สวัสดีค่ะ :)
วันนี้เรามีนิยายสั้น ๆ มาให้ทุกคนอ่านกัน ที่จริงตั้งใจจะเขียนให้จบภายในตอนเดียว แต่สุดท้ายกลับออกมายาวกว่าที่คิด ถ้าใครชอบก็อาจจะต้องติดตามกันต่ออีกสักหน่อย
หวังว่าจะสนุกกันนะคะ
~:+: 1 :+:~
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหมู่บ้านแห่งหนึ่ง อยู่ลึกเข้าไปในป่า
หมู่บ้านนี้มีคนไม่มาก นับได้เพียงร้อยเศษเท่านั้น ทุกคนอยู่อย่างสงบสุขภายใต้การนำของผู้ใหญ่บ้าน เขาเป็นชายฉกรรจ์ อายุย่างห้าสิบ ผู้ใหญ่ไม่ได้เป็นผู้นำมาแต่กำเนิด จนกระทั่งเมื่อหลายปีก่อน เขาฆ่าเสือที่ทำร้ายผู้คนในหมู่บ้านได้ คนทั้งหลายจึงยกย่อง เรียกให้เขาเป็นหัวหน้า
ผู้ใหญ่มีที่ปรึกษาคนสนิทอยู่คนหนึ่ง เป็นตาเฒ่าที่ชาวบ้านเรียกกันว่า ‘หมอ’ เพราะเขาคอยรักษาคนเจ็บไข้ มากกว่านั้นยังชำนาญด้านการทำนาย ว่ากันว่าเขาเห็นอนาคตที่ยังมาไม่ถึง และจะคอยบอกวิธีแก้ชะตาให้ชาวบ้านที่มาถามเพื่อช่วยเปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดี ด้วยเหตุนี้จึงมีคนรักเขามากมาย
คนที่นี่อยู่กันอย่างสงบสุขตลอดมา จนกระทั่งวันที่ชายคนหนึ่งเดินทางมาถึงหมู่บ้าน
เขาเป็นคนหนุ่ม ท่าทางเหมือนมาจากแดนไกลเพราะสภาพนั้นดูไม่จืดเท่าไร ผมสีขาว ผิวซีดแก้มตอบ ดวงตาสีหมอกดูขุ่นมัวไร้แววแห่งชีวิต แม้จะมองใกล้เท่าไรก็ยังดูแห้งผากราวกับตาของคนตาย ร่างกายหรือก็ผอมโซจนแทบไม่เห็นกล้ามเนื้อ และเศษผ้าที่ครั้งหนึ่งคงจะเป็นเสื้องดงามก็ดูเลอะเทอะขาดวิ่น แต่สิ่งที่ทำให้ชาวบ้านประหวั่นพรั่นพรึงที่สุดคงเป็นแขนของเขา
แขนที่มีพังผืดเชื่อมติดกับลำตัว
แผ่นหนังบางสีซีดที่เชื่อมอยู่ระหว่างนิ้วทุกนิ้ว
...ดูราวกับสัตว์...
...ราวกับค้างคาวไม่มีผิด...
~:+: 2 :+:~
ตอนที่เขาปรากฏตัวมีคนตกใจ กรีดร้องวุ่นวายจนชายหนุ่มหมดสติล้มลงไปกับพื้นจึงได้หยุด จากนั้นชาวบ้านจึงช่วยกันหามไปส่งบ้านหมอ ขอให้ช่วยรักษาด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยสบายใจ ก็สมควรอยู่หรอก ร่างกายแปลกประหลาดผิดมนุษย์เช่นนี้ย่อมทำให้คนกลัว แม้แต่ผู้ใหญ่บ้านยังรู้สึกไม่ไว้ใจ ถึงกับจัดเวรยามมาเฝ้าให้เลยทีเดียว
“รอมันได้สติก่อนค่อยถามเรื่องราว” เขาบอกหมอเฒ่าที่กำลังสำรวจพังผืดหนังเหล่านั้นด้วยความสนอกสนใจเป็นพิเศษ ก่อนจะขมวดคิ้ว “พิลึกนัก”
“ใช่ แต่ก็น่าสนใจมากทีเดียว...เนื้อจริง...หนังจริง...เป็นไปได้อย่างไรกัน”
“เขาป่วยหรือพ่อ“
เสียงนุ่มหวานหูดังมาจากหน้าประตูห้องรักษา ลูกสาวของเขานั่นเอง เธอยกอ่างใส่น้ำกับผ้าผืนเล็กเข้ามา แล้วก็เริ่มเช็ดตัวให้คนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างคล่องแคล่ว
“น่าสงสาร” เธอพึมพำเมื่อเช็ดไปถึงลำคอผอมเกร็ง
อยู่ดี ๆ ผู้ใหญ่บ้านก็ลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน กระแทกเสียง ไม่น่าฟัง
“ทำไมไม่ให้คนอื่นทำ”
“แล้วทำไมข้าต้องให้คนอื่นทำ”
“เจ้าเป็นหญิง ไม่ควรแตะต้องตัวผู้ชาย”
“ข้าเป็นลูกหมอ ก็ควรดูแลคนเจ็บโดยไม่เกี่ยงว่าเขาเป็นผู้ใด ไม่ว่าจะเป็นชายหรือเป็นหญิงก็ตาม”
เมื่อเจอการตอบฉะฉานด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นนี้ อีกฝ่ายก็ยิ่งไม่พอใจ อ้าปากจะเถียงต่อ ทว่ากลับต้องยั้งไว้ เพราะเสียงลูกน้องที่ตะโกนเรียกมาจากด้านนอกบอกว่ามีคนกำลังต้องการตัว
หมอแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ท่านไปดูงานเถอะ งานคุกต้นไม้นั่นเรื่องใหญ่ อยากรีบทำให้เสร็จไม่ใช่หรือ...ทางนี้ข้าดูแลต่อเอง”
พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปทางเตียงคนป่วย แต่เมื่อเดินสวนกัน ผู้ใหญ่บ้านก็ยกมือขึ้นรั้งข้อพับศอกของเขาไว้ เอียงหัวเข้าไป กระซิบใกล้หู
“อย่าให้นางเข้าใกล้มัน”
กล่าวเพียงนั้นแล้วจากไป คนที่เป็นทั้งหมอและที่ปรึกษาคนสนิทได้แต่ถอนหายใจ เสียงขู่ฟ่อแฟ่ราวกับงูอย่างนั้น ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งจึงจะเลิกทำ
ครั้นแล้ว เขาก็มองตรงไปยังลูกสาว เดินเข้าไปหา จับไหล่ของเธอ
“เขาชอบเจ้า”
“แล้วอย่างไร” ถึงแม้จะตอบเสียงนิ่ง แต่หมอผู้รู้จักลูกสาวดีก็จับอารมณ์ของเธอได้ การเน้นเสียงคำหนักๆ อย่างนั้นสื่อถึงความไม่พอใจ
“หลังๆ มานี้เขาคุยกับพ่อบ่อย เกี่ยวกับตัวเจ้า” หญิงสาวรู้สึกได้ถึงน้ำหนักบนไหล่ที่กดลงมาเล็กน้อย “เขาว่า...อยากแต่งงาน”
ผ้าขนหนูชุบน้ำลอยกลับเข้าไปอยู่ในอ่างใส่น้ำทันที พร้อมกับมือของคนปาที่กำแน่นจนสั่น
“ข้าไม่แต่ง”
เธอกล่าวเสียงเย็น จากนั้นก็จัดแจงห่มผ้าให้ชายหนุ่มจนมิดคอ แล้วยกอ่างน้ำเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่ชายชราที่ได้แต่ยกมือขึ้นจับคอ เหลือบตามองเพดานอย่างเหนื่อยใจ
หลังจากนั้นไม่ถึงสัปดาห์ หนุ่มปริศนาคนดังกล่าวก็ฟื้น
และนั่น...คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in