และเมื่อมีลมหนาวพัดผ่านมาปกคลุมประเทศไทยเมื่อไหร่ก็พลอยให้ใจมันคิดถึงเรื่องราวสำคัญ กินใจ ในฤดูหนาวของเมื่อวันวาน

ทว่าเมื่อก่อนหากลมหนาวพัดผ่านมาเมื่อใด ผมก็คงคิดถึงทุ่งนาสีทองที่กำลังเก็บเกี่ยวผลผลิตประจำปีของชาวบ้านในหมู่บ้านของผม คิดถึงการแข่งขันฟุตบอลประจำปี คิดถึงกีฬาสีที่โรงเรียนมัธยม ไปจนถึงโอวัลตินร้อนที่แม่ชงไว้รอตอนเช้าก่อนจะไปโรงเรียน บรรยากาศแบบนั้นยังติดอยู่ในหัวผมเสมอมา

แต่แล้วปีนี้ผมเองก็ได้บันทึกความทรงจำใหม่ ๆ ลงในสมองส่วนซีรีบรัมเพิ่มเสริมเติมส่วนลงไปเป็นส่วนผสมของฤดูหนาวอีกหนึ่งเรื่อง

ก็คือการเดินทางไปภาคเหนือของประเทศไทย ในฤดูหนาวที่หนาว มั้ง เป็นครั้งแรกของผมนั่นเอง

ณ เวลา 17:08 น.

แสงแดดเรืองรองส่องลงบนถนนสี่เสนของอำเภอหนึ่งแถบอีสาน ผมมองผ่านกระจกบานใหญ่ของรถบัสเอกชนที่กำลังเคลื่อนตัวจากภาคอีสานเพื่อจะเดินทางเข้าสู่ภาคเหนือ

“นี่คงเป็นแดดสุดท้ายที่นี่ที่เราจะได้สัมผัสก่อนจะจากไปหลายวันสินะ”

“นี่สินะ ชีวิตมันต้องเดินทางเพื่อพาตัวเองไปเจออะไรใหม่ ๆ บ้าง”

“ไอ้สัด รีบอาบน้ำ อีกชั่วโมงนึงรถจะออกแล้ว!”

นี่แหละครับความเป็นจริง
ไม่ได้เท่เหี้ยอะไรแบบข้างบนซักนิด
555555555555555

เอาจริงแล้ว! ที่จะมาเล่าก็คือ ผมไปที่อำเภอปายมาฮะ
จะบอกว่าเมืองเขาน่ารัก ดูสบายตามาก เป็นเมืองเล็ก ๆ