DAY 6 : น้ำกัดเท้า

Paring : Seongwu x Minhyun

                คันโว้ยยยยยยยย คันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

                องซองอูอยากจะยกตีน เอ๊ย เท้า ขึ้นมาเกาเสียให้ได้ในตอนนี้ แต่ติดที่ว่าเขากำลังอยู่หน้าห้องตรวจในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ขอไม่บอกนะว่าที่ไหนไม่อยากจะให้แฟนคลับตามมาน่ะ เกิดมาหล่อมันก็เหนื่อยแบบนี้

                หล่อแต่เป็นโรคน้ำกัดเท้า

                ถุยชีวิต…

                “คุณซองอูเชิญที่ห้องตรวจ 7 ค่า”

                เจ็ดอะไรอ่ะ เจ็ดยับไหม?

                เคยไหม เวลาที่อยู่ๆก็ดันคิดเรื่องตลกขึ้นมา แล้วก็ยิ้มขึ้นมาเสียดื้อๆน่ะ เออ ตอนนี้ซองอูกำลังเป็นอยู่ เพราะไอ้คำว่าเจ็ดยับนั่นแหละ ขนาดเข้ามาในห้องตรวจแล้วเขาก็ยังยิ้มอยู่ หยุดยิ้มโว้ยยยยยยย!

                “ยิ้มอะไรคุณ?”

                ขาว เฮ้ย ไม่ใช่ ไม่ใช่แล้ว

                เนี่ยซองอูก็เป็นซะแบบนี้จิตใจ

                “อ่า เปล่าครับ เปล่า” เรื่องอะไรที่เขาจะบอกล่ะว่าเขาคิดอะไรอยู่

                “เป็นน้ำกัดเท้า” 

ประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำถามวะหรือเขาพูดกับตัวเอง หมอชื่ออะไรวะ อ๋อๆ มินฮยอน ชื่อก็น่ารัก หน้าตาก็น่ารัก อ๋งชอบบบบบบบบบบบบ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ที่เขามาก็เพื่อจะมารักษาไอ้อาการคันเพราะน้ำกัดเท้าต่างหาก ไม่ใช่เวลามาบริหารเสน่ห์ที่มีล้นเหลือของตัวเองเสียหน่อย

                “น้ำกัดเท้าจริงๆซื้อยาทาก็หายนะคุณ ไม่เห็นต้องมาหาหมอเลย มันไม่หายเหรอ?” ขอหน่อยเหอะคือถ้าเขาซื้อยามาทาเองแล้วมันหาย เขาคงไม่เสียเวลามาหาหมอหรอก นี่ถ้าไม่น่ารักโดนใจ บอกเลยว่า เขาด่ากลับแน่นอน แต่จริงๆก็ไม่กล้าหรอก ปากดีไปงั้น…

                “ครับ 2 อาทิตย์ แล้วอ่ะครับ”

                “สงสัยจะเรื้อรัง”

                “อะไรเรื้อรังครับ หัวใจเหรอ”  นั่นโดนไปดิ

                “เท้าคุณน่ะ”  มียิ้มด้วย แม่ง น่ารักว่ะ

                “หมอขอดูเท้าคุณหน่อยสิ”  เอาล่ะ ต้องเปิดเท้าให้คุณหมอดูจริงๆเหรอวะ คือกูหล่อก็จริงแต่เท้ากูไม่ได้หล่อด้วยไง อายเหมือนกันนะ แต่เอาเถอะ กูอยากหายมากกว่า

                “หมอว่าคุณทายาไม่ค่อยทั่วนะ ไม่ถนัดเหรอคุณ”  หมอมินฮยอนกำลังพิจารณาเท้าของซองอูอยู่ ถึงมันจะแปลกๆไปสักหน่อย ที่ด้านนึงเป็นเท้าของเขา อีกด้านเป็นหน้าของหมอแต่ก็ช่างเถอะ หมอน่ารัก (ไม่เกี่ยว)

                “ไม่มีคนช่วยทาให้อ่ะหมอ อยากหาคนมาช่วยทาให้อยู่พอดี” จัดไปอีกหนึ่งดอก

                ยิ้มด้วย

                หมอยิ้มด้วย

                “ไปบอกให้พ่อคุณทาให้สิ”

                บรรยากาศในห้องตรวจ เงียบสงบ เหมือนได้ยินเสียงนกร้อง จิ๊บๆ

                “หมอสั่งยาให้แล้วนะ คิดว่า 2 อาทิตย์น่าจะหาย”

                หมอมินฮยอนสั่งยาให้เรียบร้อยพร้อมประเมินอาการให้เสร็จสรรพ ประโยคธรรมดาที่ซองอูก็สัมผัสได้เลยว่า หมออยากให้เขาหาย 

                ทำไมมมมมม ไม่อยากเจอกันอีกเหรอ?!

                “หมอ”

                “ครับ?”

                “ไม่นัดต่อเหรอ”

                “นัดทำไมอีกล่ะครับ”

                “เผื่อผมอยากเจอ” จัดไปอีกสักดอก

                “เชิญไปรับยาครับ” ยิ้มด้วย ไม่ใช่ยิ้มแบบยินดีอะไรนะ ยิ้มแบบ ฝืนยิ้ม

                ส่วนซองอูก็ฝืนยิ้มเดินจากไปพร้อมน้ำตาและน้ำกัดเท้า

                แต่เดี๋ยวก่อนที่ซองอูจะเปิดประตูออกไป

                “หมอ”

                “…”

                “น้ำกัดเท้าไม่ต้องมาหาหมอ แล้วเป็นอะไรผมถึงจะมาหาหมอได้อีกอ่ะครับ?”

                นิ่ง

                สงสัยเขิน

                ให้มันรู้บ้างนี่ใคร นี่องซองอู นักรัก ผู้ไม่เคยแพ้ให้กับใคร—

                “โดนกระทืบไงครับ”

                แต่

                องซองอู แพ้

Words ; 662

#Novelber2017

#ffnvb

ขำๆนะคะ อย่าซีเรียส