เมื่อบ่ายนี้ อิฉันถูกจ้างให้เป็นโคโยตี้ล้างรถ(จักรยาน) ให้น้ายะหน้าบ้าน แกบอกจ้าง 100 บาทไทย อิฉันรีบตกลง พออิฉันล้างเสร็จก็เข็นไปคืนถึงบ้าน

พอทวงค่าแรง แกบอกพูดเล่นๆ ล้างจักรยานบ้านไหนร้อยนึง แพงเกิ๊น เอ้าอิผี! มาพูดเล่นได้ไง เป็นเด็กหรอ? สักพัก หญิงหญ้าตะโกนแหกปากร้องเรียกอิฉัน "ฝ้ายกลับบ้านมา อย่าไปเซ้าซี้ มาๆๆๆ"

"ทำไมต้องมา?" อิฉันตะโกนกลับ "กลับมาหากูนี่ มึงจะไปอลอัวเขาทำไม เขาให้ไม่ให้เงินมึงก็เรื่องของเขา!(ตะคอกสุดเสียง)"

หลังจากที่ต่อร้องต่อเถียงกันอยู่นาน อิฉันค้นพบความจริงจากปากหญ้า

18.15 นาที หญิงหญ้าเหลือบเห็นอิฉันเพิ่งวิ่งเสร็จและกำลังกลับมาบ้าน หญิงหญ้าบอกว่า ถ้าน้ายะเรียกให้ไปเอาเงินค่าล้างรถในห้องไม่ต้องไป เพราะ เขาหลอกผู้หญิงมานี่นักต่อนักแล้ว

พ่อแท้ๆทิ้งเขาไปตั้งแต่เด็ก เขาเคยมีเหตุทะเลาะเบาะแว้งกับคนที่บ้านเขา เขาเลยมาอาศัยบ้านน้ากบอยู่ เพื่อเอาชีวิตรอด เขาไม่มีที่ไป น้ากบสงสารเลยให้อยู่ที่นี่ต่อ แม้จะเปิดเพลงเสียงดังรบกวน ดื่มเหล้าเมาแอ๋ทุกวัน และพาผู้หญิงมานอนไม่ซ้ำหน้าก็ตาม

จากที่อิฉันโมโห โทสะ กลับเห็นใจและสงสารเขาขึ้นมาจับใจ ไม่ใช่เพราะอิฉันเป็นนางฟ้า แต่เป็นเพราะจิตวิทยาที่เรียนมา สอนให้รู้สาเหตุก่อนเป็นทุกข์

การที่น้ายะหลอกใช้อิฉันวันนี้ มันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า ในอดีตเขาเคยโดนหลอกมาก่อน และด้วยเรื่องเล่าจากปากหญิงหญ้า ยิ่งทำให้อิฉันเข้าใจว่า เขาไม่รับความรักมาตั้งแต่เด็ก

ชีวิตระหกระแหงเร่ร่อนส่งผลให้เขา โกหก ปลิ้นปล้อน หลอกใช้คนอื่น มันเป็นสัญชาตญาณเพื่อความอยู่รอดโดยสันดานของเขาเอง และอิฉันไม่โกรธเขาอีกเลย

นอกจากนี้น้ายะยังสอนให้ฉัน อย่าหลงเชื่อใครง่ายๆอีก มันดีที่เจ็บปวดครั้งนี้ ขอบคุณน้ายะ แม้จะไม่ได้เงินค่าล้างรถก็ตามและขอฝากทิ้งท้ายเหตุการณ์นี้ว่า

"คนมีความสุขจะไม่ทำให้คนอื่นทุกข์"