ในวันที่ท้องฟ้าเจิดจ้า แสงสว่างดุจทองคำพาดผ่านบนท้องฟ้า ชายผู้นั้นได้มาที่นี่

ชายร่างสูง ผิวขาวซีด ดวงตาสองสี ผู้มีเรือนผมสีแดงส้มสว่าง เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก คุณคิดอย่างนั้นตอนเห็นเขาครั้งแรก ในโลกที่คนส่วนใหญ่มีผมสีดำสนิทมืดหม่นเหมือนกลุ่มควันจากโรงงานอุตสาหกรรมและคล้ายคลึงกันไปหมด

เขาคือชายผู้แตกต่างจากคนอื่นโดยสิ้นเชิง

เขาบอกว่าเขามาจากต่างดาวและคุณก็เชื่อเช่นนั้น เพราะเขาไม่เหมือนคุณ ไม่เหมือนใครบนโลกเลยสักนิด

ฉันมาเพื่อเปลี่ยนโลก เขาพูดกับคุณเช่นนั้น และเขาก็ทำได้จริงๆ

โลกทั้งใบค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปเมื่อเขาก้าวเข้ามา เหมือนหน้ากระดาษที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสันจากจิตกวีเอก เขาทำให้คุณลืมแวนโก๊ะหรือลีโอนาโด ดา วินซีไปได้สนิทใจ เพราะสำหรับคุณแล้วเขาเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น

เขาคือชายผู้มาจากต่างดาว ชายผู้เปลี่ยนแปลงโลก และชายที่คุณรัก

มันไม่ใช่ความรักแบบหนุ่มสาว รักแบบเพื่อนฝูง หรือรักแบบครอบครัว มันเป็นสิ่งที่ซับซ้อนจนไม่สามารถหาคำไหนในพจนานุกรมมาให้คำนิยามได้ คุณรู้แค่ว่าคุณรักเขา ผูกพันธ์กับเขาทั้งจิตวิญญาณ ร่างกาย และเสียงของเขา

คุณรักเขาจนไม่ตระหนักว่าสักวันหนึ่งเขาจะจากไป

วันที่ท้องฟ้าสว่างเจิดจ้าด้วยสีทองอำไพดุจดั่งวันที่เขาเข้ามา นั่นคือวันที่เขากำลังจะจากคุณไป จากโลกนี้ตลอดกาล

ทำไมถึงต้องไปด้วยล่ะ คุณพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งเว้าวอน ร่ำร้องไห้ต่อการจากลาของเขา ไม่อาจปกปิดความเศร้าโศกและโหยหา คุณไม่รู้ว่าจะมีอะไรจะทำให้คุณเสียใจไปได้มากเท่านี้อีก

เขายิ้ม ก่อนที่มือใหญ่จะบรรจงเช็ดน้ำตาให้แก่คุณ

ไม่มีสิ่งใดยั่งยืนได้ตลอดกาลหรอกนะ เขาพูด

แต่คุณไม่คิดเช่นนั้น คุณหวังว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ อยู่กับคุณไปตลอดชั่วอสงไขย นี่เป็นความเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจที่คุณจะมีได้

มันเร็วเกินไป คุณคิดเช่นนั้น เร็วเกินไปที่จะกล่าวลาต่อกัน

นี่คือเวลาที่เหมาะสมแล้ว เขายืนยันหนักแน่น ไม่มีความลังเลในแววตาและน้ำเสียง

คุณรู้ว่ามันไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้อีก คุณจึงซบลงบนไหล่เขาแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

คุณไม่คิดถึงคนที่อยู่ที่นี่เหรอ คุณพูด ไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาจะโศกเศร้าแค่ไหนเมื่อรู้ว่าคุณจากไป

ความเศร้าคือธรรมชาติ เช่นเดียวกับการจากลา ทุกอย่างล้วนเป็นวัฎจักร เป็นสัจธรรม เขากุมมือคุณไว้ มือของเขาเย็นเฉียบจนคุณต้องหนาวสั่น ฉันไม่อาจห้ามให้เธอเสียใจได้ และฉันก็ไม่อาจหยุดยั้งการจากลาได้เช่นกัน ไม่มีใครหยุดธรรมชาติได้หรอก

คุณสวมกอดเขาเป็นครั้งสุดท้าย แม้ร่างกายเขาจะเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง คุณก็โอบรับเขาไว้ในกายคุณ หวังเพียงให้ความอบอุ่นจากคุณส่งไปถึงเขา

แล้วฉันต้องทำอย่างไรเมื่อไม่มีคุณอีกต่อไปแล้ว

คุณเงยหน้าขึ้นมองเขา ภาพตรงหน้าช่างพร่าเลือนนักเมื่อมองผ่านน้ำตา แต่คุณก็หวังจะจดจำทุกรายละเอียดของเขา ซึมซับความรู้สึกสุดท้ายไว้ให้นานที่สุด

ไม่จำเป็นต้องทำอะไร เขาพูด แค่ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปก็พอ

วันที่10 มกราคม 2016

ในวันที่ท้องฟ้าเจิดจ้า แสงสว่างดุจทองคำพาดผ่านบนท้องฟ้า ชายผู้นั้นจากไปแล้ว

ท่ามกลางหมู่ชนร่ำไห้ คุณจ้องมองท้องฟ้าด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป 

ท้องฟ้าไม่มีวันเหมือนเดิม โลกนี้ไม่มีวันเหมือนเดิม ผู้คนไม่มีวันเหมือนเดิม

See you in the Stars,Star Man.

(In the memory of David Bowie)