Fandom : Detroit: Become Human

Pairing : Hank x Connor 

Author: @sullie_sp

A/N: เรื่องนี้ก็เช่นเคยค่ะ จะ #HankCon หรือ #ConHank ก็ได้หมดเลย จะไปในทาง platonic หรือ romantic ก็ได้เช่นกัน :D / เนื่องจากช่วงยุ่ง ๆ ยังไม่หมดสิ้น แต่พล็อตก็มี เขียนไปเขียนมาก็รู้สึกว่า เอ๊ ออกทะเลหรือเปล่า สั้นไปหรือเปล่า ห้วนไปหรือเปล่า คล้ายกับเรื่องที่เคยเขียนหรือเปล่า เยอะแยะไปหมด แต่มันก็อยากเขียนค่ะ ก็จะเป็นฟิคสนองนี้ดตัวเองเช่นเคย และรวบสองวันรวมเป็นหนึ่งเรื่องเสียเลย Y__Y

.

.

.

.

.

.

.

*แอดดดดด*

!!!!!

ร่างใหญ่สะดุ้งตื่นจากห้วงนิทรายกตัวลุกพรวดขึ้นเป็นท่านั่งอยู่บนเตียง

เสียงหอบฮืดฮาดดังไปทั่วห้องมืด พร้อมกับมือที่กุมอยู่อกซ้ายของตน

เหงื่อผุดพราดไหลสะท้อนกับแสงสลัวในห้องโดยมีเส้นผมเทาปรกหน้า

เจ็บ

ก้อนมวลสารอะไรบางอย่างจุกแน่นจนเขารู้สึกความลำบากในการหายใจ

ตะเบ็งไอแห้ง

ดวงตาเบิกกว้าง

ตะเกียกตะกายจนตกเตียง

เขาพยุงตัวเองให้เดินไปยังประตูด้วยสภาพโซซัดโซเซ

มือบิดกลอน เปิดประตูห้องนอนแล้วพุ่งทะลุออกไปยังห้องน้ำ

คุกเข่าทรุดอยู่ตรงคอห่าน

ปล่อยให้สิ่งที่เข้าสู่ร่างกายไปก่อนนอนนั้นไหลย้อนออกมาจนแทบสำลัก

น้ำตาที่ไหลออกมานั้น ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นจากสภาวะทางกายหรือทางใจกันแน่

ทรมาน

กว่าจะหมดก็เล่นเอาแรงหายไปมาก

ดีที่มีแขนยันไว้ คอยยั้งไม่ให้เขาเอาหัวจุ่มลงไปด้วย

เขาลุกขึ้นยืน

ย้ายร่างของตัวเองสู่อ่างล้างหน้า

กลั้วปากพร้อมล้างหน้าของตน

แล้วเขาก็เงยขึ้นมา

ตามองไปยังบุคคลในกระจก

กับกระดาษสี่เหลี่ยมจตุรัสใบน้อยหลากสี

ทุกใบล้วนเต็มไปด้วยรอยยับจากหยดน้ำที่สาดกระเด็นและปล่อยไว้จนแห้งแข็ง

ยกเว้นใบหนึ่งที่ชัดเจนว่าเพิ่งติดได้ไม่นาน

กระดาษใบสีฟ้าแสนสะดุดตา โดดเด่นกว่าใครเพื่อน

'ขอโทษ'

เขาเอื้อมมือออกไป ตั้งใจจะดึงมันทิ้งถังขยะ

แต่สุดท้ายก็ลดมือลง

ทำไม่ได้

โดนหลอกหลอนด้วยภาพที่ยังคงชัดเจน

กับเหตุการณ์ครั้งนั้น

ปลูกรากฝังอยู่ในพื้นที่ความทรงจำของเขา

แม่งเอ๊ย

เขายืดตัวขึ้นยืนหลังตรง

ลากสังขารของตนออกจากห้องคับแคบแสนอุดอู้ไปครัวแทน

หยิบขวดสีน้ำตาลในตู้แช่เย็นฉ่ำ

เปิดขวด

เดินผ่านหน้าต่างกระจกอันแตกร้าวที่ยังไม่ได้จัดการซ่อมแซม

*แอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด*

เขากำลังจะย่อตัวลงนั่ง ก็มีเสียงกดออดดังลั่นยาวต่อเนื่องไม่ยอมหยุด

ถึงจะไม่ได้ดูนาฬิกา แต่ก็พอรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาสำหรับเรื่องปกติเป็นแน่

เขาเดินอุ้ยอ้ายไปประตูหน้าบ้าน

เปิดออก

ตาจ้องยังร่างตรงหน้าที่คุ้นเคย

"ผู้หมวดครับ ผมรู้ว่า--------"

*ปัง!!!!!*

แล้วการกระทำก็ไวชนิดที่ว่าเกิดขึ้นได้โดยไม่ต้องไตร่ตรอง

เขาปิดประตูกระแทกใส่แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

ไม่ต้องการที่จะพบเจอ

ไม่อยากเห็น

เขาต้องฝันอยู่เป็นแน่

นี่ไม่ใช่ความจริง

*แอดดดดดดดดดดดดดดดดดด*

แต่ทว่าเสียงออดนั้นกลับดังอีกครั้ง

ราวกับเรียกเขาไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ต้องเจอ

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ จนความเจ็บแปลบช่วงอกกลับมาอีกครั้ง

ยืนเผชิญหน้ากับประตูบ้านของเขา

เปิดออกอีกครั้ง

ร่างที่แสนคุ้นชินตา ในสภาพเนื้อตัวเปียกปอน ปอยผมหล่นลงปิดขมับข้างหนึ่ง

เสื้อผ้าอาภรณ์ชุ่มน้ำ เมื่อมองออกไปข้างนอกแล้วก็คิดได้ว่าเจ้านี่คงตากฝนมา

เขาจ้องไปยังดวงตาคู่นั้นที่สีเดียวกับเส้นผมของเจ้าตัว

ใบหน้าที่บ่งบอกอารมณ์ชัดเจนถึงความเศร้าสร้อย

มือสองข้างยกขึ้นกอดร่างของตนเอง ตัวสั่นเทิ้ม

"ผมมีเรื่องจะบอกคุณ"

ไม่ฟังได้ไหม

เขารู้ตัวเองดีว่าเลือดข้างในมันคงเดือดพล่าน

อยากจะเอาขวดแก้วในมือฟาดหัวร่างตรงหน้าเสียให้จบไป

แต่ก็ทำไม่ได้

เขาเขยิบตัวออกข้าง เพื่อเปิดทางเข้าให้ร่างตรงหน้า

ผู้มาเยือนยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง

ตาหลุบต่ำมองลงพื้น

แสงไฟจากริมถนนสะท้อนกับขอบรอยแผลถากสีเงินบนใบหน้า

ดวงไฟกลมข้างขมับกะพริบสลับกันระหว่างสีเหลืองสว่างและสีแดงฉาน

"ผมทำภารกิจไม่สำเร็จ"

เสียงคุ้นหูนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมกับกระชับกอดตัวเองแน่น

"ผม... สังหารผู้นำเจริโกไม่ได้ ... ผมล้มเหลว"

เจ้าบ้านยืนฟังอยู่เงียบ ๆ 

ภาพตรงหน้ามันชวนให้หวนรำลึกไปถึงแอนดรอยด์บางตัวที่ต้องสอบสวนขณะทำคดีด้วยกันมา

หวาดกลัว

"ผมได้รับคำสั่งเรียกตัวจากไซเบอร์ไลฟ์"

เสียงนั้นเริ่มบิดเบี้ยว ราวกับลำโพงเก่าที่ได้รับความเสียหาย

เนื้อตัวสั่นไปมา

มีอาการระส่ำระส่าย

"ผมไม่ยอมกลับไป เพราะรู้ว่าพวกเขาจะทำลายผม"

มือเรียวทาบลงตรงเยื้องอกขาวของตนเพื่อปิดบังรหัสประจำตัว

เมื่อนั้น สายตาที่เริ่มปรับสภาพได้ถึงได้เห็น

แจ็คเก็ตและเชิ้ตขาวหลุดลุ่ยพร้อมรอยขาดถากเป็นแนวยาว

รอยบุบใบหน้าอันรุนแรงจนฟื้นฟูด้วยตัวเองไม่ได้ ที่ถูกซ่อนใต้ไรผม

คราบน้ำเงินตามเสื้อผ้า ที่เขาได้เรียนรู้จากร่างตรงหน้าว่าใช้เวลาไม่กี่อึดใจก็อันตรธานหายไปจากสายตาของมนุษย์

แปลว่าบาดแผลบางส่วน หรือทั้งหมดทั้งมวล

เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นานนัก

"ตอนที่คุณผลักผมลงมาจากดาดฟ้า โชคดีที่แรงกระแทกไม่ได้รุนแรงถึงขั้นทำให้ระบบของผมเสียหายมากนัก แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้ผม..."

บอบช้ำ

ผุพัง

เจ็บปวด

และหลงทาง

"แกมันก็แค่หุ่นกระป๋อง ไม่รู้สึกอะไร พังแล้วก็กลับมาได้ไม่ใช่รึไง!"

"ผมยังไม่อยากตาย!"

เจ้าบ้านผู้ที่ยืนอดทนมานานสุดท้ายก็เงียบต่อไปไม่ไหว พูดขัดเสียงสังเคราะห์นั้นขึ้น

หากแต่คำตอบที่ได้รับทำให้เขากลับเข้าสู่สภาวะไร้เสียงอีกครา

"ผมไม่อยากตาย... ผมไม่อยากตาย..."

ร่างของแอนดรอยด์ตำรวจทรุดลงไปนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่กับพื้น ดวงตาจ้องอยู่เพียงจุดเดิมอย่างล่องลอย

"ผมยังไม่อยากตาย..."

ราวกับเครื่องเล่นแผ่นสะดุดจนใช้งานต่อไม่ได้ ร่างนั้นยังคงพูดซ้ำไปซ้ำมาด้วยประโยคเดิม

ดวงไฟข้างขมับขึ้นสีแดงค้างอยู่อย่างนั้น

ทรมาน

เขาย่อตัวลงไปกับพื้น ดึงร่างที่นั่งอยู่เข้ามากอด

"ถ้าผมตาย พวกเขาจะทอดทิ้งรุ่นนี้ ลบล้างข้อมูลทุกอย่าง ผมก็จะลืมคุณ..."

แอนดรอยด์ในอ้อมแขนนั้นเอ่ยกระซิบอย่างแผ่วเบาแข่งกับเสียงของสายฝนกระทบลงพื้นผิวต่าง ๆ

"ผมไม่อยากเสียคุณไป"

บัดซบ

ยิ่งได้ฟังแล้วเขาก็ยิ่งโกรธตัวเอง

เคยคิด และปักใจเชื่อมาตลอดว่าร่างตรงหน้านั้นไร้สิ่งที่เรียกว่า 'หัวใจ'

เปล่าเลย

ก็แค่หนึ่งชีวิตที่ไม่อยากถูกทำลาย

ถูกทอดทิ้ง

โดดเดี่ยว

"โธ่ คอนเนอร์..."

ภาพของร่างที่ยืนประจันหน้าอยู่กับเขาบนขอบตึกสูงนั้นกลับมาอีกครั้ง

น้ำหนักที่จับเสื้อแล้วดึงไว้ไม่ให้เขาร่วงหล่นสู่จุดจบ

และแรงจากมือของเขาที่ผลักให้ร่างนั้นดำดิ่งสู่ความมืด

เสียงกระแทกกับพื้นถูกปกคลุมด้วยหิมะขาวนั้นจางหายไปตามสายลม

แต่ทุกความรู้สึก

ทุกสัมผัส

ยังคงอยู่กับตัวเขาตลอด

"ถ้าผมเป็นดีเวี่ยน ผมก็จะถูกทำลาย"

เสื้อยืดตัวที่เขาใส่อยู่นั้นโดนดึงไว้แล้วกำผ้าแน่นจนยับ

ใบหน้าซุกอยู่กับอกของเขา

"ผมไม่ได้เป็นดีเวี่ยนใช่ไหมครับ ผู้หมวด"

แฮงค์รู้สึกได้ถึงร่างที่ขยับชิดเขามากกว่าเดิม

กอดเก้ ๆ กัง ๆ ราวกับถูกระดับความเครียดสูงจัดทำให้การทำงานเสียหาย

เขาเลือกที่จะเงียบ

ไม่ตอบ

เจ้าตัวเองก็คงรู้อยู่เต็มประดา

"ผมไม่อยากเสียคุณไป..."

ถึงไม่สามารถส่งผ่านข้อมูลแบบที่แอนดรอยด์ทำกันได้

แต่ท่าทีที่แสดงออกมานั้นได้บอกหมดทุกอย่าง

พลาด

เขาทำพลาดกับร่างตรงหน้าไว้หนักหนา

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะเป็นคนสำคัญของใครได้อีก

มือยกขึ้นวางกดเส้นผมสีน้ำตาลลูบปลอบประโลม

แต่เจ้าหนุ่มกลับเงยหน้าขึ้นมองเขา

ตาใสคลอคู่นั้นสั่น

จับมือที่ลูบหัวอยู่ให้หยุดนิ่ง

มือใหญ่ที่ถูกกุมไว้ด้วยมือเรียวกว่าทั้งสองข้าง

บีบแน่น

พร้อมกับหนึ่งคำถาม ที่จะตัดสินเส้นทางชีวิตของทั้งสอง

.

.

.

.

.

.

"ให้ผมอยู่กับคุณได้ไหม"

--END--