#หนอนชาเขียวเกี้ยวนางอาย #โจรสลัดฟันเป็ดน้อย #บัวลอยทับทิมกรอบ

#Snook_me

----------------------

ภพธรไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตรงนี้ที่ว่าคือร้านอาหารหรูใจกลางเมืองกับชายที่เป็นลูกค้าของเขา พิทวัส

"สั่งได้เต็มที่เลยนะ ผมเลี้ยง"

"ว่าแต่คุณโต้งนัดผมมา มีอะไรรึเปล่าครับ?"

"ไม่มีหรอกครับ ผมแค่ได้ยินมาว่าคุณชอบกินล็อบสเตอร์แต่ว่าไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่เลยอยากพามาเลี้ยง ร้านนี้ล็อบสเตอร์สดและหวานมากด้วย ผมเลยอยากให้คุณมาลอง"

"เอ่อ แต่ไม่ต้องเลี้ยงผมก็ได้นะครับ ผมก็พอมีเงิน..."

"ผมอยากเลี้ยงครับ" พิทวัสพูดพร้อมกับยกมือเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร

ภพธรค่อนข้างอึดอัดและรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักที่มาทานข้าวกับโต้งแบบนี้ ถ้าแฟนเขารู้คงไม่ดีเท่าไหร่แน่

"ว่าแต่ เรากินเสร็จเราไปดูหนังกันต่อมั้ยครับ?" โต้งถาม

"เอ่อ ผมคิดว่าผมคงไปไม่ได้น่ะครับ พอดีมีงานต้องทำต่อ"

"งานของผมรึเปล่า ถ้าเป็นงานผม คุณพักผ่อนบ้างก็ได้ ผมไม่รีบ" โต้งพูดแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม ระหว่างนั้นนักร้องกลุ่มหนึ่งก็ขึ้นมาบนเวทีร้องเพลงสร้างบรรยากาศในร้านอาหารให้มีความสนุก ดูละมุนมากยิ่งขึ้น

"ผมรู้จักนักร้องกลุ่มนั้นนะ" พิทวัสพูด

"คุณเคยทำงานกับเขาเหรอครับ?"

"ไม่เชิงครับ เมื่อก่อนผมทำงานด้านเพลงเยอะเลยได้แต่งเพลงให้กลุ่มนั้นบ้าง แต่เป็นแนวฮิปฮอปนะครับ ตอนนี้ก็ไม่ค่อยได้แต่งแล้วล่ะครับ คุณภพธรอยากได้เพลงเป็นของตัวเองสักเพลงมั้ยล่ะ ผมแต่งให้"

"5555555ไม่เป็นไรหรอกครับ" ภพธรหัวเราะพลางเหลือบสายตาไปเห็นกลุ่มชายชุดหนึ่งที่เดินเข้ามาในร้านอาหาร ไม่ใช่ลูกค้า แต่พวกเขามาทำงาน

"ขอบคุณมากครับ อ่า ยังไงรบกวนช่วยถ่ายรูปบรรยากาศภายในร้านให้หน่อยนะครับ วันนี้ขอแบบผับๆหรูๆหน่อยน่ะ นึกออกใช่มั้ย เออ นั่นแหละครับ เริ่มทำได้เลย" ผู้จัดการคนหนึ่งพูดแล้วกวาดมือไปรอบๆร้านว่าช่างกล้องสามารถถ่ายรูปได้อย่างเต็มที่ ขอแค่อย่าไปรบกวนการทานอาหารของลูกค้าก็เท่านั้น

ทว่าระบบรับเสียงของช่างกล้องดูเหมือนจะดับไปช่วงหนึ่งเมื่อเห็นชายหนึ่งในสองคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะบริเวณริมหน้าต่าง

แฟนของเขา

ภพธรทำได้เพียงมองเข้าไปในดวงตาที่ว่างเปล่าของช่างกล้องคนนั้น ก่อนที่จะมีสายตาคู่ที่สามหันไปสบตาตามชายผิวเข้ม หนุ่มแร็พจากภาคใต้ยกยิ้มคล้ายกับทักทายแต่ความจริงคือเหยียดหยามคนที่ทำได้เพียงถ่ายรูปในร้านอาหารหรูแต่ไม่มีปัญญากินอาหารในร้าน

นักร้องยังคงร้องเพลงต่อไปตามหน้าที่ของตัวเอง และตอนนั้นเองแหละมั้งที่หูของธนกฤตกลับมาได้ยินเสียงปกติ ทำให้เขาได้ยินเนื้อเพลงทั้งหมดที่นักร้องกลุ่มแร็พกำลังร้องอยู่

- ความรักของผมมันนะโคตรรันทด

ซะยิ่งกว่าเพลงเพื่อชีวิต

ต้องสู้สายตาพวกผู้ใหญ่ที่มอง

เพื่อให้พ่อแม่เธอเปลี่ยนความคิด

เขาบอกว่าผมนั้นมันดูกระจอก

เกินกว่าที่จะดูแลใคร

เขาเลยผลักผมออกจากชีวิตเธอ

และก็เตือนให้ผมห่างออกไป 

เพราะว่าอันที่จริงอาจต้องถูกและใช่

อย่างที่พวกผู้ใหญ่เขาได้มอง

ความรักสวยหรูอาจจะมีอยู่จริง

แต่ก็ต้องอยู่กินด้วยเงินทอง

แต่ว่าหัวใจผมน่ะมันคือของจริง

เสียยิ่งกว่าเพชรนิลจินดา

สักวันผมจะกลับไปที่เดิม

แล้วก็พาหัวใจคุณกลับมา -

ธนกฤตเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วเดินไปทางอื่นทันที ส่วนภพธรก็ทำได้เพียงมองตามเงียบๆด้วยความรู้สึกกังวลอยู่เต็มอก

หวังว่าคงไม่เข้าใจผิดหรอกนะ

--------------------------

แกร๊ก

เสียงลูกบิลเลียดลูกแล้วลูกเล่าลงหลุมบนโต๊ะสนุ๊กพร้อมกับเสียงถอนหายใจของชายเจ้าของร้าน

"พี่จะลงแข่งจริงๆเหรอ" กันตถาวรถาม

"กูมีทางเลือกด้วยเหรอกัน"

"แต่งานมันเริ่มอาทิตย์หน้าแล้วนะพี่ แล้วพี่เพิ่งมาซ้อมตอนนี้เอง"

"ใครจะไปคิดว่าอะตอมจะให้กูชนะสามสมัยติดวะ กูแพลนไว้แต่แรกแล้วว่าจะไม่แข่งปีนี้.."

"..."

"ช่างเหอะ ยังไงกูก็ต้องชนะให้ได้" อนุวัฒน์พูดพร้อมกับจัดลูกบิลเลียดอีกรอบ ส่วนกันตถาวรก็ทำได้เพียงให้กำลังใจอยู่ห่างๆ

การแข่งครั้งนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

มีเด็กหน้าใหม่ไฟแรงเข้ามาร่วมแข่งกันตั้งหลายคน

คู่แข่งที่น่ากลัวที่สุดก็คงเป็นรณเดช

แถมปีนี้บอยก็คิดจะวางมือแต่ดันต้องมาแข่ง เพราะทะเลาะกับชนกันต์ แถมยังมีเวลาซ้อมอันน้อยนิด

เฮ้อ จบซีซั่น ผมว่าพี่ต้องหาเวลาไปทำบุญบ้างแล้วล่ะพี่บอย

--------------------------

"เป็นอะไรครับ?" ชายผมดัดหันไปถามเด็กหนุ่มที่นั่งจัดห้องอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลกลมใต้แว่นแสดงความประหม่าคล้ายกับมีคำถาม ข้าวของของธนนท์ถูกย้ายเข้ามาในบ้านของรณเดชนับตั้งแต่วันที่ถูกลักพาตัวมาน่ะแหละ

"อ่า ผมคิดไปเรื่อยเปื่อยอยู่น่ะ"

"แน่ใจนะ?" ชายอายุมากกว่าเดินมานั่งลงข้างๆแล้วช่วยจัดของ เด็กหนุ่มเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะอ้าปากถามออกไป

"ผมไปงานแข่งกับพี่ด้วยได้มั้ยครับ?"

"หื้ม"

"งานที่พี่ต้องไปแข่งสนุ๊กน่ะครับ ผมไปด้วยได้มั้ย แต่ถ้าไม่ได้ไม่เป็นไรนะครับ ผมอยู่ที่นี่ก็ได้.." ธนนท์พูดเสียงเบาลงเรื่อยๆ ส่วนคนถูกถามก็ยิ้มออกมาแล้วยื่นมือไปยีผมดำๆของอีกคน

"ไปได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไม่เห็นต้องทำหน้าเหมือนถูกทิ้งแบบนั้นเลย" รณเดชหัวเราะแล้วหันไปจัดของต่อ

"เตรียมเสื้อกันหนาวกับพวกสูทไปด้วยล่ะ พี่จะได้พาเราไปเปิดตัวด้วยซะเลย" นนท์ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มพร้อมหัวใจที่เต้นแรง และเหมือนกับว่าความน่ารักของธนนท์คงมีมากเกินไปจนแหนมต้องหันไปคลอเคลียอีกหลายที

จนลืมไปว่าตัวเองต้องช่วยนนท์จัดของและรีบไปซ้อมสนุ๊กเกอร์เพื่อเตรียมพร้อมกับการแข่งในครั้งนี้

--------------------------

"ละมึงทำไงวะ" ชายรูปร่างท้วมสวมหมวกแก๊ปนั่งถามธนกฤตที่กลับมานั่งแต่งรูปที่เพิ่งถ่ายมาหลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด

"กูก็หนีไปถ่ายรูปต่อ"

"เอ้า มึงไม่เข้าไปถามเขาล่ะ"

"บางทีเขาแค่กินข้าวเพื่องานก็ได้เว่ย"

"มึงแน่ใจเหรอวะ ละตั้งแต่มึงออกมา พี่ตู่มีทักไลน์มาบ้างปะ" ปราโมทย์ถามพลางมองเพื่อนตัวเองที่นั่งทำหน้านิ่งๆ

"กูดองเขาไว้ตั้งแต่เช้าละว่ะ เขาเลยไม่ได้ทักมา"

"กูบอกมึงแล้วว่าไปอังกฤษกับกู แปปเดียวเองแต่มึงได้connection ได้incomeที่สูงเหี้ยๆ เผลอๆมึงได้งานใหม่ที่โคตรดีเลยนะเว่ย เนี่ย เปลี่ยนใจยังทัน"

"ถ้ากูไปแล้วทิ้งพี่ตู่ไว้กับไอฮิปฮอป พี่ตู่จะไม่เปลี่ยนไปจากกูใช่ปะ" ธนกฤตหันไปหาเพื่อนคล้ายกับถามเพื่อยืนยันแล้วพูดต่อ

"กูอยู่ที่นี่เพราะกูห่วงเขา เขาเป็นโอเมก้ามึงก็รู้ มันอันตรายจะตายห่า ที่สำคัญนะ กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำยังไงให้กูดูเหมาะสมกับพี่ตู่จริงๆ"

"...."

"มึงนึกภาพว่าพี่เค้าเหมือนดอกไม้สวยๆอะมึง ดอกไม้ที่มีแต่ผีเสื้อจะรุมเข้าหา กูก็เป็นแค่หนึ่งในผีเสื้อที่ต้องสู้กับพวกผีเสื้อตัวใหญ่ๆพวกนั้นอะ" ธนกฤตพูดแล้วก็ถอนหายใจ เขาคิดจะหันกลับไปทำงานต่อแต่คำพูดที่เพื่อนตัวอ้วนของเขาทิ้งท้ายไว้กลับทำเอาเขาต้องคิดหนัก

"ก็ถ้ามึงอยากจะทำให้ตัวเองดูเหมาะสมกับพี่ตู่ มึงก็ต้องแลกปะวะ กูไม่ได้หมายถึงแลกพี่ตู่นะ แต่แลกกับเวลาที่มึงต้องห่างกับพี่ตู่ไปช่วงนึงสั้นๆ" ปราโมทย์พูดแล้วหยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะออกจากห้องทำงานของธนกฤตไป 

"ไอว่าน"

"..."

"มันไม่มีวันที่ดอกไม้มันจะบินมาหาผีเสื้อหรอกนะเว่ย" ปราโมทย์พูดแค่นั้นแล้วเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปซื้อของกิน ทิ้งธนกฤตนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองและเสียงเพลงในไรม์สุดท้ายที่เขาได้ยินเมื่อบ่าย

- ไม่ว่าสายตาของใครจะมอง
ว่าเราทั้งสองไม่เหมาะสม
ให้เหงื่อของผมน่ะเป็นตัวยืนยัน
และอย่าไปฟังน้ำลายที่ทับถม
เพราะว่ามีแต่คุณนั่นแหละครับผม
และขอเพียงแค่คุณน่ะอย่าไปสับสน
ตราบใดที่ฟ้านั้นยังไม่ลงทัณฑ์
ก็จะยังมีคุณอยู่กับผม
เพราะว่าคุณคือดาวจรัสแสง
ตัวผมเป็นเพียงแค่เทียนไข
สักวันจะขึ้นไปสวมแหวน
ถึงเหนื่อยสุดแสนก็ทนไหว
ให้ความตั้งใจน่ะเป็นเครื่องพิสูจน์
ถึงใครจะบอกว่าผมไม่มีสิทธิ์
ถึงตอนนี้ผมนั้นจะยังลำบาก
แต่ว่าการรักคุณน่ะมันไม่ผิด -

Tbc

เครดิตเพลง ดาวประดับฟ้า - ไรม์ของ Blacksheep ทั้งหมดค่ะ

และ "ไม่มีวันที่ดอกไม้จะบินมาหาผีเสื้อ" - 20October ค่ะ

เพลงดาวประดับฟ้าเวอร์ชั่นนี้เพราะมากกกก เพราะจนต้องเอามาแต่งเลยค่ะ ยอมรับเลยว่าคู่บลททกได้inspireมาจากเพลงนี้เลย ;____; มันดีงามมาก อยากให้ทุกคนไปฟัง555555555

ประกาศ สำหรับคนที่เคยติดตาม #โรงเรียนนี้มีรัก ภาคสองกำลังจะมานะคะ ฝากติดตามด้วยน้า เลิฟยูน?