25 ปีที่แล้ว The Lion King คือการ์ตูนภาพเคลื่อนไหวเรื่องแรกที่ได้ดูหลังจากที่เริ่มรู้ภาษา และก็ยังคงประทับใจแบบไม่รู้ลืม ในตอนนั้นเรียกได้ว่าดูซ้ำกันจนวิดีโอยืดเลยทีเดียวโดยเฉพาะฉากร้องเพลง 'Hakuna Matata' ของคู่หูทีโมนและพูมบ้า เพราะยังเด็กมากจึงไม่ได้ใส่ใจกับเส้นเรื่องเท่าไหร่ ขอแค่มีเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ออกมาร้องเพลงและเต้นดุ๊กดิ๊กให้ดูก็สุขใจแล้ว

The Lion King ในแบบฉบับ Live Action นี้เป็นผลงานการกำกับของ Jon Favreau และยังได้นักร้องดังอย่าง Beyoncé มาให้เสียงพากย์เป็นนาลาอีกด้วย ซึ่งเป็นการรีเมคจากฉบับการ์ตูนในปี 1994 เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของซิมบ้าสิงโตตัวน้อยที่ต้องเจอจุดเปลี่ยนในชีวิต หนังเล่าเรื่องราวของครอบครัวผ่านตัวละครที่เป็นสัตว์รวมถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อนรักต่างสายพันธุ์หรือจะบอกว่าเป็นหนัง coming-of-age ของสิงโตก็คงจะไม่ผิดนัก

25 ปีที่แล้วเราดูด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้เบื่อ ตื่นตาตื่นใจทุกครั้งและไม่เคลือบแคลงสงสัยในตัวละคร เราปล่อยให้จินตนาการทำงานเต็มที่และไม่คำนึงถึงข้อเท็จจริงใดๆ แต่ในตอนนี้ความรู้สึกกลับเปลี่ยนไป เรายังคงอินกับมันอยู่ แต่อินในฉากหรือในรูปแบบที่ต่างไปจากเดิม เมื่อก่อนฉาก 'Hakuna Matata' คือที่สุดสำหรับเรา ในตอนนี้เรากลับอินกับวรรคทองของนิยาม 'Circle of Life' ที่มูฟาซาสอนซิมบ้า 

เหตุผลส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะด้วยความเป็น Life Action มันทำให้ติดอยู่กับความจริงรวมถึงประสบการณ์ในชีวิตที่ได้พบเจอมา แวบแรกคือฉากที่ทีโมนและพูมบ้าสอนในซิมบ้ากินแมลงตัวเล็กตัวน้อยแทนการล่าสัตว์ ถ้าซิมบ้าที่เป็นสัตว์กินเนื้อกินแต่แมลงมาเกือบทั้งชีวิตตั้งแต่วัยเด็กยันวัยหนุ่ม เขาจะยังมีชีวิตรอดมาจนถึงศึกชิงบัลลังก์ที่แดนทรนงได้จริงๆหรือ และถ้านึกตามข้อเท็จจริงสิงโตอยู่รวมกันเป็นฝูงและมีตัวผู้เป็นจ่าฝูง จำนวนของตัวเมียมากกว่าตัวผู้ดังนั้นมีความเป็นไปได้เช่นกันว่านาลาและซิมบ้าอาจจะมีมูฟาซาเป็นพ่อเหมือนกันก็เป็นได้เพราะเราไม่พบสิงโตตัวผู้ตัวอื่นเลยนอกจากมูฟาซาและสการ์

สิ่งเหล่านี้ทำให้อรรถรสในการดูของเราขาดหายไปเป็นช่วงๆ ถึงแม้ว่างานกราฟฟิกและเพลงจะดีแค่ไหนก็ตาม แต่เราก็ระลึกขึ้นได้ว่าสิ่งนี้เกิดจากการตีความผ่านจินตนาการของมนุษย์ มันเป็นงานศิลปะและมีจุดประสงค์เพื่อสร้างความบันเทิงให้กับเรา และเด็กๆอีกมากมายรวมทั้งเด็กคนนี้เมื่อ 25 ปีก่อนด้วยเช่นกัน