เรื่องที่ผมกำลังจะพูดถึงมันอาจจดูโง่เง่าเต่าตุ่นในสายตาของคุณแต่ผมปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าคิดถึงกลิ่นนิโคตินผสมกับกลิ่นกาแฟในตอนเช้าของคุณมากแค่ไหน

คุณรักการดื่มกาแฟพอๆกับการดื่มแอลกอฮอล์ ...คุณรักมัน

คุณรักการสูบบุหรี่ในตอนที่คุณดื่มแอลกอฮอล์เพื่อทำให้ไม่เมาพอๆกับในตอนเช้าที่คุณอัดมะเร็งปอดเข้าไปเพื่อให้สร่างเมา

และผมจะพูดอีกครั้งว่าผมคิดถึงกลิ่นของมันที่มีกลิ่นของคุณผสมอยู่ด้วย

คุณเริ่มมื้อเช้าได้แย่พอๆกับตัวผมเองแม้ผมจะไม่ค่อยสูบบุหรี่หนักเท่าคุณ แต่เราทั้งคู่ต่างก็ดื่มกาแฟเป็นมื้อเช้าถึงส่วนใหญ่มันจะกลายเป็นมื้อเช้ารวมกับมื้อเที่ยง

คุณชอบมานั่งตรงระเบียงข้างห้องนั่งเล่นมองข้ามผ่านสวนเล็กๆข้างบ้านไปยังถนนใหญ่ คุณใช้ความคิดกับตัวเอง ผมไม่รู้หรอกว่าคุณคิดอะไรอยู่แต่นัยน์ตาสีฟ้าของคุณที่สะท้อนเงาของถนนทำให้ผมลืมเอ่ยปากถามทุกทีว่าคุณคิดอะไร

และนี่เป็นส่วนที่ผมชอบที่สุดคือ การได้นั่งมองคุณกำลังเหม่อ

ผมจำภาพนี้ได้ไม่มีวันลืมทุกรายละเอียดยังคงเด่นชัดในภาพจินตนาการของผม แสงแดดอ่อนๆที่กระทบผมสีน้ำตาลอ่อน เสียงเพลงที่ถูกเปิดทิ้งไว้คลอมาตามลมเบาๆคุณเหมือนรูปปั้นที่มีชีวิตเหมือนจนผมกลัวว่าสักวันคุณจะผุพังและแหลกสลายไปตามกาลเวลา

และไม่ต้องรอให้เหนื่อยใจสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดมันย้อนมาทำร้ายผม เราทั้งคู่ทะเลาะกันเป็นการทะเลาะที่รุนแรงที่สุดตั้งแต่เรารู้จักกันมา คุณเปลี่ยนไปคุณใส่ใจงานของเราน้อยลงและผมไม่ชอบใจที่คุณใส่ใจอย่างอื่นมากขึ้น เพราะผมอิจฉาคุณ

จากวันนั้นจนวันนี้เราคุยกันนับคำได้ผมยังจำคำพูดสุดท้ายที่พูดกับคุณได้ราวกับว่ามันเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เอง

โชคดีนะ

เป็นคำอวยพรสั้นๆง่ายๆที่ดูจะเหมาะสมกับวันแบบนั้นวันที่อะไรๆก็เป็นใจให้คุณ วันที่ท้องฟ้าสดใสเหมือนรอยยิ้มของคุณ วันที่คุณมีความสุขที่สุดวันที่คุณดูดีที่สุดในชีวิตของคุณ วันที่คุณยืนอยู่ตรงแท่นพิธี กล่าวคำสาบานรับคนนั้นเข้ามาอยู่ในชีวิต แต่มันเหมือนฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนผมทุกคืนผมไม่อยากหลับตาลงเพื่อจะได้เห็นภาพคุณยิ้มอย่างมีความสุขมากแค่ไหนกับคนนั้นผมไม่อยากเห็นว่าพวกคุณรักกันแค่ไหนผมอยากตื่นอยู่ตลอดเวลาเพื่อจะได้นั่งมองภาพคุณนั่งอยู่ที่ระเบียงอย่างเคย

โลกของผมกลายเป็นสีฟ้าเช่นเดียวกับนัยน์ตาของคุณไม่ได้สดใสแต่ก็ไม่ได้ขุ่นมัวไปเสียหมด ผมเองก็มีคนที่ผมต้องดูแลแม้จะไม่ทำให้ลืมคุณได้แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องนึกถึงคุณตลอดเวลา