“ฮยองครับ ไปดำน้ำกับผมหน่อยน้า~”

            น้ำเสียงออดอ้อนของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนตักดังขึ้นเจ้าของฉายาโปรดิวเซอร์แสนหน้าหวานที่คอยเป็นหมอนหนุนให้อีกฝ่ายก็ก้มหน้าลงเพื่อมองหน้าเจ้าของเสียง

            “ไม่เอาหน่า บรรยากาศน่านอนแบบนี้ชวนมาปิกนิคก็ว่าประหลาดแล้ว แล้วนี่จะชวนไปดำน้ำ?”

            เจ้าของตักเอ่ยสียงหลเงเขาน่ะไม่อยากตำหนิอีกฝ่ายมากหรอก เพียงแต่ว่าแค่เป็นห่วงเกินความจำเป็นเฉยๆน่ะ…

            “ไม่เป็นไร งั้น…”

            ไม่ทันไรกงชานก็จูงจินยองลงจากชั้นด่านฟ้าจากบ้านพักตากอากาศของตนเขาวิ่งลงมาอย่างรวดเร็วแล้วมาหยุดยืนอยู่หน้าสระว่ายน้ำ

            ยังไม่ว่าความใดๆ เจ้าตัวก็กระโดดลงน้ำไปแถมยังพลอยลากจินยองที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวลงไปด้วย เขาอยู่ใต้น้ำกันได้ไม่นานต่างฝ่ายต่างก็พุ่งตัวขึ้นมาเพื่อหยิบแว่นตาว่ายน้ำมาสวม

            ทันที่ต่างฝ่ายก็ไม่อยากจะเล่นน้ำแท้ๆแต่ว่ามันก็เปียกไปแล้ว พวกเขาเลยเปลี่ยนแผนที่ว่านิดหน่อยหน่านะ

            จินยองใส่แว่นตาว่ายน้ำก็จริงแต่เขามักจะทะลึ่งตัวขึ้นมาเพื่อมองบรรยากาศรอบๆมากกว่า ทะเลสีฟ้าสดใสที่มีคลื่นที่พัดเข้าฝั่งอยากแรงจนเกิดเสียงดังของธรรมชาติมันช่างเงียบสงบเสียจนหาอะไรเปรียบมิได้

            แต่เจ้าของบ้านก็ปล่อยให้เป็นแบบนั้นได้ไม่นานหรอกเขาดึงตัวอีกฝ่ายให้ไปใกล้แล้วก็สวมกอดจากด้านหลัง

            จินยองค่อยๆหันตัวไปหาอีกฝ่ายพร้อมกับมองหน้าลูกหมาน้อยในอ้อมกอดคนหน้าหวานคลี่ยิ้มออกมาอย่างสบายใจจนคนในอ้อมกอดต้องฉุกลงน้ำอีกครั้งด้วยความหมั่นไส้ที่ปนไปด้วยความรัก

            ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงใดๆ ความอ่อนนุ่มของพวกเขาที่ใต้สระน้ำที่เต็มไปด้วยความสงบและสวยงาม