“รีบหนีเร็ว พี่จองฮัน”

            มินกยูตะโกนเรียกหนุ่มหน้าสวยที่มัวแต่ดูคนไข้ไล่กัดพยาบาลหนุ่มร่างใหญ่รีบวิ่งไปฉุดมือรุ่นพี่คนสนิทเพื่อหนีจากฝูงสัตว์ประหลาดพวกนี้

            เขาวิ่งไปที่ลานจอดรถที่เงียบสงัดขายาวรีบสาวเท้าไปรถที่อยู่ด้านในสุดพลางใช้รีโมทกดปลดล็อคมัน เขากระชากประตูออกมาพร้อมกับออกรถโชคดีที่ว่าที่โรงพยาบาลมินกยูเอาลงไปแค่โทรศัพท์มันจึงไม่จำเป็นที่ต้องไปเก็บของที่ห้องพักแพทย์

            “นี่นาย—”

            “เราจะไปไหนกันล่ะ”

            จองฮันเอ่ยพลางถอดเสื้อกาวน์ไปด้วยเขาใช้หนังยางที่ชอบลืมไว้ในรถของอีกฝ่ายมัดผมพร้อมกับปล่อยปอยผมไว้ด้านหลัง

            “ออกจากเมือง”

            “แล้วเราจะหนีรอดเหรอ”

            จองฮันเอ่ยแต่ทว่ามินกยูกลับเหยียบคันเร่งเพื่อเพิ่มความเร็วให้มากขึ้น โชคดีที่พวกเขาทำงานที่โรงพยาบาลจึงรู้เหตุการณ์ก่อนใครพวกเขาน่าจะออกจากเมืองบ้าๆนี้ทันก่อนที่รัฐบาลจะสั่งล้อมมัน

            “โอ๊ะ”

            มินกยูตกใจนิดหน่อยที่รอบทางๆกลับเงียบผิดปกติชายหนุ่มเหยียบคันเร่งมิดพร้อมกับตั้งสมาธิขับรถอีกครั้งและมันค่อยๆช้าลงเมื่อเห็นป้อมกั้นบางอย่าง

            เขาค่อยๆเปิดประตูออกจากรถอย่างระมัดระวังเดินอย่างย่องๆพลันวิ่ง ชายหนุ่มจับมือจองฮันไว้แน่นพร้อมกับ…

            ปัง ปัง ปัง!

            หลบหลีนกระสุน

            ด้วยกำลังแล้วเขาเหนื่อยมากจึงตะโกนออกไปด้วยเสียงไม่ดังว่า

            “เราเป็นหมอครับ!!!! ที่มีเลือดเพราะเราหลบหนีออกมาจากโรงพยาบาล”

            มินกยูเอ่ยพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้อีกคราวนี้กระสุนหยุดลงพร้อมกับมีทหารโบกมือให้ก้มลงวิ่ง

            “โชคดีที่พวกคุณรอดมาได้ แต่ว่าคุณต้องโดนขังไว้ดูการเปลี่ยนแปลงของร่างไว้ก่อนสองวันนะครับเชิญครับ”