I'm so afraid คือนิยามของฉันตอนนี้
กลัวไปหมดทุกอย่าง
กลัวอนาคต
กลัวในสิ่งที่มันยังไม่เกิดขึ้น
กลัวว่าคนอื่นจะมองเราอย่างไร...
กลัวว่าจะโดนสังคมตีหน้าว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ กลัวว่าจะทำให้คนที่รักต้องผิดหวัง หรือเเม้กระทั่งจะทำให้ตัวเองไม่ผิดหวังยังยากเลย มีคำเเนะนำมากมาย เเต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น
มีคนตะโกนบอกว่า ‘ก็อย่าไปสนใจสังคมเหี้ยๆนั้นสิ’
ฉันก็อยากตะโกนกลับไปว่า ‘ก็ไม่อยากสนหรอก เเต่มนุษย์ดันเป็นสัตว์ที่ต้องอยู่ในสังคม’
มีคนตะโกนอีกว่า ‘เเล้วทำไมไม่ไปอยู่คนเดียวเลยหละ’
ฉันอยากตอบกลับไปว่า ‘ถ้ามีเงินก็คงจะซื้อบ้านเเล้วไปอยู่คนเดียวในป่าดงดิบเเล้วหละ’
หรือไม่ก็เเผงตัวไปอยู่กับนางเงือกในทะเล ถึงฉันจะไม่ได้สวย เเต่พวกเขาคงจะไม่ตัดสินฉันหรอกใช่มั้ย เเละฉันก็ยังสามารถร้องไห้ออกมาได้ตามต้องการโดยไม่มีใครต้องเห็นคราบน้ำตานั้น มีเพียงดวงตาที่เเตกสลายไม่ต่างกับดวงใจ ที่โดนทำร้ายไปไม่รู้กี่รอบ เเต่ยังเต้นอยู่ ใช่ เเละอย่าลืมว่าฉันก็มีหัวใจ.... เหมือนเธอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in