15/09/2018  Utsunomiya, Japan

ซึ่งก็คือป้ายสำหรับบอกพนักงานว่าคุณต้องการให้เสิร์ฟพิซซ่าอย่างต่อเนื่องหรือให้หยุดพักชั่วคราว บนป้ายมาพร้อมกับคำน่ารักๆที่เขียนว่า ちょっと休憩(ช็อดโตะคิวเค) แปลว่า พักแปปนึงน่าาาา  , まだまだいただきます(มาดะมาดะ อิทะดะคิมัส) แปลว่า ยังครับ ยังครับ ขออีกกกกกก 

   นั่งรอประมานห้านาทีพิซซ่าหน้าต่างๆ ก็มาเสิร์ฟอยู่เรื่อยๆ  มากหน้าหลายรสแถมอร่อยมากกกกทำให้หายคิดถึงไปเลย แต่คงจะขอผ่านกับพิซซ่าหน้าของหวาน(มีไวท์ครีมอยู่บนหน้าไม่เข้ากันสุดๆ)กับพิซซ่าแกงกะหรี่(กินแล้วนึกถึงอาหารอินเดียที่จะเอาแผ่นแป้งจิ้มกับแกงกะหรี่อินเดีย)    ผมกินไปสามชิ้นอาหารจานหลักก็มาถึงโต๊ะ

สปาเก็ตตี้รวมมิตรทะเล(เผ็ด)  ซึ่งไอ้วงเล็ปเผ็ดที่เขียนในเมนูนี้แหละที่ผมไม่เข้าใจจริงๆว่านี้คือเผ็ดแล้วหรอ?? แต่สำหรับรสชาตและเนื้อกุ้ง หอย ปลาหมึกนั้นไม่ผิดหวังจริงๆ  สุดท้ายก็ตามด้วยของหวานซึ่งจะต้องอย่าลืมหันป้ายบนโต๊ะว่าขอพักสำหรับพิซซ่า แล้วจึงจะกดปุ่มเรียกพนักงานเพื่อขอของหวานให้มาเสิร์ฟได้

พุงมาพลังงานมีก็ขอจ่ายตังค์  แถมฝนก็หยุดตกแล้วก็ขอออกไปเดินชมเมืองสักหน่อย ซึ่งราคาขอมาคิดๆดูแล้วผมว่าคุ้มสุดๆกับพิซซ่า 14ชิ้น, กาแฟ, น้ำส้ม 2 แก้ว, สปาเก็ตตี้รวมมิตรทะเล, และของหวาน ทั้งหมดในราคา1500เยน(รวมvatแล้ว) เป็นเงินไทยคงจะประมาน 550บาทครับ  

ฟังเพลงนั้นวนไปอยู่หรือป่าวครับ?　เพราะผมฟังมันจนเดินมาถึงที่สุดท้ายที่จะไปนั่งพักอินดี้ๆชิวๆเหงาๆอยู่ที่ริมแม่น้ำทะนะคาวะ  นั่งไปสักพักก็ทำให้ผมต้องเปลี่ยนเพลงไปตามบรรยากาศกับอารมณ์ก่อนที่จะเดินกลับห้อง  เพลงนั้นคือ little house เป็นเพลงที่อยากจะแปลด้วยเช่นกันเพราะเพลงนี้อยู่กับผมมาตั้งแต่ม.5

Little House by Amanda Seyfried

(じゃね)