“ย่าส์! คังคยองวอน”

            “อย่าตายนะ”

            น้ำเสียงเศร้าและเบาของจองอึนอูที่ยืนขาอ่อนอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่งที่มีคนที่มากกว่าเพื่อนสนิทนอนรักษาตัวอยู่

            อึนอูไม่ร้องให้ ไม่พูดจาหรือรับคำปลอบของแก็งเพื่อนสนิทที่ตามมาให้ดูเธอเป็นกระพรวนเธอเอาแต่นั่งนิ่งเงียบไม่พูดจาและเอาแต่มองไปที่พื้น

            น้ำตาที่ถูกเก็บไว้ภายในพร้อมกับหัวใจที่กรีดร้องถ้าทำได้เธอก็อยากที่จะเป็นคนเข้าไปอยู่ในนั้นแทนเขา

            “อึนอูออนนี่”

            “ไม่ร้องนะคะ”

            คิมเยวอนรุ่นน้องคนสนิทเอ่ยพร้อมกับกอดพี่สาวหลวมๆส่วนแบซองยอนเพื่อนสนิทของเธอก็จัดผมให้อย่างเรียบร้อย

            เมื่อเห็นสมควรเยวอนก็คลายกอดรุ่นพี่ของเธอและนั่งมองอึนอูอยู่ไม่ห่างเด็กสาวหน้าตาน่าชังลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อนสาวที่นั่งคอยอยู่เพื่อที่จะให้อึนอูอยู่คนเดียว

            และเมื่อไฟหน้าห้องฉุกเฉินดับลงหญิงสาวก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปถามคุณหมอ

            “ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ”

            “ไม่ใช่ค่ะ เป็นแฟน” คุณหมอหนุ่มทำหน้าอึ้งๆแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกับประเด็นนี่ต่อ

            “ทางเราทำสุดความสามารถแล้วครับ”

            ไม่ทันฟังจบอึนอูก็รีบเดินจากไป ปล่อยให้คุณหมอยืนพูดอยู่คนเดียวเธอเดินออกไปจากโรงพยาบาลและวิ่งกลับบ้านที่อยู่ไม่ห่างไกลจากที่นี่มากนั้น

            เพียงแค่เธอเข้าบ้านไป เสียงแหลมหวานก็กรีดร้องขึ้นมาพร้อมกับร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังเพราะเธอแท้ๆ เพราะเธอ

            ถ้าไม่ใช่เธอ เขาจะไม่มีวัน

            จากเธอไป…