JIHOON x WOOJIN
#WINKCHAMWEEKLY
#JellyBoyFics
Week 3 : Weapons
.
.
.
โตขึ้นอยากเป็นอะไร
หมอครับ
คุณครูค่ะ
พยายบาลค่ะ
ดาราค่ะ
นักร้องครับ
พัคอูจิน เธอล่ะอยากเป็นอะไรไม่เห็นตอบเหมือนเพื่อนเลย
เอ่อ... ผมไม่รู้ครับ
ในวัยเด็กคำถามนี้มักจะถูกถามขึ้นมาบ่อยๆไม่ว่าจะเป็นที่โรงเรียนหรือที่บ้านเองก็ตาม หลายๆคนต่างคาดหวังเอาคำตอบจากผม และผมก็ไม่สามารถให้คำตอบกับทุกคนได้เลย ก็ผมไม่รู้จริงๆหนิครับว่าอยากเป็นอะไร อยากทำอะไรในตอนที่ผมโตขึ้น
.
.
.
พ่อครับแม่ครับ ทำไม ทำไมไม่อยู่รอผม ตอนที่ผมรู้ว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร ทำไมต้องทิ้งผมไว้คนเดียวแบบนี้ ใจร้ายจังครับ ถ้าจะไปทำไมไม่พาผมไปด้วย ทิ้งผมไว้คนเดียวแบบนี้ ผมจะอยู่คนเดียวยังครับ อย่างน้อยช่วยมาบอกลา มากอดผมก่อนได้ไหม
"อูจิน ไปอยู่กับเราไหม เนี่ยถ้าอูจินมาอยู่ด้วยนะ เราจะเล่นกับอูจินทั้งคืนเลยนะ"
"จีฮุน..."
"ว่าไง ไปไหม เรายอมแบ่งที่นอนให้อูจินเป็นพิเศษเลยนะ"
"เราจะเป็นเด็กไม่มีพ่อกับแม่แล้วจีฮุน"
"อูจินมีเราไง เราจะเป็นพ่อให้อูจินก็ได้นะ"
"ได้เหรอ"
"ได้สิ แต่อูจินห้ามดื้อนะ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็ถ้าอูจินดื้อ เราจะตีไง"
"แต่พ่อไม่เคยตีเรานะ"
"เราจะเป็นพ่อดุๆไง"
"ฮ่าๆๆๆ" อูจินหลุดหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา ก่อนจะถูกอีกคนดึงขึ้นแล้วพากันเดินไปที่รถที่พ่อกับแม่พัคจีฮุนรออยู่
.
.
.
"ไปกันเถอะ อูจิน"
"ห้ะๆ ไปไหนอ่ะ"
"เอาแต่ของจำเป็นก็พอนะ เสื้อผ้าเอาสองสามชุดก็พอ"
"เก็บทำไมอ่ะจีฮุน"
"เถอะนะอูจิน รีบเก็บก่อน อ่ะนี่กระเป๋า" จีฮุนพูดจบก่อนจะโยนกระเป๋าเป้ให้คนที่ทำหน้างงอยู่ตอนนี้
"เก็บเร็วๆอูจิน เราไม่มีเวลาแล้ว" เมื่อได้ยินแบบนั้นอูจินก็รีบเก็บข้าวของเสื้อผ้าที่สำคัญตามที่จีฮุนบอก
"เสร็จแล้วจีฮุน"
"โอเค ไปกัน" จีฮุนเดินนำไปที่หน้าต่างห้อง "อูจินลงไปก่อนนะ เดี๋ยวเราลงตาม" จีฮุนพูดพลางเอากระเป๋าของตัวเองและอูจินโยนลงไปก่อน
"ทำไมลงทางนี้อ่ะ จีฮุนมันสูงอยู่นะ"
"ทางนี้ดีแหละ โดดลงบนหญ้าไม่เจ็บมาก"
"อื้อ"
.
.
.
"จีฮุน ไม่ทำงานนี้แล้วได้ไหม"
"ถ้าไม่ทำเราจะอยู่กันยังไง เราไปขอเงินพ่อกับแม่ไม่ได้แล้วนะ"
"จีฮุนออกมาทำงานธรรมดาไง พนักงานบริษัทไง"
"อืมไว้เราจะคิดดูนะ"
"ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ก็คงจะดีกว่านี้เนอะ"
"เรายังอยู่เราต้องสู้นะอูจิน พ่อกับแม่จะหมดห่วงไง"
"แต่งานที่ทำอยู่พ่อกับแม่จะภูมิใจเหรอ..."
"คิดมากน่ะ เราไม่มีตัวเลือกขนาดนั้นนี่นา"
"เราอยากให้จีฮุนออกจริงๆนะ"
"อือ รู้แล้ว แต่ตอนนี้จีฮุนไปทำงานก่อนนะ" พัคจีฮุนพูดพร้อมกับหยิบหมวกกันน็อคมาสวมก่อนจะหันมายิ้มให้พัคอูจินและหันหลังเดินไปยังประตูห้อง
"จีฮุน เดี๋ยว.." ก่อนขาจะหยุดแล้วหันกลับมามองไปยังต้นเสียง
"หืมว่าไง"
"รักจีฮุนนะ"
"อื้ม รักเหมือนกัน" จีฮุนดึงคนตรงหน้ามาจูบที่หน้าผากค้างไว้แบบนั้นอยู่สักพักก่อนจะหันหลังออกจากห้องไป
.
.
.
คนตัวเล็กที่ตอนนี้ได้พาตัวเองมาหยุดอยู่ที่ที่เพื่อนสนิทของเขาและพัคจีฮุนได้โทรมาบอกเขาเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ปลายสายบอกกับเขารีบวิ่งออกจากห้องทันที รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ ชุดก็อยู่ในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงบอล
พัคอูจินตัวสั่นไหวขึ้นเมื่อสิ่งที่ตัวเองเห็นข้างหน้าคือร่างของพัคจีฮุนคนที่เขาบอกรักไปเมื่อตอนเช้า ทำไมใบหน้าที่ส่งยิ้มให้เขาเมื่อเช้า ตอนนี้กับเปื้อนด้วยเลือด มุมปากที่ยกขึ้นตอนนั้น ตอนนี้กลับตกลง เขายืนมองคนตรงหน้าเขาพร้อมกับน้ำตาค่อยๆไหลออกมา ตาเขาเริ่มมัวเพราะน้ำตาที่เต็มดวงตา แต่ก็ยังเห็นการกระทำของเจ้าที่ที่กำลังเอาผ้าสีขาวค่อยๆคุมคนรักของเขา
จีฮุน
พัคจีฮุน
ทำไมจีฮุนทิ้งเรา
ไหนบอกว่าจะอยู่เล่นด้วยทั้งคืนไง
ไหนบอกว่าจะเป็นพ่อให้เรา
ไหนว่ารักเราไง
ทำไม
จีฮุน
เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงและปลดปล่อยทั้งเสียงทั้งน้ำตาออกมา อย่างไม่อายคนที่อยู่ตรงนั้น เขานั่งอยู่แบบนั้น มีคนเข้ามาปลอบและเดินออกไปอยู่หลายคนมาก แต่ก็ไม่ใครอยู่กับเขาได้นานหรอก เพราะพูดปลอดเขาแค่ไหนก็ไม่ทำให้พัคอูจินคนนี้หยุดได้นอกจากคนที่อยู่ตรงนั้น คนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาร้องไห้...
ไม่เหลืออะไรแล้ว
ไม่เหลือใครแล้ว
ทำไมทุกคนเอาแต่ทิ้งพัคอูจินกันล่ะ
ไม่รักกันเลยหรอก
ตอนนี้พัคอูจินได้พาร่างตัวเองกลับมายังห้องตัวเองแล้ว ไม่รู้เดินมานานแค่ไหน จนตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว พัคอูจินเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเดินไปตู้ที่มีเครื่องดื่มชวนเมาตั้งอยู่ ก่อนจะเปิดแล้วหยิบมันขึ้นมาดื่มเข้าไปทั้งๆแบบนั้น เขาดื่มรวดเดียวจนหมด
เวลาเมาคนเราจะไม่รู้สึกเจ็บนอกจากใจข้างใน
แล้วทำยังไงใจมันถึงจะหายเจ็บล่ะ อูจินทำท่าคิดก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบมีดออกมา
มีดเล่มนี้มันคมแค่ไหนนะ ว่าพลางหยิบมีดกดลงไปที่แขนตัวเองของเหลวสีแดงค่อยๆไหลออกมาตามรอยกรีดของมีดที่ค่อยๆยาวขึ้น ยาวขึ้นตามแนวยาวของแขน
ไม่เจ็บจริงๆด้วย...
ขายาวพาตัวเองมายังห้องนอนและทิ้งตัวลงบนที่นอน พร้อมกับชูแขนสองข้างขึ้น เวลาอูจินเมามักจะชูมือขึ้นแบบนี้เสมอ เหมือนกำลังไขว่คว้าอะไรสักอย่าง
ทำไมไม่เหมือนกันนะ..
อูจินพูดขึ้นก่อนจะเด้งตัวขึ้นมา และเปลี่ยนไปถือมีดในข้างที่ตัวเองเพิ่งกรีดไป เพื่อที่จะมากรีดอีกข้าง เขาใช้ปลายมีดค่อยๆกดค่อยๆกรีดช้าๆ พร้อมกับมองแขนอีกข้างเพื่อดูว่าเขากรีดยาวเท่ากันหรือยัง
เหมือนกันแล้ว...
"ปกติคนเราจะฆ่าตัวตาย ต้องทำยังไงนะ ว่าไงจีฮุน"
"ใช่!!!!"
"จดหมายไง" เขาพูดก่อนจะลุกลงจากเตียงและเดินไปรอบๆห้องเพื่อมองหาสิ่งที่ที่จะมาใช้เขียนจดหมาย พร้อมกับร้องเพลงที่มีแค่คำอยู่สองคำ
"กระดาษ"
"ปากกา"
"กระดาษ"
"ปากกา"
"ปากกา"
"กระดะ.."
"อ๊ะ เจอแล้ว ดีนะที่ยังเก็บไว้อยู่" อูจินหยิบกระดาษกับปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ก่อนจะพาตัวเองมายังเตียง และทิ้งตัวลงบนเตียง ค่อยๆเขียนทั้งๆที่มือแทบจะไม่เหลือแรงอยู่แล้ว
"อะไรเนี่ย จะมาสั่นทำไม"เขาจิ๊ปากหงุดหงิดตัวเอง
"เสร็จแล้ว"
"ถึงเวลาแล้วล่ะ"
"เขียนจดหมายแล้ว"
"จีฮุนมารับอูจินด้วยนะ ถ้าไม่มาอูจินไปหาจีฮุนไม่ถูกนะ" พูดจบพัคอูจินใช้มีดเล่มเดิมที่กรีดแขนตัวเองก่อนจะเอาหันเข้าหาตัวแล้วกดมีดตรงตำแหน่งที่หัวใจเต้นอยู่....
เขานอนปล่อยเลือดค่อยๆไหลออกจากตัว จนมันเริ่มแห้งและแข็งตัวในที่สุด.
ลาก่อนโลกที่โคตรใจร้าย...
.
.
.
อาวุธใช้สังหารศัตรู แต่กับผม ศัตรูก็คือตัวผมไงล่ะ..
____________________________________________
แต่งไปแต่งมาเข้าฟิลนี้เฉย
มันถูกคอนconceptไหมนะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราดีใจมากเลย
เราเพิ่งเริ่มแต่ง ด้วยใจชิปเปอร์ที่แรงกล้าเราจะคงอยู่ของเรือลำนี้ต่อไป
เราคิดแท็กของตัวเองได้แล้วเผื่อมีใครสักคนอยากให้พูดถึงฟิคของเรา ฮ่าๆๆ
#JellyBoyFics
ฝากเอ็นดูน้องเขาด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in