space (-ing) - me : 2020

หลายวันมานี้ มีแต่อารมณ์ จมอยู่ในห้วงความคิด ความกังวลใจ ถึงสิ่งที่ต้องทำ สิ่งที่อยากทำ สิ่งที่ควรทำ กระจัดกระจายเต็มไปหมด ถึงจะมีวิธีการมากมายที่บอกเราว่า เราควรจัดการตัวเองยังไง ให้พ้นจากความเครียด เรารู้ดีทุกอย่าง แต่การมีความรู้ก็ไม่สำคัญเท่ากับการตระหนักรู้ เราควรรู้ตัวว่า เรากำลังเป็นยังไงอยู่ แล้วจะเอาความรู้ที่ได้มา มาใช้ยังไง โลกใบนี้มี How to เต็มไปหมด ที่พร้อมจะป้อนจะบอกเรา ว่าเราต้องทำอย่างไร

เราต้องทำยังไง ?
เราต้องทำอะไร ?

ไม่ — เปลี่ยนใหม่
ฉันลองเปลี่ยนคำถามที่ถามตัวเองใหม่

ตอนนี้กำลังเป็นยังไงอยู่?
เราอยากให้เป็นยังไง ?
เราสามารถทำอะไรได้บ้าง ?

ความรู้สึกของคำถามแบบแรกมันจี้เราให้หลังชนฝา แต่คำถามแบบใหม่มันช่วยให้เราเห็นสภาวการณ์ของตัวเราเอง เห็นปัญหาที่เกิด เห็นสิ่งที่ต้องทำ

หลายวันมานี้ที่รู้สึกอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิด
เพราะมีเรื่องที่กังวล เพราะมีงานต้องส่ง มีเรื่องที่ต้องทำ
มีเรื่องที่ต้องจัดการ มีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบ มีเรื่องต้องตัดสินใจแต่ตัดสินใจไม่ได้ ( จริงๆ ฉันคงกลัวที่จะตัดสินใจ — โดยเฉพาะตัดสินใจเพื่อตัวเราเอง )

ก็อาจจะดูเหมือนดี เป็นคนมีความรับผิดชอบ
แต่เหมือนข้างในตัวเราจะตายเอา ;

พอรู้สึกว่่า ไม่ไหวแล้ว!
ฉันทิ้งทุกอย่าง อาบน้ำ
(แม่บอกว่า อาบน้ำแล้วทุกอย่างจะดีเอง)
อาบน้ำเสร็จแล้วก็ล้มตัวลงนอน
— เทอาหารให้แมว แล้วทิ้งทุกอย่างไว้
เปิด sleep mode แล้วปล่อยทุกอย่างให้ลอยคว้าง

ไม่จัดการอะไร
ไม่รับมืออะไร
ไม่ทำอะไรทั้งนั้น
ขอแค่ความเงียบ

ฉันล้มตัวลงบนที่นอน หลับตา แล้วแค่หายใจ หายใจเท่านั้นแหละ — สมองที่ถูกปั่นจนหมุนติ้ว ค่อยๆ ชะลอตัวลง

อา ไม่ได้ปิดสวิซต์ตัวเองมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ;

ค่อยๆ มองดู สิ่งที่ต้องทำ ว่ามีอะไรบ้าง
ค่อยๆ ลำดับ ถ้างั้นตอนนี้สิ่งที่ต้องการที่สุดคือ — พัก

พักแล้วลุกขึ้นมาใหม่
ประมาณ 30-40 นาที ที่ฉันนอนอยู่แบบนั้น
หลับตาอยู่เฉยๆ

ไม่เป็นไรหรอกนะ
ถ้าชีวิตเรามันจะไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ทั้งหมด

แค่ 40 นาที ไม่ได้ทำให้ใครตายหรอก
ฉันใช้เวลานั้น หลับตาและนึกถึงพระเจ้า
บทเพลงค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามาในใจ
เป็นสัญญาณ ว่า ‘เริ่มโอเคแล้วล่ะ’

ฉันลุกขึ้นมาทำงานต่อ
และรู้สึกสดชื่นกว่าเดิม
จากการใช้เวลาเพื่อพักอย่างสงบอยู่แบบนั้น

เป็นเรื่องที่ต้องฝึก
ที่จะถอยห่างบ้าง ปล่อยพื้นที่ว่าง ให้ได้ทำงาน
ระหว่างเรากับสิ่งที่เรากำลังถืออยู่ ทั้งการงานและความสัมพันธ์ หรือแม้แต่ตัวเราเอง — การได้วางลงบ้าง ก็ไม่ได้ทำให้เรากลายเป็นคนขาดความรับผิดชอบไปได้หรอกนะ

เราไม่ได้เป็นคนที่แย่หรอก
เราแค่เหนื่อย — แง!

แค่ถอยห่างออกมา
ตั้งหลัก
แล้วเดินต่อนะ

การก้าวเดินตลอดเวลาก็ไม่ได้ทำให้มันเร็วเสมอไป
การหยุดพักบ้างก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตเราไปข้างหน้าช้าลง
ในทางกลับกัน ถ้าเราฉลาดที่จะพักบ้าง
มันอาจทำให้เรา ไปได้ไกลมากขึ้นก็ได้

บอกกับตัวเองว่า
เราก็มาไกลมากแล้ว
จากจุดเดิมที่เริ่มต้นเดินทางมา ?

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น