ฉันเคยแปลกใจที่จะมีใครสักคนสวมชุดชั้นในสีแดงได้ เมื่อเดินผ่านร้านขายชุดชั้นใน แต่ในวันนี้กลับกลายเป็นตัวฉันเองที่สวมชุดนี้ต่อหน้าใครบางคน ที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง

Shame on me

"ขาใหญ่จัง"

---

คุณไม่เคยพอใจในสิ่งที่ฉันเป็นเลยสักครั้ง

สักครั้ง

รูปดารา หรือคนที่หน้าตาน่ารักตามแบบพิมพ์นิยมของสังคมถูกส่งมาให้ฉันดูหลายต่อหลายครั้งจากคนที่ฉันเคารพรัก แน่นอนว่าแนบมาพร้อมกับคำถามที่แม้แต่ฉันเองก็ไม่สามารถตอบได้

ทำไมไม่น่ารักเท่านี้หล่ะ?

ทำไมไม่ขาวเท่านี้หล่ะ?

ทำไมขาใหญ่จัง ลองทำอะไรกับมันได้ไหม?

ฉันจำได้ว่าฉันเคยรักร่างกายตัวเองมากกว่านี้ แต่นั่นก็นานมากจนฉันแทบจะจำความไม่ได้แล้ว รู้ตัวอีกทีก็ถูกเพื่อนสมัยมัธยม bully แล้วว่า ดำ อ้วน จมูกแบน ถึงขนาดแต่งเป็นเพลงล้อเลียน เพื่อเรียกเสียงหัวเราะที่ฉันไม่ต้องการของคนอีกหลายคนต่อหน้าชั้นเรียน ยิ่งต้องตัดผมสั้นเท่าติ่งหู ยิ่งดูน่าเกลียดเข้าไปใหญ่

ฉันเกลียดตัวเอง

จนกระทั่งทุกอย่างเริ่มดีขึ้นตอนขึ้นมหาวิทยาลัย ที่เพื่อนฉันเดินมาตบบ่าแล้วพูดว่า "Don't give a fuck"

แต่ปมในอดีตไม่เคยจางหายไป เหมือนตะกอนขุ่นคลั่กที่เกาะอยู่ก้นแก้ว ล้างเท่าไรก็ล้างไม่ออก จนสุดท้ายเราได้แต่ปล่อยให้มันอยู่ตรงนั้น ทำเป็นไม่เหลียวแล ทั้งๆที่มันยังคงมีตัวตนอยู่ภายใต้ส่วนลึกของจิตใจ

จนแล้วจนรอด ตะกอนความคิดนั่น ก็กลับมาทำให้ฉันรู้สึกเกลียดร่างกายตัวเองอีกครั้ง เมื่อฉันรู้จักกับคุณ ผู้ชายที่ฉันเคารพรักคนหนึ่ง

ซึ่งดูเหมือนจะมีฉันฝ่ายเดียวที่เคารพเขา

ถ้านอกจากเรื่องที่เขาไม่เคยพอใจในรูปร่างร่างกายฉัน เขาก็เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง ทั้งช่วยติวหนังสือ พาไปเที่ยว

แต่ว่า การอยู่กับใครคนหนึ่งที่ทำให้ตัวเองไร้ค่าตลอดเวลา มันดีแล้วจริงๆหรอ ในฐานะเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง ก็ไม่สมควรพูดให้ใครสักคนรู้สึกไร้ค่า ควรแสดงความเคารพแก่กันไม่ว่าจะเป็นคนรู้จักหรือไม่รู้จักก็ตาม

แรกเริ่มเราคุยกันเกี่ยวกับประเด็นนี้ แต่ฉันกลับโดนคำตอกกลับมาจากคุณว่า 'หยอกเล่นนิดหน่อยไม่ได้ ทำเป็นซีเรียสไป นี่ทำเพราะเอ็นดูนะ' ไม่ก็ 'แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ หัดยอมรับความจริงบ้าง' แล้วตามด้วยการทะเลาะกันแทบทุกครั้ง

และมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเริ่มยัดเยียดให้ฉันสวมชุดที่เขาอยากให้สวม ผู้หญิงแบบที่เขาอยากได้ สิ่งที่เขาอยากให้ฉันเป็นในแบบความคิดของเขา ซึ่งตัวตนของฉันเป็นอีกอย่าง เมื่อฉันขัดใจหรือปฏิเสธ เขามักจะตามด้วยประโยคขู่เลิกรากันทุกครั้ง

จนกระทั่งกลายเป็นใครก็ไม่รู้ ที่ฉันไม่รู้จัก

ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าฉันทำไปเพื่ออะไร

นั่นคงเพราะฉันรักเขา รักจนกลัวว่าหากไม่ทำตามจะเสียเขาไปสักวันหนึ่งของห้วงเวลา

ฉันอดอาหาร ล้วงคอจนผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกตามที่เขาต้องการ ฉันทาครีมบำรุงผิวพรรณให้เนียนนุ่มแบบที่เขาชอบ ฉันตัดผมให้สั้นตามดาราที่เขาติดตาม แต่แท้จริงแล้วฉันชอบผมยาว ฉันแต่งหน้าตาม beauty blogger ทั้งๆที่ฉันนั้น 'เคย' ชอบหน้าสดของตัวเอง

สุดท้าย ฉันกลายเป็นใครก็ไม่รู้ ที่ตัวเองไม่รู้จัก

ฉันยืนอยู่หน้ากระจกอยู่นานสองนาน เพื่อพิจารณาด้วยความสงสัยเกี่ยวกับคนในกระจก ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร

เธอคนนั้นแสยะยิ้มออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว

"ไม่นะ!"

ฉันกลัว

ฉันเอามือปิดหู ปิดตา เพื่อตัดการรับรู้จากภายนอก น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง เนื้อตัวสั่นระริกด้วยความกลัว

ฉันกลัวคนในกระจกนั่น เธอคนนั้นตามหลอกหลอนฉันจนฉันไม่เป็นอันกินนอนมาหลายเดือนแล้ว

'เรามาจบเรื่องนี้ด้วยกันเถอะพลอย' เสียงนั่นแหบพร่า ดังก้องไปทั่วห้อง แต่กลับหอมหวานราวกับเพลงขับกล่อม

ไม่รู้ทำไม ยานอนหลับที่ได้รับมาจากคุณหมอถึงมาตั้งอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง

ขอโทษนะคะคุณหมอ ฉันคงอยู่จนถึงตอนนั้นไม่ได้

'พลอย สิ่งที่เธอต้องทำนั้นง่ายดาย' เสียงนั่นดังขึ้นภายใต้จิตสำนึกฉัน ภาพที่สะท้อนจากกระจกแสยะยิ้ม พร้อมผายมือมายังขวดสีชา

ฉันหยิบยาเม็ดสีฟ้าเล็กเข้าปาก แม้ลิ้นจะรับรู้ว่าขมปร่า แต่จิตใจฉันกำลังบอกว่ามันหอมหวาน เรื่องราวทั้งหมดจะจบไปแน่นอน

อีกเม็ด

อีกเม็ด

อีกเม็ด

แต่ฉันไม่ต้องการ

อีกเม็ด

อีกเม็ด

อีกเม็ด

ทุกอย่างกำลังจะจบไป

มันจะจบไป

เราควรเคารพกัน ในฐานะเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง
#StopBodyShaming 


Photo : https://pixabay.com/photo-2696408/