เมื่อคืนนี้ร้านที่ฉันเคยมาหลายๆ ครั้ง และสัมผัสได้ถึงความโคซี่ กิน คุย เบาๆ
ความโคซี่นั้นวาร์ปหายไปสมบูรณ์แบบ ด้วยการเป็นโต๊ะแรกและสุดท้าย
ด้วยคน 6 คน แขกบังเอิญเชิญอีก 2
2 ใน 6 เป็นเพื่อนที่เคยสนิทตอนทำงานที่ก่อนๆ และฉันไม่ได้เจอมานานมาก
รีเควสอยากเจอมาประมาณ 7-8 ปี แล้วทุกคนก็มาเสนอหน้ายิ้มๆ ตรงหน้ากันและกัน
เราไม่ได้รู้จักกัน พร้อมๆ กัน ในเวลาเดียวกัน เราทุกคนต่างสนิทกันในที่ต่างๆ
ในช่วงปีที่ต่างๆ กันไป ไม่รู้โลกเล็ก หรือว่าเราอยู่แอ่งกระทะที่กลิ้งหลุนๆ มาเจอกัน
ร่วมชะตากรรมชะตาขำ
เมื่อโตขึ้น เพื่อน คนรู้จักมากขึ้นจริงๆ แหละ แต่คงนับนิ้วได้ว่ามีกี่คนที่ได้ทำอะไร
ด้วยกันแล้วจะเฮฮาได้ตลอดวัน หรือแม้ไม่ทำอะไรก็ยังนั่งอยู่ด้วยกันไปได้อีกทั้งวัน
ยิ่งสำหรับคนอินโทรเวิร์ตอย่างฉัน
เพื่อนที่แพลตฟอร์มในโซเชียลใช้คำว่า mutual friend จริงๆ มันมี
super sub mutual ใน sub mutual ใน mutual อีกที
เมื่อคืนพวกเรายังเป็นคนแบบที่เมื่อ 8 ปีก่อนเราเคยเป็นกัน
ไม่ได้มาอวดว่าใครมีรถใหม่ เมียใหม่ หรือได้เลื่อนตำแหน่ง (ทั้งๆ ที่มันเพิ่งเลื่อน
ตำแหน่งมา) แต่เป็นเรื่องรายละเอียดในชีวิต ในการทำงาน เลี้ยงแมว เรื่อง
คนที่ทำให้สุขใจ ใครทำให้ห่อเหี่ยว ใครชวนให้เกรี้ยวกราดอยากเขกกะโหลก
จริงๆ พวกเราล้วนโตขึ้นต่างจากเมื่อ 8 ปีนั้นมามากแล้ว ฉันเองยังรู้สึกได้ว่า
ความรับผิดชอบมันทำให้เราโตขึ้น แต่จิตใจภาคไร้สาระมันยังสิงสถิตย์อยู่ในตัว
ไม่เคยเปลี่ยน และเราแค่เผยมันออกมากับคนที่เรารู้สึกว่าเค้าเป็นโคตร mutual
ของเราจริงๆ
ในความเหมือนกันเรื่องเอาเรื่องไร้สาระเป็นสาระ หยิบเรื่องเบาสมองมาบาลานซ์สมอง
เป็นช่วงเวลาที่ดี แม้จะแค่ 0.034% ของเวลาในหนึ่งปี แต่มันก็มี side effect ที่ทำให้
วันถัดไปเรายังยิ้ม พูดถึง และนึกถึง
และ super sub mutual friend ที่ไม่ได้ไปร่วมจอยก็เข้ามาทักทายอยากเจอ
เหมือนเป็นคลื่นหนึ่งที่กระเพื่อมไปที่คลื่นลูกต่อไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in