เราแค่กลัว เราไม่อยากเป็นภาระ

มันคงจะดีมาก

ถ้าเราเศร้า 

แล้วสามารถเล่าให้ใครสักคนฟังได้

มันคงจะดีมาก

ถ้าเราเศร้า

แล้วสามารถโทรไปหาใครสักคนได้

มันคงจะดีมาก

ถ้าเราเศร้า

แล้วสามารถกอดใครสักคนได้

มันคงจะดีมาก

ถ้าเราเศร้า

แล้วมีใครสังเกตเห็นได้ แม้เราจะยิ้มอยู่

แต่สุดท้าย

เวลาที่เราเศร้า

เรากลับไม่กล้าบอกใคร

ต่อให้เราร้องไห้มาเป็น ชั่วโมง

เราก็ไม่กล้าเล่าใคร

ต่อให้เราคิดเรื่องตายสักพันครั้ง

เราก็เล่าใครไม่ได้

ทั้งๆที่เราอยากบอกใครสักคน

เรามีเพื่อนนะ

แต่เราไม่กล้าเล่าเลย

เรากลัวเรื่องเล็กๆของเราจะรบกวนเขา

เรากลัวว่าเรื่องของเราจะไปทำให้เขาวุ่นวายใจ

เรากลัวการยึดติดเพื่อนจนเกินไป

เรากลัวจะไปสร้างความรำคาญ เพราะความเศร้าเดิมๆของเรา

เรากลัวมาก ว่าเราจะกลายเป็นภาระในชีวิตเขา

ต่อให้แต่ละคืนเราร้องไห้หนักแค่ไหน

ต่อให้แต่ละคนเราหยิกตัวเองจนเป็นแผลมากเท่าไหร่

แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าใครๆ

เราก็จะทำได้แค่ยิ้ม และร่าเริง

เพราะ

.

.

.

เราไม่อยากเป็นภาระในชีวิตใคร