ตอนแรกก็นึกว่าจะประสบปัญหากับการดูหนัง/รายการตลกเฉยๆ 

ดูคนเดียวไม่ดูอยู่แล้ว ดูกับคนอื่นก็พัง

ถ้าไม่ขำนำหน้าไปสองก้าว อีกทีก็คือไม่ขำเลย เครียดด้วย ตรรกกะเต็มหัว

หรือไม่อีกที ก็ขำกับอันที่คนอื่นเขาไม่เห็นขำเลย

บางครั้งรู้สึกเหมือนได้ดวงตาเห็นธรรม ถ้าได้หัวเราะในเรื่องเดียวพร้อมๆ กับคนอื่น

หลังมานี้เริ่มประสบความพังกับพวกเรื่องดราม่า

คนเขาดูเศร้าน้ำตาแตก, ซีนนั้นแทบไม่จำเลย

ดันไปอินกับบีตตลก --- บางครั้งตลกแดกตอนเศร้าๆ แม่งมันก็โคตรเศร้ากว่าว่ะ

หัวเราะดังมาก แต่ในใจนี่น้ำตาไปหมดแล้ว

กลายเป็นตลกกับเรื่องแบบนั้น

กลายเป็นว่า เรื่องเศร้าดันไม่ทำให้เราเศร้าอีก

เหมือนโตมากับยุคที่มีแต่หนังเดี๋ยวนางเอกป่วย พระเอกตาย

จนมาถึงจุดที่ไม่ซึ้งแล้วว่ะ

นี่เศร้ากว่าอีกไหมวะ... ใจมันดันชากับเรื่องที่ควรจะหวั่นไหว

เคยคิดไหมว่าโลกเราผลิตซ้ำความเศร้ามากเกินไป

จนใจเราเหมือนได้ซ้อมเศร้า ซ้อมน้ำตาซึมไปกับคลิปโง่ๆ สองสามนาที

ไม่รู้วันละกี่ร้อยแชร์กี่ร้อยหน

เราคิดว่า ถ้าวันหนึ่งเรื่องนั้นมันเกิดขึ้นกับเราจริงๆ คงจะเศร้าว่ะ

แต่มันจะเป็นแบบนี้ไหม...

แบบที่พอมันเกิดขึ้นจริงๆ ดันแคปชั่นในใจ --- อ้าว ไม่เศร้าขนาดนั้นว่ะ, เหมือนเคยเจอมาแล้วเลย,

(สัส) กูรู้สึกเหมือนกูเป็นนางเอกในหนังเรื่องนั้นเลยว่ะ

เป็นโมเม้นต์สำคัญตัวไปอีก

บางครั้ง ก็รู้สึกว่าตอนที่หัวเราะไปกับหนังเศร้า, 

ความรู้สึกของเราในตอนนั้นมันจริงกว่า...

จริงๆ แล้ว ชีวิตเรามันเป็นเรื่องตลกหรือเป็นเรื่องเศร้ากันวะ ?