เรารู้จัก Dear Evan Hansen ครั้งแรกประมาณเกือบปีที่แล้ว หนึ่งเดือนหลังจากเราทำร้ายตัวเองครั้งแรก เริ่มจากแค่การเห็นผ่านๆ ใน tumblr แล้วสนใจ ลองหาเพลงฟังแบบที่ไม่รู้เนื้อเรื่องอะไรมาก่อนทั้งสิ้น

ผลคือเราร้องไห้เกือบทุกแทร็ค

มัน relatable นะ เราเกือบจะเหมือนกับเอแวนในเรื่องแล้วด้วยซ้ำ ครอบครัวเราไม่สมบูรณ์ เราไม่เคยเข้ากับโรงเรียนหรือเพื่อนได้ เรามีปัญหา เราไม่ใช่คนดีเด่นอะไร เราไม่เคยมั่นใจ เราพร้อมจะ breakdown ตลอดเวลา จนถึงจุดที่คิดว่าไม่ไหวจริงๆ เราอยาก let go จากมันแล้ว แต่เราทำไม่สำเร็จ และเราก็ต้องอยู่ต่อไป

เราฟังเพลงจากละครเวทีเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาทุกครั้งที่เริ่มเครียด อาจจะเป็นวิธี cope แบบนึงล่ะมั้ง แต่มันช่วยให้เราโอเคขึ้นได้จริงๆ... อย่างน้อยการร้องไห้ก็ทำให้เรามีสติขึ้นบางครั้ง

เหตุผลที่เรามาเขียนถึง DEH คือตอนนี้เราพึ่งเริ่มเข้าเรียนที่โรงเรียนใหม่ ประเทศใหม่ สังคมใหม่ มันต้องใช้ความพยายามมากๆ กับการเริ่มทุกอย่างกลางคันแบบนี้ เราเปลี่ยนตัวเองสุดๆ แล้ว เรายิ้ม เราเป็นฝ่ายชวนคุยทั้งๆ ที่เราเกลียดความอึดอัดตอนต้องเจอกับคนแปลกหน้าแทบตาย ผลที่ได้ก็ใช่ว่าจะสำเร็จ ทุกคน solidify กลุ่มก้อนของตัวเองไปแล้ว เราเป็นใครจะเข้าไปแทรกในสังคมของเขาได้... เรามองอนาคตของตัวเองในอีกเทอมนึง หรืออีกปีนึงที่จะถึงไม่เห็นเลย

เราเริ่มต้นใหม่มาหลายครั้งแล้วด้วยความเชื่อว่ามันจะดีกว่าครั้งก่อน เราใส่สุดตัว เราพยายามจนหมดแรงแล้วด้วยความเชื่อว่าเราจะทำได้ แต่เราก็ไม่เคยทำได้... ถึงอย่างนั้น เราก็ยังต้องอยู่กับการ 'ทำไม่ได้' ให้ได้ใช่มั้ย?

เรากลับมาฟังเพลงจากเรื่องนี้ โดยเฉพาะ Waving Through The Window ที่จำเนื้อได้แบบขึ้นใจทุกๆ บรรทัด มันตรงกับความรู้สึกในตอนนี้มากกว่าอะไร...

On the outside, always looking in
Will I ever be more than I've always been?
'Cause I'm tap, tap, tapping on the glass
I'm waving through a window

I try to speak, but nobody can hear
So I wait around for an answer to appear
While I'm watch, watch, watching people pass
I'm waving through a window, oh
Can anybody see, is anybody waving back at me

.