" เรากำลังกอดกันอยู่รึเปล่า  เพราะฉันไม่รู้สึกถึงเธออีกแล้ว "

ฉันฟังเพลงนี้วนซ้ำไปแล้วไม่รู้กี่รอบ ฟังจนเสียงเพลงร้องวนไปอยู่ในหัว ราวกับฉันกำลังเสพติดความดำดิ่งที่ยิ่งฟังก็ยิ่งร่วงลึก ล่องลอย เคว้งคว้าง

มันเป็นตอนเย็นของวันอาทิตย์แสนธรรมดาวันหนึ่ง
ฉันมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำอย่างเคย
ฉันชอบช่วงเวลานี้ ฉันชอบทอดสายตาไกล ไปกับท้องฟ้าสีฟ้าเข้มที่ตัดกันกับแสงอาทิตย์สีส้มแสด
ฉันชอบมองพระอาทิตย์ดวงกลมโต ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ก่อนที่แสงสุดท้ายของวันจะหมดลง
ใช่ เวลาของเราใกล้หมดลงแล้ว

" ฉันเองก็แค่เหงา ทุกครั้งที่เข้าไปพลั้งกอด จำเอาไว้แค่นั้นพอ"

เพราะฉันก็รู้ดีว่า เวลามีจำกัด และชีวิตเราก็แสนสั้น
และมันก็เพราะเวลามันกำลังใกล้จะหมดลงนั่นแหละ มันเลยยิ่งมีค่า
ฉันต้องการที่จะดื่มด่ำกับแสงสุดท้ายของวันอย่างนี้ ให้นานที่สุดก่อนที่ความมืดจะเข้ามาเยือน

ฉันยังคงจ้องมองท้องฟ้าที่ค่อยๆมืดลง
แม้ท้องฟ้าวันนี้จะขมุกขมัวผิดปกติ ปกคลุมไปด้วยหมอกควัน ไม่ได้มีสีฟ้าเข้มอย่างเคย
ชีวิตเราก็คงจะมีช่วงวันที่ขมุกขมัวเช่นนี้แหละ อันที่จริง เราก็เข้าฤดูหมอกควันกันมาสักพักแล้วสินะ ไม่รู้เหมือนกันว่าฤดูกาลใหม่นี้จะยืดยาวไปอีกเท่าไหร่กัน

" ไม่ได้ขอความเห็นใจ  มันก็คงจะจริงที่ฉันมันไม่มีหัวใจ "

ขณะที่เพลงเล่นวนซ้ำไปอีกครั้ง ฉันยังคงยืนนิ่ง อยู่อย่างนั้น

ที่จริงฉันมักจะนิ่งเฉยกับอะไรๆ เพราะฉันมักจะไม่ค่อยกล้าจะแสดงความรู้สึกข้างในของตัวเองออกมาสักเท่าไหร่ เพราะกลัวว่ามันจะไปทำร้ายใคร กลัวว่าใครจะไม่ชอบฉัน ฉันก็เลยพยายามสวมบทขรึม แสร้งว่าฉันไม่มีอะไร เป็นคนง่ายๆ และเข้ากับใครก็ได้ และที่สำคัญ เป็นที่พึ่งได้สำหรับทุกคน แต่ที่จริง ฉันก็แค่พยายามที่จะปกปิดตัวตนภายในอันเปราะบางไว้เท่านั้นเอง

และมันก็ยากนะ ที่จะพูดความรู้สึกยากๆแบบนี้ออกไป เพราะเธอก็คงไม่อยากจะฟังมันสักเท่าไหร่

การที่เราหมดรักใครไป บางทีมันก็แค่เราเติบโตขึ้น เปลี่ยนแปลง สิ่งที่เราต้องการในตอนนั้น กับในตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว อะไรที่เราเชื่อในตอนนั้น ตอนนี้เราไม่ได้เชื่อแบบเดิมอีกต่อไปแล้ว มันทำให้เธอ ไม่ได้อยู่ในสมการเดิม สมการเดียวกัน และทำให้ฉันก็ไม่ได้เห็นอนาคตของเรา

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่ากำลังทำถูกหรือเปล่า
แต่บางทีเราก็ไม่รู้อนาคตหรอก และเวลามองย้อนกลับมา เราก็มักจะโทษตัวเองว่า ถ้ารู้งี้นะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้นะ

ฉันกลัว

ฉันกลัวที่จะบอกความรู้สึกจริงๆของฉันไป
กลัวว่าพูดไปแล้ว เธอจะรู้สึกอย่างไร
กลัวว่าพูดไปแล้ว เธอจะมองฉันอย่างไรนะ
ทั้งที่เมื่อวานยังปกติดีอยู่เลย แต่วันนี้เรากลับกลายคนอื่น
ความสัมพันธ์เราเปลี่ยนไป โดยไม่มีแม้แต่การทะเลาะกัน ไม่มีคำเตือน
ความเปลี่ยนแปลง  มันก็แค่  เกิดขึ้น

มันก็แค่
ฉันไม่ได้รักเธอเหมือนเมื่อก่อน

และฉันก็แค่
อยากให้เธอรู้ว่าฉันเสียใจ ที่ทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องจริง

.  .  ..

ฉันสะอื้นไห้อยู่คนเดียวในเย็นวันอาทิตย์วันนั้น ขณะแสงสุดท้ายของวันกำลังลับขอบฟ้าอันขมุกขมัว และมืดไป ในเพียงชั่วครู่