another darkness - me : 2020

copy write ; 24.12.2020
ฉันมองออกไปนอกระเบียง
ภาพตรงหน้าคือ ตึก บ้าน อาคาร คอนโด ถนน สะพาน สถานที่ต่างๆมากมาย ตั้งตัวแสดงให้เห็นอยู่ตรงหน้า เสียงรถจากที่ไกลๆที่กำลังเคลื่อนตัวและแล่นไป

ท้องฟ้ากว้างใหญ่เป็นฉากหลังของทั้งหมดทั้งมวล

เมื่อตะวันตกดิน
แสงไฟนีออน ค่อยๆ ถูกติดทีละจุด ทีละจุด
จนเมื่อตะวันลับขอบฟ้า ท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นน้ำเงินเข้มปนม่วง — มันก็ทำให้แสงไฟ ชัดเจน เด่นขึ้นมา

ฉันนั่งมองภาพตรงหน้าไปเรื่อยๆ
พร้อมกับแมวตัวเดิม ที่เป็นเพื่อนที่ดีเสมอ

‘ เหนื่อยมั้ย
กับชีวิตแบบนี้หน่ะ ’
ฉันถามตัวเองขึ้นในใจซ้ำๆ

แล้วผู้คนที่อาศัยอยู่ภายใต้แสงไฟที่ฉันมองเห็นนับพัน นับหมื่นตรงหน้า จะเหนื่อยเหมือนกันกับฉันไหม

ฉันอยากไปจากตรงนี้
แต่บางอย่างก็ฉุดรั้ง

ฉันอยากอยู่ตรงนี้
แต่เหมือนบางอย่างก็ผลักไส

เหนื่อยที่สุดเลย
เหนื่อยมากๆ กับชีวิตแบบนี้

คงเป็นธรรมดาใช่ไหม
ที่เราจะมีวันแบบนี้ วันที่ไม่เป็นใจ
วันที่จะร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ก็ไม่ได้เจ็บตรงไหน

คงไม่เป็นไรใช่ไหมที่เราจะร้องไห้แบบนั้น
คงไม่เป็นไรใช่ไหมที่เราจะกีดกันทุกคนออกไปห่างๆ
คงไม่เป็นไรใช่ไหมที่เราจะไม่ยินดียินร้ายกับเสียงเพลงหรือการฉลอง

— ไม่เหนื่อยหรือไง ฉันเหนื่อยมากเลย

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น