#parkwfic 

 ท่ามกลางสายหมอกในยามเช้าที่ย่างเข้าสู่ฤดูหนาวของกรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ 

เมฆหมอกตอนเช้าตรู่ที่บดบังแสงอาทิตย์มีแต่กลิ่นไอแดดอ่อนๆเท่านั้น หิมะของปี

ยังคงไม่มาถึงแต่อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว - แบ จินยอง เด็กหนุ่มมัธยมปลายตั้งใจตื่น

แต่เช้าเพื่อไปโรงเรียน น่าแปลก เพราะปกติจินยองจะไปโรงเรียนสายแทบทุกวัน

แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เขาตื่นเช้าไปโรงเรียนด้วยความอารมณ์ดี

เพราะต้องการไปโรงเรียนพร้อมใครคนใดคนหนึ่ง

เราอยู่กันคนละโรงเรียน

ผมเรียนฮันลิม ส่วนเขาคนนั้นเรียนโสภา 

แต่เราเดินทางโดยรถไฟใต้ดินเหมือนกัน ผมรู้ได้ยังไงน่ะหรอเพราะผมไปโรงเรียนสายแทบทุกวัน

แอบตามน่ะ อาจจะดูเหมือนโรคจิตหรือเหมือนสตอล์กเกอร์ แต่ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเขาคนนั้นนะ

'แค่อยากเจอก็เท่านั้นเอง'

ร่างสูงเดินไปที่สถานีรถไฟแบบปกติ แต่วันนี้มันไม่ปกติสักเท่าไหร่เพราะอากาศค่อนข้างหนาวเย็นจัด

เมื่อเช้าฟังข่าวมาว่าอากาศจะติดลบลงเรื่อยๆ เหมือนเป็นสัญญานว่าหิมะกำลังจะตกในอีก 1-2 วัน

ข้างหน้าก็เป็นได้ - คนตัวสูงยืนกอดอกรอรถไฟอีกประมาณสองถึงสามขบวนเขาถึงจะขึ้นได้ ผ่านไป

หลายโบกี้รถไฟที่รอก็มาถึง แต่ด้วยคนที่พลุ่กพล่านเลยทำให้ขึ้นลำบากนิดหน่อย แต่ก็เข้ามาอยู่ในรถไฟ

ได้ทันเวลา ร่างสูงค่อยๆเดินไปในตัวรถไฟก่อนสายตาจะหยุดไปที่คนๆนั้น

ไวกว่าความคิดสองขาก็รีบสาวเท้าไปหาเสียแล้วล่ะ จินยองพยายามแทรกตัวเดินลึกไปเรื่อยๆ พออยู่

ในระยะประชิดเขาก็เดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ พอดีตรงนั้นว่างพอดีด้วยเลยไม่น่าจะผิดสังเกตุหรอก

แบจินยองเอื้อมมือขึ้นจับราวของรถไฟก่อนที่รถไฟจะเคลื่อนออก แต่ทว่าคนตัวเล็กข้างๆเขาเซ

มาชนอกเข้าอย่างจัง

ตึกตักตึกตัก... - ถึงจะโดนตัวแบบไม่ตั้งใจ แต่เสียงหัวใจของจินยองก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

"ขะ..ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่า"

เสียงหวานของคนตัวเล็กกว่าเอ่ยขึ้นมาก่อนจะรีบทรงตัวและกลับไปที่ของตัวเอง ก่อนจะเอามือขึ้นเกาหัวแก้เขิน โดยที่จินยองพยายามทำหน้าให้นิ่งที่สุดแต่หารู้ไม่ว่าหัวใจเขามันเต้นดังขนาดไหน

"พี่ไม่เป็นไรครับ ถ้าเราจับราวไม่ถนัด"

"เกาะแขนพี่ไว้ก็ได้นะ จะได้ไม่เซ"

"ฮ่าๆ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะฮะ"

ผิดคาดแฮะ - คนตัวเล็กไม่ได้อะไรกับคำตอบผมมากนักแถมตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆนั้นอีก

ร่างบางในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน น่าจะเด็กกว่าผม เรือนผมสีน้ำตาลอ่อน แถมผิวขาวๆเหมือนปุย

เมฆ กลิ่นตัวก็หอมอยากอยู่ใกล้มากๆ ทำไมกันนะ ทำไมถึงทำให้แบจินยองหวั่นไหวได้ขนาดนี้

"อ่ะ..เอ่อ"

ยังไม่ทันที่จินยองจะพูดอะไรออกไป รถไฟก็จอดถึงสถานีของโรงเรียนน้องเขาแล้ว ร่างบางที่หันมาโค้ง

ให้ผมเล็กน้อยก่อนจะโบกมือให้

"ถึงสถานีของผมแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ"

สิ้นสุดเสียงของคนตัวเล็กกว่า ร่างบางก็เดินหายไปพร้อมกับผู้คนในรถไฟ - จินยองตัดสินใจรีบออกไปตามทันทีก่อนจะรถไฟจะปิดประตู ความจริงเขาลงสถานีหน้าแต่ในใจเอาแต่ว่าให้ตามเด็กคนนั้นไป

ขอไปเรียนสายวันนึงก็แล้วกัน เพราะกลัว กลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีก

แบจินยองรีบเดินตามหาคนตัวเล็กทันที แต่แล้วสองขาก็หยุดชะงักลง ก่อนจะเจอคนตรงหน้าที่กำลัง

ยืนกดน้ำอยู่ที่ตู้ อากาศมันหนาวสินะ เลยหาอะไรอุ่นๆดื่ม 

"อ้าว! เจอกันอีกแล้วนะ"

"พะ..พี่คนเมื่อกี้ ที่รถไฟใช่มั้ยฮะ?"

ร่างสูงกระชับกระเป๋าเป้ของตัวเองก่อนทำใจกล้าเดินเข้าไปทักอีกคนอย่างมึนๆ ความจริงเราไม่รู้จักกัน

ด้วยซ้ำแต่ทำแบบนี้คิดถูกมั้ยนะ - ใบหน้าหวานๆเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

ก่อนจะกดเลือกนมอุ่นๆกินแทน

"อากาศหนาวแบบนี้แค่นมอุ่นๆจะพอหรอ"

"อ่ะ เอาเสื้อพี่ไปใส่คลุมไว้นะดีกว่านะ"

ร่างสูงไม่พูดเปล่าค่อยๆถอดเสื้อโค๊ทชั้นนอกออกมา ก่อนจะยื่นเสื้อตัวใหญ่ให้อีกคน 

คนตัวเล็กที่ถือนมอุ่นๆไว้ก็รีบปฎิเสธพัลวัน ถึงจะหนาวแต่ยืมของคนแปลกหน้า

แบบนี้ก็เกรงใจเหมือนกัน 

"ไม่เป็นไรพี่ ผมเกรง-"

"อย่าปฎิเสธพี่เลย เอาไปใส่เถอะ เชื่อพี่ มันจำเป็นต่อเรา"

จินยองมายืนอยู่ข้างหน้าก่อนจะกางเสื้อโค๊ทตัวนอกและอ้อมไปใส่ให้อีกคนอย่างนุ่มนวล

คนตัวบางห่อตัวเข้าไปนิดนึงตอนจินยองเข้าใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจกันและกัน -

มือหนาค่อยๆจัดเสื้อให้คนตัวเล็กกว่าก่อนจะส่งยิ้มให้

"ขะ..ขอบคุณนะครับพี่..?"

"จินยอง แบจินยอง"

"ขอบคุณนะครับพี่แบจินยอง :)"

"ไม่เป็นไรครับน้องแดฮวี"

คนตัวเล็กที่ฉงนงงเล็กน้อย ก่อนจะยกนมอุ่นขึ้นมาดื่ม 

"พี่รู้ชื่อผมได้ยังไง"

"ป้ายชื่อที่เสื้อนักเรียนไงครับ"

' หลังจากวันนั้นผมกับแดฮวีก็ได้ค่อยๆเรียนรู้กันและกันมากขึ้น

ความสัมพันธ์ที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

ถึงจะยังไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ผมก็อยากจะอยู่กับน้องเขา

อยากมีน้องเขาอยู่ในชีวิตทุกวันแบบนี้แหละ :) '

THE END

จบไปอีกเรื่องหนึ่ง รู้สึกว่าจะเขียนคู่ไม่ซ้ำกันเลย55555 

ชาเลนท์นี้ไรท์จะเขียนแตกต่างคู่ที่ไรท์ชิปเท่านั้นนะคะ

ฝากติดตามผลงานกันด้วยนะคะ สกรีม #parkwfic 

 

twt : @_PARKWJ