จดหมายถึงคุณ : พ่อ (ที่ไม่อยู่แล้ว)  ? เป็นฉบับที่ 2 [ ฉันนั่งลง ตรงที่เดิม ]

---

ฉัน : มีเรื่องหนักใจมาแหละ
จริงๆก็เหมือนแบกไว้มานานแล้วเลย...

วันก่อนที่ไปเจอ Counselor 
เขาถามว่าเรื่องอะไรที่อยากจัดการมากที่สุดตอนนี้
เขาให้เขียนออกมา 20 ข้อ
เลือกมา 5 ข้อ ที่สำคัญ
เลือกมา 2 ข้อ ที่สำคัญมากๆ
เลือกมา 1 ข้อ ที่ต้องทำตอนนี้ 

: หนูเขียนไปเยอะมากแต่มันคล้ายกันไปหมด
มีแค่ไม่กี่ข้อ ที่หนูต้องทำตอนนี้
คือเกี่ยวกับ ‘แม่’
แปลกใจหรือเปล่า ที่แม่กลายเป็นบุคคลที่ทำให้หนูหนักใจแทนที่จะเป็นพ่อ

: แม่เขาไม่ได้เป็นอะไรหรอก
เค้ายังดีกับหนูเสมอมาเลย
พูดดีกับหนู ห่วงหนูตลอด
แต่หนูเอง ที่รู้สึกแปลกไป
พูดไม่ดีกับแม่
หนูเองที่ไม่อยากกลับไปเจอแม่ กับคนอื่นๆ  — หนูไม่สามารถมีความสุขที่ตรงนั้นได้เลย มันทั้งฝืนทั้งเสแสร้ง ไม่ชอบตัวเองเลย
หนูก็เลยทำตัวยุ่งตลอดเวลา 
ไม่กลับไปบ้านนั้นถ้าไม่จำเป็น

: พูดถึงบ้าน
ตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้านหลังเดิมแล้วนะ
แม่ไปซื้อที่แล้วก็สร้างบ้านใหม่อีกที่แล้ว

นั่นยิ่งทำให้หนูไม่อยากกลับ มากขึ้นไปอีก

หนูคิดถึงพ่อ
คิดถึงพ่อมากจริงๆ
คิดถึงบ้านที่เราอยู่ด้วยกัน
ช่วยกันทำตรงนู้นตรงนี้
คิดถึงโต๊ะเขียนหนังสือที่พ่อทำมันขึ้นเพื่อหนู
มีแค่หนูที่ได้เป็นเจ้าของโต๊ะตัวนั้น
มันมีแค่ตัวเดียวในโลกนี้

คิดถึงเก้าอี้ที่พ่อทำจากแผ่นไม้ที่ซื้อมาทำฟืน
ตอนนั้นบ้านเราอยู่ใกล้โรงไม้นี่นะ
เกือบลืมไปแล้ว
ได้ทำอะไรจากเศษพวกนั้นเยอะแยะเลย

เรื่องพวกนั้น
หนูสนุกมาก
และมันก็มีความหมายสำหรับหนูมากๆ

: จริงๆ หนูไม่ได้หนักใจหรอกมั้ง
หนูกังวลใจมากกว่า
หนูไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ 
ที่หนูเริ่มห่างเหินจากแม่
ไม่อยากได้ยินเสียงแม่

ตั้งแต่วันที่หนูได้อยู่กับแม่เพียงลำพังสองคน
ตั้งแต่วันที่หนูเถียงแม่แล้วแม่เอ่ยปากให้หนูไปอยู่กับพ่อ
ตั้งแต่วันที่แม่แต่งงานใหม่
ตั้งแต่วันที่หนูตัดสินใจออกจากบ้านมาเรียนไกลๆ
หรือมันค่อยๆห่างออกมาเรื่อยๆ

จนตอนนี้หนูห่างจากแม่เหลือเกิน
บ้านเราห่างออกไปแค่ 1 ชั่วโมง
แต่มันเหมือนแสนไกลราวข้ามซีกโลก

: ไม่รู้สิ ต้องเริ่มตรงไหน
Counselor แนะนำว่ามันถึงเวลาแล้วที่ต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง เกี่ยวกับสิ่งที่มันคาราคาซังนี้
ไม่เร็วเกินไปแต่ก็ไม่ได้สายเกินไป

หนูคิดว่า
หนูเองก็อยากจัดการเรื่องนี้เหมือนกัน

: พ่อ 
พ่อคิดว่าแม่จะฟังหนูมั้ย
ถ้าหนูเริ่มพูด...


: ที่ผ่านมาแม่ฟังพ่อบ้างมั้ยนะ
พ่อรู้สึกยังไงบ้าง

หนูไม่เคยแคร์ความรู้สึกพ่อเลย
ตอนนั้นหนูแคร์แต่แม่ตลอด
หนูปกป้องแม่ตลอด
ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ปกป้องหรือเข้าข้างพ่อเลย
ทุกคนมองว่าพ่อไม่ดีกันหมด
ถ้าย้อนเวลาได้ หนูอยากย้อนกลับไปเป็นคนที่เข้าใจพ่อ
อยู่ข้างๆพ่อ 
ขอโทษที่หนูเองก็ไม่เข้มแข็งเลย


: หนูกังวลใจมาตลอดเกี่ยวกับสิ่งที่หนูเป็น
เพราะหนูหน่ะ
เหมือนพ่อมากจริงๆ
และหนูก็ไม่อยากให้แม่ต้องเสียใจ
ไม่อยากให้แม่เกลียดหรือผลักไสหนู
จริงๆหนูรู้ว่า ถ้าหนูพูดความจริงออกไป
ยังไงแม่ก็ยอมรับหนูได้เเน่นอน
เพียงแต่ ก็คงมีน้ำตากันแน่ๆ
หนูกลัวจริงๆ กลัวแม่จะเสียใจ
กลัวแม่จะร้องไห้แล้วหนูจะพูดอะไรไม่ได้อีก

: เหนื่อยจัง
ถ้าย้อนกลับไปได้
หนูจะไม่ยอมให้พ่อไปไหนทั้งนั้น