ปกติฉันตั้งโควต้าหนึ่งมวนต่อวันเพราะไม่อยากให้ตัวเองติดมากเกินจนไม่เป็นอันทำอะไร วึ่ง ณ ตอนนั้นฉันไม่หลงเหลือความคิดพวกนั้น มีแต่มายาคติว่าบุหรี่คือความเครียดของหนุ่มสาว และอยากคุยกับใครสักคน

"มันก็คงเครียดแบบนี้แหละ เราเข้าใจ"

คิดว่าเขาแก่กว่าประมาณ 3-4 ปี ระบบการศึกษาคงไม่ห่างกันเป็นกิโล ฉันพยายามเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ใบหน้าของยังคงฉายความเครียดผ่านริมฝีปากเม้มแน่นคาบบุหรี่กรองสีทอง ฉันยืนเข้าใกล้แท่นดับบุหรี่ เคาะเอาขี้เถ้าออกและยกสูบต่อ

"มันแพงจนจ่ายไม่ไหวจริง ๆ"

ทำงานคู่กับค่าใช้จ่ายสูงลิบลิ่ว ของชิ้นเดียวครึ่งหมื่นกับนักศึกษาที่เงินเก็บหมดไปกับค่ารักษานอกรอบเพราะร่างกายทรยศตอนเปิดเทอม ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังจะกระโดดตึก อะไรหลายอย่างไม่เคยแปรสภาพเป็นกลีบกุหลาบพรมทางเดินคอนกรีต ล้วนแต่จะเป็นก้อนกรวดเล็กใหญ่โปรยทางปวดแสบปวดร้อน

ฉันถามตัวเองเสมอมา ทำไมการเงินต้องเป็นอุปสรรคในการเรียน

"แล้วเราหาอะไรมาแทนได้รึเปล่า"

"คิดว่าพอได้"

จำความไม่ได้ทั้งหมดหากแต่คิดว่าฉันคงพูดอะไรประมาณนั้น ยังคงจำความรู้สึกที่คุยกับคนที่จะขอให้ประดิษฐ์ของชิ้นหนึ่งและพูดเรื่องราคาได้อยู่ เป็นความรู้สึกที่ฉันสรา้งเองพร้อมเคมีในร่างกายผิดแปลกจากอาการใกล้เป็นประจำเดือน 

หนักอึ้ง

หายใจลำบาก

สิ้นหวัง

เสียดายสัส ๆ 

เสียงถอนหายใจยาว ดวงตาหลุบต่ำ นิโคตินและคำปลอบโยนของรุ่นพี่แก่กว่าไม่ได้ทำให้จิตใจของฉันสดใสและเบ่งบานทันตา

รู้ดีแก่ใจว่าหากมีการเปลี่ยนเรื่องคุยก็คงทำให้ฉันสบายใจหรือหัวเราะแห้งออกมาบ้าง ฉันยิ้ม ๆ ออกมาเมื่อยืนฟังเขาพูดเรื่องโปรเจคที่กำลังทำอยู่ ประเภทนี้คือชิ้นที่สองที่เคยทำ ซับซ้อน วุ่นวาย กินเวลาชีวิต ฉันคิดว่าเข้าใจดี มันคงเหมือนตอนที่หามรุ่งหามค่ำทำงานให้เสร็จในเช้าของอีกวันขณะที่หัวไม่เคยถึงหมอน

เคาะขี้เถ้า ยกประกบปาก ขึ้นลงซ้ำไปมาจนกระทั่งก้นบุหรี่ร้อนฉ่าในปากเมื่อดูดครั้งสุดท้าย ทิ้งความซ่าปลายลิ้นเคล้ารสช๊อคโกแลตสังเคราะห์ บดเบียดความเครียดให้จมกับทรายและสนทนากับตัวเองสั้น ๆ ค้นพบว่าฉันไม่ค่อยเหลือแรงดึงตัวเองเท่าไหร่ อย่างน้อยพอคิดถึงแซลมอนของร้านประจำก็พอจะให้มีแรงฮึดต่อ