คุณ : (ที่ไม่อยู่แล้ว) ฉบับที่ 1 - me : 2020

[ หากฉันกำลังนั่งอยู่ที่ไหนสักที่
นั่งอยู่ในที่ที่ฉันมีโอกาสได้พูดความจริงในใจออกไป ]

ฉัน : ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ สบายดีมั้ย
[ประโยคพื้นๆเลยนะ ว่ามั้ย]

: หนูคิดถึงมากๆเลย หนูตัวสูงขึ้นแล้ว เรียนจบ และมีงานทำแล้วด้วย

: ยากมากเลยกว่าจะจบมาได้
...อยากรู้มั้ยคะ
ว่าหนูทำงานอะไร
ตอนนี้หนูออกแบบบ้านไปหลายหลังเลยนะ
หนูคงจะเหมือนพ่อ แล้วก็เหมือนปู่นั่นแหละ
ถ้าเราสามคนได้มารวมตัวกัน มันคงเจ๋งมากๆ
แต่ก็นั่นแหละนะ
...มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

จะว่าไปนี่ก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนอื่นแหละมั้งนะ
แต่หนูก็อยากบอกให้พ่อฟัง
หนูมั่นใจว่าสำหรับพ่อแล้ว
ไม่ว่าหนูจะทำอะไร
มันต้องดูยอดเยี่ยมในสายตาพ่อมากแน่แน่
ที่ผ่านมาสำหรับหนูมันยากมาก
กว่าจะผ่านแต่ละช่วงเวลามาได้
มันทั้งยากเย็นและโดดเดี่ยว
ถึงแม่จะยังอยู่ แต่ก็ไม่เหมือนมีพ่ออยู่ด้วยเลย

: อืม เรื่องวันนั้น พ่ออาจจะคิดว่าหนูโกรธ
และไม่มีวันให้อภัยพ่อ เพราะหนูไม่คุยกับพ่อเลยตลอด 7 ปี

หนูทนได้นานขนาดนั้นได้ยังไงกันนะ...

หนูไม่โกรธ
ถึงใครจะบอกว่าพ่อเป็นยังไง
หนูก็ไม่โกรธ และหนูอยากบอกว่า หนูเข้าใจ ว่าพ่อกำลังรู้สึกยังไงต่อทุกเรื่องที่ทำลงไป
แม่แล้วก็ป้าๆ ชอบบอกว่าเราเหมือนกัน
ตอนนั้นหนูโกรธมากเลยนะ
แต่ตอนนี้หนูภูมิใจที่เป็นลูกพ่อแหละ
รู้ใช่มั้ย...
ถ้ายังไม่รู้ วันนี้ต้องเปลี่ยนความคิดแล้วนะคะ

: หนูอยากบอก ให้รู้หน่ะ ว่าหนูรักพ่อมากแค่ไหน
ตอนนี้หนูรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยไม่่ต่างจากคนที่ตายไปแล้วเลย
บางทีหนูก็ลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใคร
ต้องการอะไร อยากทำอะไร
ชีวิตมันดูไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง
ทุกอย่างดูเปลือกปลอมไปหมด จนหนูเหนื่อยเหลือเกินที่จะมีชีวิต
แต่ถ้าหนูตายไปแล้ว
เราก็ต้องได้เจอกันสิ
แต่ไม่เห็นจะเจอกันเลย...
แปลว่าหนูยังไม่ตายสินะ

: ที่ทำแบบนี้หนูดูเป็นคนยึดติดกับอดีตอยู่หรือเปล่านะ...
พอดี Counselor ที่หนูไปเจอเค้าถามหนูหน่ะ ว่าถ้ามีโอกาสได้พูดกับพ่อ
จะพูดว่าอะไร...
วันนั้นหนูพูดไปไม่กี่คำ
ทั้งๆที่อยากพูดเยอะกว่านั้น
ก็เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งสิบกว่าปีมาแล้ว
มีอะไรให้พูดด้วยเยอะแยะเลย

คุณ Counselor ถามมาว่า
'แล้วคิดว่าพ่อจะตอบว่าไง'
หนูก็ไม่รู้หรอก
คิดว่า เวลานานขนาดนั้น พ่ออาจจะเปลี่ยนไปบ้างแหละ
หรือจริงๆแล้ว...หนูอาจจะลืมวิธีการพูดของพ่อไปหมดแล้วก็ได้
แต่ถ้าได้ยินอีกครั้งหนูจะรู้แน่ๆ ว่านั่นหน่ะ เสียงพ่อ
อืม...แต่วันนั้นหนูตอบเขาไปว่า
'หนูคิดว่าพ่อจะไม่พูดอะไร แต่จะเดินมากอดหนูแน่ๆ'
นั่นคือสิ่งที่หนูจำได้
หนูจำได้เกี่ยวกับพ่อ

: พ่อคะ...ถ้าพ่อยังอยู่
พ่อจะภูมิใจในตัวหนูใช่มั้ย?
หนูอยากขอโทษด้วย
ที่หนูไม่ยอมพูดกับพ่อเลย

...

ฮื่ม!
ลืมเล่าให้ฟังเลย
เดี๋ยวนี้หนูทำกับข้าวเองแล้วนะ
จริงๆ ก็ทำมาตั้งนานแล้วแหละ
วันนี้หัดทำสปาเกตตีิ้พึ่งรู้ว่าตัวเองชอบกินเส้นแบน จริงๆก็พึ่งรู้อีกนั่นแหละว่ามันเรียกเฟตตุชินี แล้วก็พึ่งเริ่มกินไวน์แดงได้ไม่นาน วันนี้ไปได้มาขวดนึง ก็เลยลองใส่ลงไปหน่อยนึง จริงๆก็แยกไม่ออก ระหว่่างใส่กับไม่ใส่ แต่มันก็หอมดีแหละ — อยากให้ได้ลองชิมจังเลย

ตอนนี้มีแมวด้วย 1 ตัว
อ้วนตุ้บเลย
ไม่รู้พ่อยังจำไอ้ทองกวาวได้มั้ย
ตอนแรกหนูจะรับแมวสีเหมือนทองกวาวมาเลี้ยงนะ
แต่ทำไปทำมาก็ได้แมวหน้าหนวดมาแทน งงสุดสุด
แต่มันเป็นเพื่อนที่ดีของหนูเลย ดีมากๆ ถึงจะแสบซนเกินแมวไปหน่อย

ส่วนงานตอนนี้ก็เรื่อยๆ
ไม่ได้มีความสุขมาก
แต่ก็ต้องทน
เพราะเศรษฐกิจไม่ดีเอามากๆ
ประเทศเราก็ย่ำแย่
ถ้าพ่ออยู่คงได้เม้ารัฐบาลชุดนี้ด้วยกันเนอะ

เนี่ยแหละ ชีวิตของหนูตอนนี้
ไม่ค่อยเวิร์คอย่างที่คิดเท่าไหร่
แต่ก็คงไม่แย่ขนาดนั้น

อย่างน้อยตอนนี้ หนูก็ได้เริ่มเล่าให้พ่อฟังได้บ้างแล้ว
เราไม่โกรธกันแล้ว

จริงๆยังมีอีกหลายเรื่องเลย
หนูรู้ว่าพ่ออยากฟังอยู่แล้ว
หนูจะมาเล่าให้ฟังเสมอๆนะ
รักพ่อนะคะ :-]

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น