เป็นนิยายที่อ่านได้เรื่อยๆ ไม่หวือหวาวูบวาบ ดำเนินเรื่องเรียบๆ เรียกว่าเป็นนิยายตามสูตรทั่วไป ประเภทพระเอกผู้แสนดีมีปัญหา อาเซียนร่วมใจฉันใด คนในแซนด์ครี้กร่วมทั้งนายเอกก็ร่วมมือกันช่วยเหลือฉันนั้น 

แต่ที่น่าสนใจสำหรับเรา คงเพราะเรื่องนี้เซตติ้งมันคือห้องสมุดชุมชนในเมืองเล็กๆ ในฐานะคนที่เคยใฝ่ฝันอยากเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุด ก็เลยค่อนข้างเพลินกับมัน (ในเรื่องมันมีห้องหนังสือเด็ก นี่ก็นึกไปถึงตอนเด็กๆ ที่โดนชั้นหนังสือนิทานในห้องสมุดเทศบาลเอนมาจะล้มทับ เพราะเด็กที่อยู่หลังชั้นหนังสือมันเล่นต่อสู้กัน) บวกกับความเป็นเนิร์ดเป็นนักอ่านของทั้งสองคน มันก็จะมีมุกประเภทมีแค่สองเราเข้าใจกันโผล่มาเป็ระลอก อ้างอิงหนังสือเรื่องนั้น โคว้ตประโยคจากหนังสือล่มนี้ พอมันมีพูดถึงหนังสือที่เรารู้จักโผล่มา ก็จะแอบวี้ดว้ายในใจ แบบ... ฉันรู้จักด้วย