มันอาจจะเป็นเรื่องการเล่นตลกของโชคชะตา เราเคยทำงานได้หาเงินได้ แต่ทว่ายิ่งพยายามอยากจะคว้าดาว ยิ่งจะร่วงลงสู่กราวดิน เราไม่สามารถทำงานที่รักได้อีกต่อไปแล้ว เราร้องไห้แทบทุกวัน ร้องไห้จนหลับเลยก็มี...
จนมีแฟนด้อมอนิเมะที่พอจะดึงความรู้สึกแย่ของเราออกไปได้แต่ว่าสภาวะกดดันมันก็มีอยู่ดี ช่วงที่กำลังพักทำกายภาพบำบัด 1 ปี เราถูกที่บ้านกดดันให้ไปเรียนต่อ ซึ่ง...เราก็พยายามเรียน
โชคร้ายที่พอเรียนไปซักพัก เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
อาการมันรุนแรงขนาดที่ว่าเรานอนไม่หลับไป 2 สัปดาห์ แม่เลยรีบจองตั๋วให้กลับบ้าน เราแอดมิท 1 คืน แล้วก็ได้พบจิตแพทย์ เขาวินิจฉัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรง ยังไม่มีอาการทางประสาท
ทุกวันนี้เรากินยามื้อละเกือบ 10 เม็ด... ทรมาณกับผลข้างเคียงของยา คุณเชื่อไหมล่ะ เราเคยหนักถึง 67 กก. แต่ตอนนี้เหลือเพียง 48-49 กก. ภายในเวลาเดือนครึ่ง
หลังจากนั้นเราก็ประสบปัญหาที่ใหญ่ระดับคลื่นสึนามิซัดสาด... เราไร้ที่พึ่ง เราไม่รู้ว่าจะคุยกับใคร วันๆช่วงนั้นเท่าไหร่จะทุ่มให้กับการดูอนิเมะ ถูกคนที่ชอบหักหลัง
จนเราคิดว่าเรากำลังจะสร้างกำแพงกันตัวเองแล้ว แต่ว่าโชคดีเหมือนกันที่ว่ามีใคาคนนึงเดินเข้ามา เขามาเปิดโลกเราที่กำลังจะปิดตัวดอดอก
ถึงแม้ช่วงแรกๆจะทะเลาะกันรุนแรงมาก แต่เราไม่เคยเสียใจเลยที่ได้พบกับเขา เข่เป็นคนที่เราอยากจะดีขึ้นเพื่อเขา อยากแข็งแรงเพื่อเขา อยากใช้ชีวิตกับเขา
ถึงเส้นทางของเราจะไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้เพราะค่อนข้างที่จะถูกกีดกัน... การที่เรารัก มันไม่จำเป็นต้องเป็นหญิงกับชายหรอกจริงไหม? แต่ถึงอย่างงั้น เราก็สัญญากันว่าจะอยู่เคียงข้าง พยุงกันเดิน ซัพพอร์ตกันและกัน :)
ถึงแม้เขาจะเป็นคนเข้าถึงยาก ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขา เขาเลยไม่รู้ว่าจะต้องตอบรับยังไงจนหลายๆทีเราก็แอบน้อยใจแล้วแอบหลบไปร้องไห้ประจำ
แต่ถึงอะไรๆมันจะแย่ในหลายๆเรื่อง แต่เกือบ 8 เดือนที่ผ่านมามันพิสูจน์ได้จริงๆว่าเรารักกันขนาดไหน...
รักเธอเสมอ และจะรักไปแบบนี้ทุกวัน
Hk ❤
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in