
เรากำลังโกหกโลกว่าเราสบายดี
เรากำลังโกหก เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสาร
ไม่ให้คนอื่นเห็นใจ

เราพร้อมจะโกหกตลอดเวลา

เราต้องหัวเราะ แม้เวลานั้นเราจะรู้สึกแย่
เราต้องเป็นคนตลก ทั้งๆที่เราแทบไม่อยากคุยกับใครเลย
เราเป็นสัตว์สังคม
เราจะพังสิ่งแวดล้อมแค่เพราะการพูดความจริงไม่ได้
เราทำได้แค่โกหกคนรอบข้างว่าเราปกติ

เราโกหกบ่อย
จนเราไม่แน่ใจแล้วว่าตัวตนของเราจริงๆเป็นไง

เราไม่ร้องไห้มานานแล้ว
และบอกตัวเองว่า เราอาการดีขึ้น
แต่ความจริงคือ เราอยากร้องไห้ เราแสบจมูก
หายใจไม่ออก อึดอัด

แต่สิ่งที่เราคิดว่าสมเพชที่สุด
คือ
เรากำลังหลอก/โกหกแม้กระทั่ง
ตัว
เรา
เอง