วันนี้กลับบ้านไปใช้สิทธิ์เลือกตั้งมา หลังจากไม่ได้กลับมานานนนนนมากๆ ซึ่งตอนแรกยอมรับเลยนะว่าแอบคิดถึงที่บ้านเหมือนกัน แบบเออ ยังไงคุยโทรศัพท์ ส่งไลน์ถามสารทุกข์สุกดิบกัน มันก็ไม่เท่ากับการไปเจอหน้าจริงๆ หรอก ไม่รู้แฮะ มันแอบรู้สึกโฮมซิกเบาๆ 

พูดถึงเลือกตั้ง อันนี้ขอบ่นหน่อย รอบนี้ใบใช้สิทธิ์มันแปลกๆ ยังไงชอบกล ไม่มีข้อมูลชื่อผู้ลงสมัครอะไรบอกเลย แต่ยังโชคดีที่มีสติมากพอ ไม่งั้นทำบัตรเสีย โกรธตัวเองไปอีกสิบชาติแน่ กว่าจะได้เลือกตั้ง รอมาหลายปีชห.

นั่นแหละ ตอนแรกตื่นเต้นนะที่จะได้กลับบ้าน แต่พอถึงเวลาจริงๆ กลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด กลับกันรู้สึกว่าคิดผิดมากๆ ที่แวะกลับมาบ้านด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เวลา 1 ชั่วโมงที่กลับไป ไม่มีนาทีไหนเลยที่รู้สึกว่าตัดสินใจถูก 

ไม่มีใครทำอะไรผิดนะ ทุกคนเป็นตัวของตัวเองกันหมด ไม่ได้ปฏิบัติผิดปกติไปจากวันอื่นๆ เลย คนที่ผิดคงจะเป็นเราเองแหละมั้ง รู้สึกโคตรไม่สบายใจมากๆ รู้สึกอยากจะระเบิดอารมณ์ตลอดเวลามา มันรู้สึกไม่ปลอดภัยอะ ซึ่งมันไม่ควรจะเป็นแบบนั้น เพราะนี่คือบ้านที่เติบโตมาแท้ๆ 

กลับบ้านทีไร ทุกคนจะต้องเข้ามาบ่นเรื่องโน่นเรื่องนี้ แอบบังคับให้เลือกข้างแบบกลายๆ ตลอดว่าจะเข้าข้างใคร ถ้าไม่ตอบ เขาก็ยัดเยียดว่าเราอยู่อีกฝั่ง ซึ่งน่าเบื่อมาก บางทีเขาก็พ่นอะไรออกมาสักอย่างให้แอบรู้สึกผิดอะ ทั้งที่เรื่องนั้นๆ มันอยู่เหนือความควบคุมของเรามาก 

น่าเห็นใจนะ จริงๆ คนในบ้านไม่ได้ผิดอะไรเลย เขาเลี้ยงเรามาดีเท่าที่มนุษย์คนนึงจะทำได้ด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ ให้ทำไงได้ จะให้เรามาโกหกเพิกเฉยกับปัญหาที่มันคาราคาซังอยู่แบบนี้มันก็ไม่ได้ปะ เราไม่ควรต้องมารู้สึกแบบนั้นมั้ยวะ เขาเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆ แต่ทำไมเรากลับรู้สึกผิดที่คิดแบบนี้ 

มานั่งนึกอีกที ก็อยากจะขอบคุณเหตุการณ์วันก่อนนะ เพราะถ้าไม่มีวันนั้น เราคงไม่รู้หรอกว่ามันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องไปหานักจิตแล้ว เพราะลำพังหมอจิตกับยา มันก็ช่วยอะไรมากไม่ได้ขนาดนั้น 

ถ้าจะให้พูดตรงๆ คือสาเหตุที่เราป่วยต้องไปหานักจิตและกินยาวันละหลายๆ เม็ดอยู่ทุกวันนี้ เกิน 90% มาจากปัญหาครอบครัวนี้แหละ 

ถึงแม้ว่าเราจะพยายามเลี่ยงตอบคำถามนี้มาตลอด แต่ถ้าจะให้พูดตรงๆ สาเหตุที่ไปหานักจิตและกินยาวันละหลายๆ เม็ดทุกวันนี้เนี่ย แทบจะทั้งหมด มาจากปัญหาครอบครัวนี่แหละ เพราะตั้งแต่ย้ายออกจากที่บ้านมา อาการก็ดีขึ้นเยอะเลย ดูไม่เจ้าอารมณ์เหมือนแต่ก่อน เฮลตี้กว่าเดิมมากๆ แต่ก็นะ มันยังห่างไกลกับคำว่าปกติมาก

เฮ้อ เหนื่อยอะ มันจะมีวันที่ดีขึ้นมั้ยนะ