ความกังวลกอดรัดใช้ชายผิวดำแดง ขี้เล่น ให้ต้องมีอาการสั่นเทา กรรมการจดรายละเอียดพร้อมซักถามอย่างละเอียดถึงแรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์ผลงาน เขายังคงเงียบ เหงื่อที่ชุ่มร้อนผ่าวทั่วแผ่นหลัง 

 ไม่มีคำตอบใด ๆ  กรรมการมองหน้ากัน

 ยักไหล่เบา ๆ ...

---

"ไม่ค่ะ หนูไม่เอาเงินพี่หรอก พี่เอาเงินไปสร้างความรู้เถอะ ไม่มีใครอยากเป็นแฟนคนขับวิน มอร์'ไซค์หรอก"

เสียงกึกก้องให้หัวที่ดังเป็นระยะ 
กะลาที่ครอบอยู่สั่นคลอน

---

เด็กบ้านนอก จบมอสาม ทำตัวมะเหรกเกเร เรียนไม่จบมอปลาย ทำให้ต้องระเห็จเข้ากรุงเทพเพื่อหางาน วันแรกที่เข้ากรุง ไม่มีที่นอน ไม่มีแผนการ ไม่มีเงิน ไม่มีอะไร เงยหน้ามุ่งตรงไปห้างดังกลางกรุงเพื่อหางาน แต่ด้วยที่ยังเป็นเด็กและไร้วุฒิการศึกษาขั้นพื้นฐาน ใครจะเสี่ยงรับไว้ทำงาน คืนแรกในการผจญกรุงคือการนอนฟุตบาทในซอกหลืบลับกลางเมืองศิวิไลซ์ 

เมื่อลืมตาตื่น ขมองคิด ไม่สิ้นหวัง เร่ร่อนหางาน ทำทุกอย่างให้ได้เงิน ความลำบากคือเพื่อนยากที่สักวันน่าจะตอบแทนตัวเขา 

เขาได้รู้จักกับยามห้างที่เกิดสงสารชวนเขาไปนอนด้วย แต่เมื่อไปบ้านที่ก่อจากกล่องกระดาษ ที่ปะติดกับซากกำแพงเก่าที่ถูกทุบ มันไม่น่าเรียกว่าที่ซุกหัวนอนด้วยซ้ำ แต่มันก็สอนให้รู้ว่า การแบ่งปัน ไม่ได้หมายถึงการมีก่อนแล้วค่อยแบ่ง 

เขายัง ตุหรัดตุเหร่เซซัดกับคืนวันอันอัตคัดในเมืองใหญ่ เข็นรถผักผลไม้ และงานกรรมกรรับจ้างอีกจิปาถะประทังชีวิต จนพอมีชีวิตอยู่ได้ ตั้งใจลงเอยกับการขับวิน มอร์'ไซค์ 

--"ฉันท์ คำทองแท้" -- 

---

 -2-


เจ้าของร้านเดินมาจับไม้จับมือกับเขา หลังจากมีชื่อประกาศติด 1 ใน 10 มันทำให้ร้านที่เขาทำอยู่มีชื่อเสียงขึ้นมาทันที แต่เม็ดเหงื่อที่พรั่งพรูออกมา ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เจ้าของร้านพยักหน้าเข้าใจ ตบไหล่เบา ๆ ด้วยความมั่นใจในลูกน้องคนโปรด และเป็นกำลังใจ 

"เรามาไกลแล้ว ที่เหลือเป็นกำไร ทำเต็มที่" 

เสียงประกาศเรียกตัวผู้แข่งขันลอยเข้ามา สายตามองหน้าเจ้านายก่อนสูดลมเข้าไปเต็มปอดเดินขึ้นเวทีรอบตัดสินกำลังจะเริ่มขึ้น เท้าย่างเหยียบบันได เพิ่มแรงกดยกตัวขึ้นทีละขั้น ๆ แสงไฟส่องสว่าง 

---

เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองจ้องเขม็งมาที่เขา สายตาเขาหลบอย่างรวดเร็ว พาสสปอร์ตท่องเที่ยวในมือสั่นสะท้าน การที่เขาได้วีซ่ามาที่นี่อาจเป็นเพราะดวงล้วน ๆ ในช่วงนั้นมีแข่งโอลิมปิคที่นี่ ความเข้มงวดจึงน้อยลง เขาคลุมกายด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมที่เขารู้จัก ปะปนกับนักท่องเที่ยว ใจหมายมั่นใฝ่ฝันจะหางานให้ได้สักงาน อยู่สักปี ได้ภาษา กลับไปอย่างน้อยก็เป็นพนักงานโรงแรมได้ 

 "Have a good trip" 

เจ้าหน้าที่ยิ้มพร้อมยื่นเอกสาร เขาฟังไม่ออกแต่ก็พอเดาได้ว่าโชคเข้าข้างเขา เมื่อเดินออกมายังจุดบริการแท๊กซี่ คำ ๆ เดียวที่บอกคนขับได้คือ City ไม่มีใครเข้าใจว่าเขาจะไปไหน และเขาเองก็ไม่รู้จะไปไหน จนกระทั่งคันที่ห้า กระจกรถเลื่อนลงมา โชเฟอร์ทักทายด้วยภาษาที่ทำให้เขายิ้ม 

"เจ่าสิไปไส" 

"ในเมือง"เขาตอบพร้อมกระโดดขึ้นรถ แท๊กซี่สัญชาติลาวรับเขาไปส่ง 

รถซอกแซกไปเรื่อยจนกระทั่งถึง "โอเปร่า เฮาส์" เขาบอกให้รถจอด ลงจากรถ รายล้อมเขาคือเมืองใหญ่ศิวิไลซ์ในฝัน จะว่าดวง โชคชะตา พรหรมลิขิตหรือด้วยอะไรก็แล้วแต่ที่นำพาเขามายืนตรงนี้ มันบอกกับเขาว่า ตอนนี้เขาหยุดไม่ได้แล้ว 

วิธีการเดิมที่เคยใช้ถูกงัดออกมา ก้าวเท้าเดินเคาะประตูร้านอาหารไทยทุกร้าน เพื่อของานทำ แต่ก็ไม่มีวี่แวว การลอบเข้าเมืองมาทำให้คนไทยที่นั่นไม่กล้าเสี่ยง ท่ามกลางแดดร้อน ชายหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะถอย แม้ไม่ได้งานร้านไทย ร้านฝรั่งก็ต้องเอา ดิกชั่นนารี่ บิดเบี้ยวกับหนังสือ ไดอะล๊อก เล่มบาง ๆ ถูกงัดออกมาทำหน้าที่ของมัน

"I Looking for Chicken hand(ช่วยตัวเอง)" ถูกพูดออกไปสร้างเสียงหัวเราะระงม ทั้ง ๆ ที่ต้องการเอ่ยว่า "I Looking for Dishes man(พนักงานล้างจาน)"แต่ด้วยบุคลิกไม่กลัว เฮฮา และสร้างเสียงหัวเราะแบบนี้อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาได้งานก็ได้ 

เขาได้ล้างจานสมใจ ก้มหน้าก้มตาทำงาน บ่อยครั้งที่ตาเหลือบมองไปที่ บาริสต้า แต่งกายด้วยชุดขาว ทรงผมเรียบหรูดูเท่ กระตุ้นให้เขาอยากที่จะเป็น ทุก ๆ ครั้งที่เขามีเวลาว่าง เขาจะมาซ้อมกับลม ทำท่าทางให้เหมือนที่สุด ครูพักลักจำ ทำสะเปะสะปะ เมื่อมีโอกาศก็จะไถ่ถาม ร่วมเดือนที่หัดทำกาแฟ จนกระทั่งวันนึง เจ้าของร้านลืมกุญแจบ้านจึงกลับมาร้าน พบเขากำลังทำกาแฟอยู่ 
"Sent it to me!!!" หลังจากที่เครื่องดื่มสัมผัสลิ้น 
" I must talk to you on Monday "  

“ขอแสดงความยินดีด้วย เธอเป็นนักชงกาแฟแล้ว โดยปกติ เรตค่าจ้างจะอยู่ที่ชั่วโมงละ 18 เหรียญ แต่อย่างเธอ เราให้ 20 เพราะว่าถ้าคนชงกาแฟอย่างเธอ ทำได้ทุกอย่างขนาดนี้ บริษัทชอบมากเลย เธอไม่ต้องบอกนะว่าเธอทำอะไรบ้าง แต่สิ่งที่เราเห็น ฉันก็ไม่ได้เห็นนะ แต่กล้องที่อยู่ในร้านมันเห็นการกระทำของเธอทั้งหมด”

โอ้โห น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลออกมาเลย แล้วเขาก็ทำซิติเซน (citizen) ให้ผมเป็นคนที่นั่น ตอนนั้นรู้สึกเท่มาก คือมีคนขอร้องให้อยู่ ถูกมั้ย ความรู้สึกเหมือนคนที่ไปอยู่อเมริกา ก็อยากเป็นคนที่นั่น แต่ผมนี่เท่มาก ได้อยู่ที่นู่นได้ บาทเดียวก็ไม่เสียด้วย 

--"ฉันท์ คำทองแท้" --  

---

-3-

ความคล่องแคล่วของเขาไม่ได้มาด้วยบังเอิญ "Crazy Barista" คือฉายาของเขา เสียงหัวเราะที่แสดงออกถึงความไม่เกรงกลัวตอนอยู่ที่ร้าน ความมานะ พยายามตลอดระยะเวลาที่อยู่แดนจิงโจ้ การได้รับโอกาศจากเจ้าของร้านในการฝึกหัดในทุก ๆ บทเรียนที่จำเป็นสำหรับอาชีพเขา

"ความฝันคุณคืออะไร? " 
"ชายที่ชงกาแฟอร่อยที่สุดในโลก" 
"ผมไม่มีให้ ถ้าอยากได้จงไปจากร้านผมซะ"

เขาถูกขับออกจากร้านเดิม ที่นั่นอาจไม่เหมาะกับคนที่มีพลังอย่างเขา เจ้าของร้านแนะนำให้ไปอยู่ร้านที่ใหญ่ขึ้น เพื่อโอกาศที่จะได้ตามความฝัน เขาปฏิเสธอยากตอบแทนบุญคุณ เจา้ของร้านยิ้มรับ บอกเขาว่า "ไปเถอะ ถ้าไม่ไหวก็กลับมาได้ทุกเมื่อ"

---

"พี่อยากคุยกับหนูจริง ๆเหรอ ถ้าอยากคุยกับหนูซื้อหวยกับหนูสิ แต่ต้องตัวละพันขึ้นนะ"


หญิงสาวที่หมายปองมาตลอดตั้งแต่มาขับรถรับจ้างอ้อนเขาอุดหนุน เขาควักเงินที่มีในกระเป๋าสองพันยี่สิบบาท ซื้อหวยตัวเดียวพันคูณพัน ก่อนเดินเบาตัวกำเงินที่เหลือยี่สิบบาทขึ้นห้องนอน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่เคยซื้อหวย ไม่เคยหวังกับมัน ประสงค์เดียวคือ แค่มีคนคุยด้วยก็ดีมากมายแล้ว อย่าไปหวังถึงอนาคตเลย

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขางัวเงียขึ้นมาเปิดประตู ถุงเงินจำนวนหลายแสนถูกยื่นให้ สาวเธอเอาเงินมาให้หลังจากที่หวยตัวที่เขาซื้อถูกอย่างจัง เขาแบ่งเงินเป็นสองกอง เพื่อให้สาวเจ้า 

"ไม่ค่ะ หนูไม่เอาเงินพี่หรอก  พี่เอาเงินไปสร้างความรู้เถอะ ไม่มีใครอยากเป็นแฟนคนขับวิน มอร์'ไซค์หรอก"
 
กองเงินเบื้องหน้าไร้ค่าทันทีที่ผู้หญิงที่ตนใฝ่ฝัน เอ่ยวาจาออกมาให้ได้คิด "สามล้อถูกหวย" ผุดขึ้นมาในความคิด รถสักคัน ทองสองบาท เสื้อผ้าดี ๆ "คิดได้แค่นี้เหรอ" เขาทวนตัวเอง หากเป็นเช่นนี้เงินในมือเขาจะกลายเป็นความทรงจำและเสียงหัวร่อที่แสนเจ็บปวดและน่าสมเพช

หลายเดือนต่อมา วิน มอร์'ไซค์ ในคราบโก้หรูตามสไตล์ของตัวเอง เสื้อผ้าบูติค ราคาสูงเคลือบกายชายบ้านนอก ก่อนออกเดินทางมุ่งหน้าสู่ออสเตเรีย

"ทำไม" ถึงเป็นออสเตเรีย 

คำตอบที่ได้มาง่ายกว่าที่เกินจะคาดคิด ก็ปฏิทิน ในห้องเป็นรูป
"โอเปร่าเฮาส์"นะสิ 

---

---

เหตุการณ์ที่ซัดเขามายืนตรงนี้ผุดขึ้นสร้างรอยยิ้มให้เขา ถ้าเขาไม่เจอผู้หญิงคนนั้นเขาจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ บาริสต้าดาวรุ่งเขม้นทำงานอย่างไม่ลืมหูลืมตา เจ้าของร้านคนใหม่ดีใจ ที่ใด้เขามาร่วมงาน 
ก่อนตอกย้ำกับฝันของเขาอีกครั้ง

"มีงานแข่ง Barista Championship ผมว่าคุณต้องลงแข่ง"
"ผมยังไม่พร้อม"
"ไม่พร้อมก็ต้องแข่ง"
"ไม่แข่ง ผมไม่รีบ"
"แข่งสิ แพ้หรือชนะผมก็จะขึ้นเงินเดือนให้"
"งั้นตกลง" มีแต่ได้กับได้ เขายิ้มแบบเดียงสา

---

-4-

เขายังเงียบผิดปกติ ต่างจากบุคลิคที่ผ่านมาและฉายาของเขา กาแฟแก้วแล้วแก้วเล่าตามโจทย์ที่เขาได้รับถูกประกอบและส่งมอบให้กรรมการ คำถามก็ยังออกจากปากของกรรมการ เขาใช้ความเงียบ ไม่ต้องมองด้วยตาก็รู้ว่าเขากดดัน แต่บนความกดดันดูเหมือนจะไม่มีผลต่อผลงานที่เขาก่อขึ้นเลย 

น้ำตาของผู้ชนะหลั่งออกมาหลังจากที่ใบหน้าสื่ออารมณ์ได้ไม่มากพอ เขาเป็นดาวประดับวงการบาริสต้ามือพรสวรรค์ รายได้ประดังประเดเข้ามา เขาถูกเชิญให้ไปเป็นอาจารย์สอนที่สถาบันที่มีชื่อเสียง 

เด็กบ้านนอกจากเมืองไทย ใช้วีซ่าท่องเที่ยวลักลอบทำงาน พูดปะกิตไม่ได้ บัดนี้เขาได้เป็นอาจารย์สอนทำกาแฟที่ได้รับการนับหน้าถือตา แต่เขาก็สอนได้ไม่นาน ก็ลาออกเนื่องจาก แนวทางของสถาบันไม่ตรงกับจริตเขา ออกมาสร้างสถาบันตนเอง ไม่มีลูกศิษย์ ก็จ้างคนไทยที่นั่นมาเรียน สอนอย่างทุ่มเท ถูกกล่าวขวัญปากต่อปาก เป็นที่รู้จักของคนไทยและต่างชาติที่นั้นมากขึ้นๆ ได้ชื่อว่าเป็นสถาบันที่ลูกศิษย์ไม่ตกงาน เพราะการที่เขารู้จักคนมาก และพยายามหาโอกาสมามอบให้ศิษย์เสมอ กระดานข่าวสารเต็มไปด้วยใบปลิวรับคนทำงาน ประสบการณ์การแบ่งปันที่เขาได้รับจาก ยามห้าง คนนั้นและอีกหลาย ๆ โอกาสที่เขาได้รับถูกส่งต่อพร้อมรอยยิ้มของเขาเสมอ 


จนกระทั่งเขาเปิดร้านกาแฟเอง เงินเก็บทั้งหมดถูกทุ่มลง

เป็นความตกต่ำอีกครั้งที่เข้ามาท้าทายชีวิตเขา เขาเปิดร้านขายกาแฟได้วันละแก้ว ช่วงแรกยังยิ้มได้เพราะมีเงินหมุนเวียน แต่แล้วด้วยคำว่าธุรกิจต้องขึ้นอยู่กับยอดขายไม่ใช่ความฝัน เขามีเงินที่จะพยุงอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งเดือน

เขาตัดสินใจเขียนจดหมายเชิญสื่อมาชิมและรีวิวกาแฟเขา และหมายเหตุในจดหมายทุกฉบับของเขาว่า 

จดหมายถูกส่งออกไปทุกวัน ทุกวัน เกือบเดือน แต่ก็ไร้วี่แวว ยอดขายเขายังคงอยู่ที่แก้วเดียวอาทิตย์สุดท้ายก่อนร้านจะปิดตัว มีรีวิวจากหนังสือชื่อดังของที่นั่น มันเป็นการแอบมารีวิวโดยไม่แจ้งสื่อโทรมาบอกเขาก็ตอนที่รีวิวร้านออกแล้ว

2500 แก้ว คือยอดขายที่เขาทำไดเแต่ละวัน เขาใช้หนี้ทั้งหมดในสองปี สร้าง บาริสต้าประดับวงการมากมายจนกระทั่งถึงวันที่เขาต้องกลับเมืองไทย 

"กลับมาพัฒนาวงการบ้านเรา ปณิธานของผม หนึ่งก็คือ ให้ความรู้คน ให้ความสามาถคน ผมถือว่าเป็นการให้แก่ประเทศ และผมก็ปฏิญาณว่าผมจะทำกาแฟไทยให้สู่กาแฟโลกให้ได้ ถึงแม้มันจะไม่สำเร็จในรุ่นผม แต่ก็จะพยายาม ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ เพราะผมคิดว่ามันต้องให้น่ะครับ พระเจ้าให้ผมมามากแล้ว ผมจะให้พระเจ้ากลับคืนบ้าง” 

--"ฉันท์ คำทองแท้" --  
 

ปัจจุบัน คุณฉันท์ คำทองแท้ หรือ อาจารย์ปอมุ่งมั่นที่จะสอนการเป็นบาริสต้าให้คนไทยเพื่อยกระดับของคนไทยด้วยกันเอง เป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้ กาแฟอโรมา และเปิดร้านเล็ก ๆ ของเขา มีคนมาถามเขาว่าทำไม ไม่เปิดร้านกาแฟสร้างแฟรนด์ไชส์ขึ้นมา เขายิ้มแล้วพูดว่า

"ผมอยากสอนคนและส่งต่อความรู้ ให้คนไทยได้รู้และเป็นบาริสต้าที่ดี ก็พอ"

---

-- Special Feature --

"ทำไมวันนั้นคุณเงียบละครับ"
เสียงแทรกออกมาจากห้องอบรมของเขา

"วันไหน"
"วันที่คุณลงแข่งBarista Championship ไงครับ" 
รอยยิ้มหุบ เงียบ เขาอึกอัก ไม่ตอบ

"คุณกลัว ฝีมือคุณไม่มีถึง และสร้างความอับอายให้ร้านที่ส่งคุณลงแข่งเหรอ"ลูกศิษย์รุกเร้า

"ไม่ ผมไม่กลัวเรื่อง ฝีมือ ผมมั่นใจ"
"คุณกลัวอะไร"


"กลัวมันถาม ผมตอบภาษามันไม่ได้"

เสียงหัวเราะปกคลุมขึ้นอีกครั้ง

---

   “การมีข้าวกินมีที่อยู่ที่นอน และมีงานทำ คือไม่ลำบากนะ ถูกไหม เราอย่าไปมองว่าความลำบากหรือไม่ลำบาก มันต้องมีเงินเยอะๆ สิครับ ถ้าเอาเงินเป็นบรรทัดฐาน ชีวิตนี้ก็ไม่มีทางสุขสบาย ผมไม่เลือกไปยึดมัน 

ชีวิตผมคนเรามีเกิดแล้วก็มีตาย และช่วงที่เรามีแรงอยู่ ทำไมเราจะไม่สู้ล่ะ ทำไมเราจะไม่ดิ้นรนล่ะ แล้วเราก็บ่นพระบ่นเจ้าว่าชีวิตลูกลำบากเหลือเกิน ปีหน้าขอให้หน้าที่การงานดี คนส่วนใหญ่พูดอย่างนั้น 

ก็คือรอวันไง ผมเลือกที่จะไม่พูดซะ แต่เลือกที่จะสู้ แล้วก็ไม่คิดถึงความย่อท้อด้วย ไม่คิดจะยอมแพ้มันด้วย และผมก็เชื่อว่าคนที่ลำบากกว่าผมมีอีกเยอะ” 

--ฉันท์ คำทองแท้-- 

---

บนความอ้างว้างและเคว้งคว้างของจิตใจผมเอง มันคงอยากหาแรงบันดาลใจอะไรมาเขียนบ้าง หวังว่ามันจะทุเลาจิตใจอันนี้ของผมและคนที่ท้อแท้ได้บ้างนะครับ

ไม่ได้เขียนงานแบบนี้นานมาก ๆ เลย 
ดีไม่ดียังไงติชมเต็มที่ครับ

--ลิง บันดาลใจ--
15.1.16
15.00