เสียงฝนพรำยามรุ่งสาง อากาศที่เย็นสบาย 

ร่างผอมบางของหญิงสาว

ขยับกอดนอนซุกผ้านวมใหญ่ 

เปลือกตาที่เปิดขึ้นมาแล้วหลับลงอีกครั้ง

ไม่มีเสียงนาฬิกาปลุก ไม่มีใครรบกวน

ไม่มีแรงจูงใจให้ตื่นขึ้นมา

ที่นี่คือที่ไหนกันนะ

ถ้าหาก

บ้าน คือที่อยู่

กรง คือสิ่งที่ทำเป็นซี่ๆ ล้อมรอบสำหรับขัง

งั้นที่นี่คงเป็นบ้าน เพราะอยู่ที่นี่

วันแล้ววันเล่า 

เสียงฝนพรำยามรุ่งสาง อากาศที่เย็นสบาย 

ร่างผอมบางนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

ไม่มีแรงจูงใจที่จะหลับ

ไร้ซึ่งเสียงหัวเราะ 

ปราศจากซึ่งเสียงร้องไห้

หากแต่

หัวใจยังคงเต้น ร่างกายยังคงอุ่น

ยังกระเสือกกระสน ถูกนับเป็นหนึ่งชีวิต

วันแล้ววันเล่า 

เสียงฝนตกหนักยามรุ่งสาง อากาศที่หนาวเหน็บ

กลุ่มเมฆ ฟ้าครึ้ม คงอยู่เสมอมา 

และเหมือนจะคงอยู่ตลอดไป

ว่าแต่ ที่นี่คือที่ไหนนะ 

ทำไมไม่มีพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่