ผ่านวันเกิดมาได้หนึ่งวัน ต้นพบว่าระบบนำทางชีวิตล้มเหลว... เมื่อเช้า มาดี้ปลุกมาลุกคุยเรื่องการใช้ชีวิต คือ ในสายตาเค้า เราดูลอยไปลอยมา ไม่มั่นคง บ่นเรื่องการทำงานบ่อย หลักลอย แสวงหาความแต่ความสุขให้ชีวิตตัวเองเกินไป อายุปาเข้าไปสี่สิบ คนสี่สิบควรเป็นหลักเป็นฐาน มีเงินเก็บ ที่จริงนี่ถ้ากุมีผัวมีลูกได้ ป่านนี้พ่อกับแม่อาจไม่ต้องปลุกมาคุยเรื่องการใช้ชีวิตเลยนะเนี่ย พอเราอธิบายว่า บางเรื่องบางอย่าง เราก็ไม่รู้จะไปเล่าที่ไหน ระบายที่ไหน แค่เล่าให้คนที่บ้านฟัง ว่างานมันน่าเบื่อ เพราะเราไม่สามารถเอาไปเล่าให้คนอื่นๆ ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวฟังได้ คนอื่นฟัง เค้าก็คงมองเราไม่ดี เราถึงเลือกการกลับมาเล่าให้คนที่บ้านฟัง ไหนใครบอก การบอกคนที่บ้านดีกว่าที่อื่น เละเทะกว่าเดิมเหอะ
พอตั้งท่าอธิบาย มาดี้ว่าเราแอนตีแม่ ไม่สนใจฟังคำสอนแม่ เราฟังคนอื่น แต่พอแม่สอนเราก็มีคำมาสวน ก็นิ่งให้เค้าพูดไป เรื่อยๆ จนเค้าถามว่าเข้าใจไหมเนี่ย ถึงได้มองหน้าแม่แล้วถามว่า แม่รู้จักเราจริงๆหรือเปล่า?? แม่รู้จักลูกแม่จริงๆอยู่หรือเปล่า ในคืนที่เราไปนอน er เพราะไมเกรนขึ้น ตั้งฉีดยากลางดึก สามเข็มและนอนดูอาการ เพื่อนที่ไปเป็นเพื่อนที่ er ร้องไห้ กลัวเราเครียดตาย เพราะ กุเป็นหลักให้เพืิ่อนมาตลอด การเห็นเรานอนน้ำตาไหล และล็อคเข็มไว้ที่มือ เพื่อฉีดยา เป็นเรื่องใหม่ที่เพื่อนส่วนใหญ่ไม่เคยเห็น อาจเคยรู้ว่า เราเป็นไมเกรน แต่... คืนนั้นพวกมันเพิ่งได้เห็นสภาพ
แปลกดี เพือนกลัวเราตาย ร้องไห้ ด่าทอว่าให้เราลดแรงดึงของสิ่งรอบข้างบ้าง คนที่บ้าน ที่เรากลัวการกระทบกระเทือนจะเดินทางมาถึง ให้กำลังใจดีๆด้วยการ สู้สิ อ่อนแอเองนิ อย่าเพิ่งยานัก อย่าบ่นเรื่องงาน เราบอกแม่ว่า จริงๆแล้ว อะไรก็ได้ใช่ไหม แค่อย่าเอามาเล่าให้ได้ยิน ว่าชีวิตเรามีปัญหา ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ถือว่าชีวิตประสบความสำเร็จแล้วใช่ไหม เป็นลูกที่ดูแลครอบครัวดี เป็นคนทำงานที่อดทนกับงาน เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบคนนึงแล้วใช่ไหม เราแค่ไม่ควรปริปากเล่าอะไร ระบายอะไร เราควรมีถาพลักษณ์ดีๆ .... งั้น???
มาดี้ว่า มาดี้ไม่ได้คิดแบบนั้น เราบอกมาดี้้ว่า ทุกชีวิตไม่ยากหรอก ทนไม่ได้ ก็มีทางออกของมัน แค่ บางครั้ง เราไม่รู้ว่า แค่นี้ ดีพอหรือยัง ดีได้มากพอแบบที่พวกเค้าอยา่กให้เราดีหรือยัง???
แล้วเมื่อไหร่จะดีพอ*
ไงก็เป็นกำลังใจให้นะ