เที่ยงคืนของวันที่31เดือนธันวา อาจยังรู้สึกรักอยู่ 

แต่ความรักไม่แน่ไม่นอน  

ตีหนึ่งของวันที่1ในเดือนมกราคม ความรักกลับเลื่อนลางไปตามกาลเวลา 

ฉันเข้าใจมันอย่างดี เพราะเมื่อไรที่มีความสัมพันธ์นั้น ฉันก็มักจะเจอแต่ความสัมพันธ์

ที่มักจะแสนสั้นเสมอ 

ยิ่งกว่าใบไม้ผลัดใบอย่างที่ใครเขาว่ากันน่ะ ของฉันมันอาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ 

ถึงอย่างนั้นแล้วฉันเลย 

พยายามที่จะชินกับการหายไป 

อย่างไร้การบอกลา 

ครั้งแล้วครั้งเล่า

การที่ต้องมาเสียใจ และ ชินกับการที่ใครบางคนหายไปโดยไร้สาเหตุ หายไปทั้งๆที่ไม่ทะเลาะกัน 

หายไปทั้งๆที่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมา มันดีตลอดเลย 

มันปกติหรือเปล่านะ 

'ละมึงเคยถามเขาไหมว่า ทำไมถึงหายไปดื้อๆแบบนั้น'

เพื่อนมักจะถามแบบนี้เป็นประจำ 

ฉันไม่เคยไม่เคยด้วยซ้ำที่นึกจะสงสัยว่าทำไม เขา ถึงได้หายไปแบบนั้นมันเกิดขึ้นซ้ำต่อๆกัน จนชั้นเริ่มคิดว่า ฉันเองหรือเปล่าที่น่าเบื่อ

'ไม่หรอก อย่าคิดแบบนั้น'
เพื่อนมักจะพูดอะไรวกวนแบบนี้อยู่บ่อยๆ

ทำไมฉันถึงไม่เคยถามเลย 

คนมันไม่อยากคุยต่อแล้ว 

พยายามเท่าไรจะชวนคุยหรือ ยื้อแค่ไหน มันก็ดูออกว่าไม่อยากคุย

ใช่ การที่ฉันเจอกับอะไรแบบนี้บ่อยครั้งฉันมักจะดูออกเสมอ และทุกครั้งที่ฉันรู้สึกได้ว่ามันไม่เหมือนเดิม มันก็ไม่เหมือนเดิมจริงๆ 

แต่ถึงอย่างนั้น 

ภายนอกฉันพร่ำบอกทุกคนว่าชินแล้ว แต่ทุกๆครั้งที่มีความสัมพันธ์ ฉันก็ยังหวังเสมอว่าจะเป็นความสัมพันธ์ ที่นานกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา แต่สุดท้ายแล้ว มันก็วนกลับมาอยู่ที่เดิม 

จนวันที่ได้เจอเธอ 

เธอเป็นคนที่พร่ำบอกประโยคที่ฉันอยากได้ยินจาก ความสัมพันธ์แย่ๆที่ผ่านมา

ดีใจจังที่ได้เจอเธอ

ดีใจจังที่ได้เจอเธอ

มีเธอแล้วมันดีมากเลย

หรือไม่ว่าจะเป็นโพสที่เธอค่อยเเชร์อะไรที่เกี่ยวกับฉัน ทั้งๆที่ความสัมพันธ์ที่ผ่านๆมาพวกเขานั้นไม่เคยได้โพสอะไรที่เกี่ยวกับฉันเลย 

ฉันได้แต่หลงกับสิ่งที่เธอบอก ฉันหลงอยู่ในภวังค์นั้น เหมือนฝันเลยแหละ

จนมันทำให้ฉันได้หลงลืมไปเลยว่า ฉันน่ะ เป็นผู้ที่สามารถทำให้ความรักเลือนลางไปกับกาลเวลาได้เร็วเพียงใด 

แล้วเธอก็ไป

เหมือนอย่างคนอื่นๆ

สิ่งที่เกิดขึ้นเดิมๆซ้ำ มันได้กลับมาอีกครั้ง

แต่ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย 

แต่ก็นั้นสิ

ปล่อยเธอไปไกลแสนไกลแล้ว

ฉันเข้าใจดี

เข้าใจดีกับประโยคที่ว่า ความรู้สึก มักจะเลือนลางไปตามกาลเวลา 

ฉันแหนะเข้าใจประโยคนั้นยิ่งกว่าใครๆ

คำถามก็คือเป็นเธอไม่ได้เหรอ ที่อยู่?