หิมะกำลังร่วงหล่น ,ม่านสีทืบถูกเปิดออก

            ทั้งที่ไม่รู้ว่าเจ้าของม่านนั้นได้พักผ่อนหรือเปล่า ทว่า ก็ยังคงมีชายหนุ่มที่นอนไม่ได้สติอยู่ มือหยาบจับใบหน้าสวยอย่างเบามือพร้อมกับค่อยๆปัดปอยผมดังกล่าวออก

            “เมื่อไหร่ จองฮวานฮยองจะหาย”

            “ผมรอฮยองมากี่ปีแล้วนะ”

            ไม่ว่าเปล่ากงชานชิคกลับออกไปเตรียมน้ำอุ่นๆกับผ้าขาวสะอาดเพื่อมาเช็ดทำความสะอาด

            เวลาค่อยๆเคลื่อนผ่านไปตามทุกฝีก้าวของเข็มวินาทีมีบ้างที่ชานชิคออกไปเรียนหรือว่าไปเที่ยวเล่น แต่มันก็เพียงไม่นานเท่านั้น

            ทุกวันชานชิคมักจะนั่งทำงานที่โต๊ะญี่ปุ่นเสมอๆทั้งที่เขาจะให้แม่บ้านเป็นคนดูแลก็ได้ แต่เขาก็ไม่ทำ

            และวันนี้ก็เหมือนทุกๆวัน

            แต่ทุกอย่างกลับไม่เหมือนทุกๆวัน

            “อือ”

            น้ำเสียงแห้งดังอื้ออึงมาจากชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงส่งผลให้ชานชิคละสายตาจากกองงานเพื่อเดินมาหาอีกฝ่าย

            “ชานชิค”

            ไม่รู้ว่าสวรรค์ทรงโปรดอะไรเขาแต่เสียงที่ได้ยินอยู่ตรงหน้าทำให้เขาแทบจะประครองสติไม่อยู่

            เพี๊ยะ!

            “นี่จองฮวานฮยองฟื้นจริงๆเหรอเนี่ย”

            ชานชิคเอ่ยพร้อมกับส่งแก้วน้ำให้อีกฝ่ายดื่มจองฮวานยิ้มหลังจากกระดกแก้วดื่มหน้าพอชุ่มคอ เขาตอบคำถามสิ่งที่อีกฝ่ายสงสัยด้วยรอยยิ้ม

            “ใช่ ขอบคุณนะที่รอฮยอง ขอบคุณจริงๆ”