“คุณเชื่อในรักแรกพบไหม?”

มันเป็นประโยคที่ประหลาดและเพ้อฝันสิ้นดีสำหรับคุณในวัยสิบแปดปี อาจเป็นเพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาคุณไม่เคยได้สัมผัสความรักเลยสักครั้ง แม้กระทั่งจากพ่อแม่ของตัวเองก็ตาม ตั้งแต่เด็กจนโตคุณมองเห็นความสัมพันธ์ที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ของพ่อและแม่ เห็นการทะเลาะและการทำร้ายร่างกายเป็นเรื่องปกติ ใจของคุณร้าวรานก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชา เหมือนกับหอยที่ซุกตัวเองอยู่ใต้เปลือกแข็งหนา ๆ เพื่อปกป้องตัวตนอันแสนอ่อนแอเอาไว้ข้างใน

แม้จะตั้งใจอยู่อย่างเงียบเชียบ แต่ฐานะของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของอังเดร มหาเศรษฐีรัสเซียชื่อดัง ผู้มีเบื้องหลังเป็นธุรกิจค้าอาวุธขนาดใหญ่ มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่คุณจะถูกจับจ้องจากหลายฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นพวกผู้ดีในสังคม หรือแม้กระทั่งพวกผู้ก่อการร้ายก็ตาม

และเรื่องร้ายมันก็เกิดขึ้นจนได้ มันเกิดขึ้นในตอนที่คุณพึ่งจะเลิกเรียน หลังจากที่คุณเอ่ยปากบอกลาเคทผู้เป็นแม่ที่แอบมาดักรอเจอหน้าคุณหน้าโรงเรียนทุกวันเพราะไม่ได้รับอนุญาตจากพ่อให้มาคุยกับคุณ แล้วจึงค่อยขึ้นรถกลับไปคฤหาสน์อันแสนเงียบเหงา คุณเอนตัวพึ่งเบาะรถด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อนและเบื่อหน่ายอย่างบอกไม่ถูก จนกระทั่งสังเกตได้ถึงอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาดผ่านกระจกรถ

คุณเห็นรถที่กำลังขับถอยหลังไล่จี้มาที่รถของคุณเอง!

คุณเบิกตากว้าง ทำอะไรไม่ถูกเลยสักนิดเมื่อถูกรถแปลก ๆ เหล่านั้นล้อมหน้าล้อมหลัง หน้าต่างกระจกถูกเปิดออกเผยให้เห็นชายฉกรรจ์หลายคนที่สวมใส่หน้ากากออกซิเจน ในมือของพวกเขาล้วนถือปืนตรงมาที่รถของคุณ หากแต่เป็นความโชคดีที่รถของคุณเป็นรถกันกระสุนชั้นเยี่ยม อันตรายจากภายนอกจึงไม่อาจกล้ำกรายเข้ามาได้ แต่คุณก็ยังอดกรีดร้องอย่างขวัญเสียไม่ได้เมื่อรถคันที่คุณนั่งกำลังโยกไปโยกมาอย่างน่ากลัว

และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้เมื่อจู่ ๆ ถนนข้างหน้าก็ถูกระเบิดอย่างกะทันหัน รถที่คุณนั่งโดนแรงระเบิดเข้าเต็มแรง หมุนตลบจนคุณมองทุกอย่างเป็นภาพเลือนรางที่ถูกเลื่อนไปมาอย่างรวดเร็ว และทุกอย่างก็จบลงในตอนที่รถของคุณคว่ำหงายหลังกลางถนนใหญ่ หัวของคุณกระแทกหลังคารถจนมึนไปหมด คุณตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตื่นตระหนักอีกครั้งเมื่อเห็นน้ำมันและเปลวไฟที่กำลังไล่ลามเข้ามาข้างในรถ

คุณพยายามแกะตัวเองออกจากเข็มขัดนิรภัย แต่เพราะอาการบาดเจ็บที่มีอยู่ก่อนแล้วทำให้คุณแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงใด ๆ อีกต่อไปแล้ว คุณรู้สึกได้ถึงเลือดอุ่น ๆที่ไหลอาบหน้าและสติที่เริ่มจะหลุดลอยไปทุกที จนอดคิดไม่ได้ว่านี่คงจะเป็นจุดจบของคุณแล้ว และก่อนที่คุณจะสิ้นสติไป ประตูรถยนต์ก็ถูกเปิดออกอย่างแรง พร้อมกับใครบางคนที่พุ่งเข้ามา แต่ภาพทุกอย่างในดวงตาของคุณก็มืดลงเสียก่อนที่คุณจะมีโอกาสได้เห็นใบหน้าของเขา

นั่นแหละคือครั้งแรกที่คุณได้เจอเขา

คุณลืมตาขึ้นมาในห้องเก่า ๆ ห้องหนึ่ง ร่างกายที่บาดเจ็บถูกทำแผลอย่างเรียบร้อย คุณกวาดตามองไปรอบ ๆ อย่างหวาดกลัวและสับสนว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนกันแน่ แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกใหญ่เมื่อหันไปเจอเข้ากับชายคนหนึ่งที่นั่งจ้องคุณอยู่ข้างเตียง

“ตื่นแล้วเหรอ”

นั่นเป็นประโยคแรกที่ผู้ชายคนนี้พูดกับคุณ ก่อนจะถือวิสาสะยกมือขึ้นจับหน้าคุณ วูบหนึ่งแววตาของเขาดูอ่อนไหวเป็นอย่างยิ่ง แต่เพียงพริบตาเดียวเขาก็เอามือลงและเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว “ผมนีล” เขาแนะนำตัวเองอย่างเร่งรีบและกระตือรือร้นเป็นพิเศษ “คุณไม่จำเป็นต้องบอกชื่อคุณหรอกนะ เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าคุณชื่ออะไร”

คุณจ้องมองเขาอย่างกับคนโง่งมคนหนึ่งที่เหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง คุณพิจารณาชายตรงหน้า เขาเป็นคนที่จัดว่าหล่อเหลาเลยทีเดียว แต่กลับดูไม่ค่อยใส่ใจดูแลตัวเองนัก ผมเผ้าสีน้ำตาลเข้มดูยุ่งเหยิง เสื้อเชิ้ตสีเหลืองดูยับเล็ก ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาดูดีน้อยลงเลยสักนิด

แต่ความดูดีของคนตรงหน้าไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้คุณสนใจเขาหรอก...

บางอย่าง...สีหน้า ท่าทาง แววตา ไม่สิ ทุกอย่างในตัวเขาดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ทั้งที่คุณสาบานได้เลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่คุณได้เจอกับเขาด้วยซ้ำ แต่มันเหมือนกับว่าคุณรู้จักเขาเป็นอย่างดี

ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่?

“คุณต้องการอะไร เงินเหรอ ถ้าอยากได้เงินก็ติดต่อไปที่พ่อของฉันสิ” สุดท้ายคุณก็พูดออกมาจนได้ และคำพูดของคุณก็ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงหัวเราะร่วนเสียยกใหญ่

“ผมไม่ได้ต้องการเงินพ่อคุณหรอก แต่ผมต้องการคุณต่างหาก” มันดูเป็นคำพูดธรรมดา หากแต่แววตาที่นีลสื่อออกมาไม่ธรรมดาเลยสักนิด ราวกับคำว่า”ผมต้องการคุณ” เป็นอะไรที่พิเศษมากกว่านั้นสำหรับเขา “มีคนจ้องจะฆ่าคุณอยู่ และผมมาที่นี่เพื่อให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไป”

“คุณเป็นพวกของพ่อฉัน?”

“ไม่ใช่” เขาส่ายหน้าพรืด “พูดตรง ๆ นะพ่อของคุณแม่งโคตรเฮงซวยเลยล่ะ”

“ใช่ ฉันเห็นด้วยนะ” คุณพูดขึ้นบ้าง ต่างคนต่างมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะร่วนยังกับว่าสนิทสนมกันมาเนิ่นนาน ทั้งที่จริงพึ่งเจอหน้ากันครั้งแรกเท่านั้น และนั่นก็เป็นครั้งแรกด้วยที่คุณได้มีโอกาสหัวเราะอย่างเต็มเสียงหลังจากต้องอยู่อย่างระทมทุกข์มานาน

ทั้งคุณทั้งเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าโลกภายนอกกำลังตีข่าวครึกโครมเกี่ยวกับผู้ก่อการร้ายที่บุกลักพาตัวลูกสาวมหาเศรษฐีชื่อดังอย่างอุกอาจ ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วสิ่งที่เป็นอยู่ตลอดหลายวันมานี้ดูไม่เหมือนกับการลักพาตัวเลยสักนิดเดียว

เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณโดยที่คุณยังไม่เอ่ยปากเล่าด้วยซ้ำ คุณประหลาดใจอย่างยิ่งตอนที่เขาหยิบไดเอทโค้ก เครื่องดื่มสุดโปรดมาให้คุณ โดยที่ในมือของชายหนุ่มกำลังถือวอดก้าโทนิค เขากระดกมันเข้าปากโดยที่ไม่ละสายตาไปจากคุณเลยสักวินาทีเดียว เขาจ้องมองคุณตลอดเวลาพร้อมถอนหายใจไปด้วย มันไม่ใช่แววตาแห่งความหวาดระแวง แต่เป็นแววตาแห่งความหวาดกลัว ราวกับกลัวว่าหากเผลอเมื่อไรคุณจะหายไปจากเขาตลอดกาล

“คุณเชื่อในเรื่องของการย้อนเวลาหรือเปล่า”

“นายหมายถึงในหนัง Back to the Future นะเหรอ”

“ไม่ มันซับซ้อนกว่านั้น” นีลรู้สึกจนปัญญาที่จะอธิบายเรื่องอันแสนยุ่งเหยิงให้คุณฟัง เอาเข้าจริงตอนที่เขารู้เรื่องนี้ครั้งแรกก็เล่นเอางงไปหลายวันกว่าจะทำความเข้าใจได้ และที่น่าตลกก็คือตอนนั้นคุณเป็นคนที่อธิบายให้เขาฟังเอง แต่ในตอนนี้กลายเป็นว่าเขาต้องสลับบทบาทมาอธิบายให้คุณฟังเสียอย่างนั้น

“มันอาจจะฟังดูน่าเหลือเชื่อ แต่ว่ามีคนจากอนาคตตั้งใจที่จะทำลายโลกนี้ด้วยอาวุธที่อยู่ในโลกปัจจุบันนี้ และพ่อของเธอครอบครองมันไว้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่”

คุณไม่ใช่คนโง่ พูดเพียงแค่นี้คุณก็เข้าใจแล้วว่าคนตรงหน้าของคุณไม่ใช่คนในยุคปัจจุบัน น่าแปลกที่คุณไม่ได้ช็อคอย่างที่คิด ราวกับรับรู้อยู่แล้ว เหมือนส่วนลึกในใจคุณแฝงไปด้วยความทรงจำในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น มันทำคุณปวดหัวจนส่งเสียงร้องออกมา ทรมานอยู่เป็นนาทีกว่าที่จะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมกอดคุณเอาไว้

“คุณกับฉัน...เรารู้จักกัน” คุณพึมพำเสียงแหบแห้ง ในขณะที่สองแขนโอบกอดชายตรงหน้าเอาไว้ ความรู้สึกอันสับสนเอ่อล้นจนไม่อาจเก็บไว้ได้ คุณน้ำตาคลอเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาของเขาพร้อมกับประโยคหนึ่งที่ฝังลึกอยู่ในหัวคุณ

“คุณเชื่อในรักแรกพบไหม?”

มันเป็นประโยคที่ประหลาดและเพ้อฝันสิ้นดีสำหรับคุณในวัยสิบแปดปี แต่กลับไม่ใช่ในตอนนี้ ในตอนที่คุณได้พบเจอกับนีล ชายผู้มาจากอนาคต คนที่คุณไมรู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร และรู้จักกันได้ยังไง แต่กลับเป็นคนที่ทำให้คุณรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคยเหลือเกินยามที่อยู่ใต้อ้อมแขนของเขา

ความรู้สึกที่คุณโหยหามานานถูกเติมเต็มด้วยชายที่พึ่งเจอหน้ากันเป็นครั้งแรกเท่านั้น

บางทีนี่อาจจะเป็นรักแรกพบจริง ๆ ก็ได้

ความสัมพันธ์อันแสนประหลาดของคนทั้งสองพัฒนาขึ้น และทำให้คุณกลายเป็นส่วนหนึ่งของภารกิจกู้โลกขององค์กรประหลาด ๆ ในนามของเทเน็ท ฟังดูคล้ายกับหนังมาเวลสักเรื่อง เว้นเสียแต่ว่าคุณไม่ใช่ผู้มีพลังพิเศษ เป็นแค่คนธรรมดาที่ดันเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องโดยไม่ตั้งใจในฐานะลูกสาวของผู้ชายที่คิดจะทำลายล้างโลกใบนี้

ชีวิตของคุณอยู่ในอันตรายอย่างยิ่งยวด หากแต่คุณมั่นใจเหลือเกินว่าคุณจะไม่เป็นอะไร ถ้าหากได้อยู่เคียงข้างนีล

เพราะนีลคอยปกป้องคุณเสมอ...จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิตเขาเอง

คุณจำได้ดีถึงรอยยิ้มของเขา ลมหายใจที่แผ่วเบาลงเรื่อย ๆ ของเขา และเลือดอุ่น ๆที่เปรอะเปื้อนมือทั้งสองข้างของคุณ คุณร้องไห้ในขณะที่เอาแต่พร่ำพูดว่า “ทำไม” ทำไมเขาถึงต้องเข้ามารับกระสุนแทนคุณ? ทำไมเขาถึงต้องยอมแลกชีวิตตัวเองเพื่อเด็กสาวคนเดียวด้วย?

“เธอจะตายไม่ได้ เธอต้องอยู่ต่อ”

มืออันเย็นเฉียบของชายหนุ่มประคองมือของคุณเอาไว้ ก่อนจะประทับจูบที่ฝ่ามือของคุณ ดวงตาสีน้ำตาลสบตากับคุณเนิ่นนาน เอ่ยคำพูดสุดท้ายก่อนที่เปลือกตาของเขาจะปิดไปตลอดกาล

“แล้วเราจะได้พบกันอีก”

คุณไม่เคยเชื่อในประโยคนี้ของเขาเลย คุณคิดว่ามันเป็นแค่คำโกหกเพื่อปลอบใจคุณเท่านั้น แม้ท้ายที่สุดแล้วภารกิจจะสำเร็จ โลกจะปลอดภัยจากการถูกทำลายล้างก็ตาม แต่มันจะมีประโยชน์อะไรกันเล่าในเมื่อนีลตายไปแล้ว เขาจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว

และมีแต่เวลาเท่านั้นที่ช่วยเยียวยาจิตใจให้ดีขึ้น

หลายปีผ่านไป หากแต่ความทรงจำครั้งนั้นไม่เคยเลือนรางหายไป ไม่มีสิ่งใดหลงเหลือในชีวิตคุณอีกแล้วนอกจากมรดกมหาศาลจากพ่อตัวเองที่เสียชีวิตไปแล้ว และจากสิ่งที่พบเจอมาตอนอายุสิบแปดทำให้คุณตระหนักได้ว่าภารกิจเหล่านี้ยังไม่สิ้นสุด และจำเป็นต้องมีคนสานต่อ คุณจึงตัดสินใจใช้เงินของตัวเองในการก่อตั้งองค์กรหนึ่งขึ้นมา ด้วยชื่อ ๆเดียวกับที่คุณเคยได้ยินนีลพูดกับคุณ

องค์กรเทเน็ท

ถึงตรงนี้คุณก็เข้าใจอย่างกระจ่างแจ้งแล้วว่าเหตุใดนีลจึงบอกว่าคุณตายไม่ได้ เพราะถ้าหากคุณตาย องค์กรเทเน็ทก็จะไม่มีวันเกิดขึ้น

ทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกลิขิตเอาไว้หมดแล้ว และเราทุกคนก็แค่เป็นหนึ่งในตัวละครที่ดำเนินไปตามเรื่องราวเหล่านี้เท่านั้นเอง

วันเสาร์นั้นดูวุ่นวายเป็นพิเศษ คุณนั่งอยู่ในบาร์ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่พูดคุยกันจ้อกแจ้ก หากแต่สายตาของคุณกลับจับจ้องไปที่ชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งอยู่ข้างกายคุณ คนหนุ่มอนาคตไกลเจ้าของดีกรีปริญญาโทด้านฟิสิกส์ที่เก่งกาจจนน่าจับตามอง

นั่นคือตัวตนของเขาในสายตาของคนอื่น หากแต่ไม่ใช่สำหรับคุณ

“ขอวอดก้าโทนิคให้กับผู้ชายคนนี้หน่อยค่ะ” คุณเอ่ยกับบาร์เทนเดอร์ก่อนจะหันไปมองคนข้างกายที่กำลังมองคุณด้วยความแปลกใจเช่นกัน เขาอ้าปากคล้ายกับจะพูดอะไรสักอย่าง หากแต่คุณก็หยุดเขาไว้เสียก่อน

“คุณไม่จำเป็นต้องบอกชื่อคุณหรอกนะ เพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณชื่ออะไร”

คุณอมยิ้มให้กับสีหน้าที่งุนงงของเขา สายตาสังเกตผู้ชายข้างกายอย่างพิจารณา เขาไม่ได้ดูเปลี่ยนไปเลยสักนิดจากตอนที่คุณเห็นเขาเมื่อหลายปีที่แล้ว ผมสีเข้มที่ไม่ได้ถูกเซตดูยุ่งเหยิง เสื้อเชิ้ตยับ ๆ กับผ้าพันคอสีเขียวเห่ย ๆ ที่ดูยังไงก็ขัดกับหน้าตาที่ดูดีของเขาสุด ๆ

....และตอนนี้คุณรู้แล้วว่าคำพูดของนีลในวันนั้นไม่เคยโกหกคุณเลยแม้แต่น้อย

เขาจ้องมองคุณ คุณจ้องมองเขา ทุกอย่างเงียบเชียบ ราวกับว่าโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ เนิ่นนานเสียจนคุณเกือบจะลืมหายใจ ทั้งที่ผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น คุณพยายามกลั้นน้ำตาแห่งความคิดถึงเอาไว้อย่างยิ่งยวด ก่อนจะเอ่ยปากพูดกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“คุณเชื่อในรักแรกพบไหม?”

The End