...

หรือเคยรอเจอใคร แล้วไม่มีท่าทีว่าจะได้เจอบ้างไหม

รอแล้ว รอเล่า

.. รอนานซะจน จำไม่ได้ว่าเลิกคาดหวังไปตั้งแต่เมื่อไหร่ 

จากที่ตั้งตา กลับกลายเป็นชินชา

เพราะมันนานจนลืมความรู้สึกของการจะได้เจอกันไปแล้ว

แต่แล้ววันหนึ่ง 

.. ไม่ว่าสาเหตุใดก็ตาม ความบังเอิญได้เกิดขึ้น

“ความบังเอิญ ทำให้เราพบกันอีกครั้งหนึ่ง “

“สวัสดี .. ใช่____ป้ะ ? “

“ เหย หวัดดี บังเอิญจัง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ทำไมมาเจอกันที่นี่เนี่ย “

แน่นอนว่าคนที่พูดประโยคแรกคือเรา เราพูดน้อยสุด ๆ

แต่ที่มากคือความรู้สึกที่หลากหลายในตอนนั้น

ความตกใจ ดีใจ เคอะเขิน งงงวย พรั่งพรูออกมาแต่กลับไร้เสียงใดใดให้ได้ยิน

เราสนทนากันได้ไม่กี่ประโยค ,, ความบังเอิญทำให้เราพบกันอีกครั้ง แต่ความบังเอิญกลับมีเวลาจำกัด

“ งั้นเดี๋ยวไลน์หา ไว้ไปกินข้าวกันนะ “

“อื้อ ไว้คุยกันในไลน์ .. เจอกัน “

___________________

เวลาจำกัดที่ความบังเอิญมอบให้

ทำให้เกิดเวลาที่จะได้คุยกันมากขึ้นในครั้งต่อไป :-)

/ กริ๊ก

เสียงไลน์เข้าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว นับไม่ได้เลย

เราไม่รำคาญเลยสักนิด

หัวใจคนรอพองโต

วันเวลาที่ผ่านมาดูแสนสั้น เมื่อเราได้พบกันอีกครั้ง

ตอนนี้เราไม่ต้องรอแล้ว 

ใช่มั้ยนะ

#1

#foreverandadaybyn