#fictober

pairing | Changkyun x Kihyun

prompt by | the-modern-typewriter

"จะสารภาพหรือไม่" 

"ข้าไม่มีอะไรจะสารภาพ"

"เจ้าผู้ใช้เวทมนต์ดำของภูติผี .. ยังกล้าโป้ปดอีกงั้นหรือว่าไม่มีอะไรจะสารภาพน่ะ"

"...." ไม่มีครั้งใด—

ไม่เคยมีครั้งใดที่ยูกีฮยอนนึกเกลียดชังอิมชางกยุนได้มากเท่าครั้งนี้มาก่อน

เขาเกลียดสายตาแข็งกร้าวที่คนผู้นั้นใช้มองมา 

เกลียดน้ำเสียงราบเรียบเย็นชาที่เอาแต่เอ่ยถ้อยกล่าวหาใส่ไคล้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เกลียด ... เกลียดเหลือเกิน

"สารภาพบาปของเจ้าต่อหน้าตัวแทนของพระผู้เป็นเจ้าเดี๋ยวนี้ !" ตวาดออกไปทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดี ว่าเจ้าของร่างบอบบางที่ถูกผูกไว้กับเสาไม้ตรงหน้านี้ คือผู้บริสุทธิ์ที่ไม่เคยแม้แต่จะคิดร้ายแก่ผู้ใด

ใช่ , ชางกยุนรู้ดีว่านี่คือการจับผิดตัว

ดวงตาสีเข้มของอัศวินในชุดเสื้่อเกราะประทับตราศาสนจักรมิอาจละไปจากผู้เป็นที่รักของเขาได้แม้เพียงเสี้ยววินาที ความเจ็บปวดราวกับถูกหนามแหลมแทงลงมากลางอกนี้ ใช่ว่ากีฮยอนจะรู้สึกคนเดียวเสียเมื่อไร ... ชางกยุนเองก็รู้สึกเจ็บไปทั้งหัวใจ แต่เขาไม่มีสิทธิ์เสียงอะไรที่จะพูดความจริงออกมา

"เจ้าใช้คำสาปทำให้บ่อน้ำปนเปื้อน ผู้คนในหมู่บ้านล้มป่วยลงก็เพราะมนต์สกปรกของเจ้า!" 

ทุกคำที่กล่าวหา 

ทุกบาปที่เขาประกาศมันต่อหน้าคนรัก 

— ชางกยุนต้องกัดฟันเค้นมันออกมาทั้งสิ้น

ในฐานะของอัศวิน ชางกยุนทำได้เพียงปฏิบัติตามคำสั่งจากผู้เป็นเจ้านาย ..

หากไม่อาจแก้ปัญหาโรคประหลาดที่เกิดขึ้นในอาณาเขตนี้ได้ สิ่งเดียวที่ยังทำให้สามารถเหนี่ยวรั้งศรัทธาและความเชื่อใจจากประชาชนไว้ คงมีเพียงการจับพ่อมดหรือแม่มดสักรายมาผูกเสาเผาไฟให้สูญสลายไปต่อหน้าต่อตา

และโชคร้ายเหลือเกินที่พ่อมดคนนั้นถูกจำเพาะเจาะจงให้เป็น  'ยูกีฮยอน'

.. ยูกีฮยอนที่สดใสและน่าทะนุถนอมของอิมชางกยุน ..

"ข้าไม่ยอมรับ"

"กล้าดีอย่างไ—"

"ท่านย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจว่าข้าไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นได้แน่นอน" เสียงสูงขึ้นราวกับจะขาดใจ กีฮยอนเค้นมันออกมาท่ามกลางสายตาหยามเหยียดประทุษร้ายจากฝูงชนที่มามุงดูอยู่รายรอบ เพียงแค่เขาถูกศาสนจักรกล่าวหาว่าเป็นพ่อมดหมอผี ทุกคนที่เคยเป็นเพื่อน เป็นพี่ หรือแม้กระทั่งเป็นคนรัก ก็พร้อมจะหันมีดดาบใส่กัน พร้อมจะปลิดชีวิตเขาลงได้ในทุกเวลา

นี่หรือคำสัตย์สาบานรักที่ท่านปฏิญาณไว้...

นี่หรือความซื่อตรงในหัวใจที่ท่านสัญญาว่าจะมอบให้แก่ข้าแต่เพียงผู้เดียว

อิมชางกยุนช่างร้ายกาจนัก , ร้ายกาจเหลือเกินที่หลอกเขาให้รักจนหมดทั้งใจได้ 

แก้วตาสีน้ำทะเลรวดร้าวสั่นไหว แม้มิต้องการแสดงความอ่อนแอต่อหน้าผู้ใด แต่สถานการณ์ที่แสนโหดร้ายก็บีบบังคับให้ยูกีฮยอนจำต้องร้องไห้ออกมา

"ท่านผู้แทนได้ตัดสินแล้ว มิสู้เจ้าสารภาพบาปเหล่านั้นซะเพื่อจะได้ถูกละเว้นจากโทษตายไม่ดีกว่าหรือ"

ทั้งชางกยุนและกีฮยอนเองก็รู้อยู่แก่ใจดี เสาไม้ที่ถูกกองฟางสุมอยู่รายรอบนี้ รอเพียงแค่เวลาอันเหมาะสมที่จะจุดเพลิงขึ้นเท่านั้น .

หัวใจของกีฮยอนแตกสลาย

หัวใจของชางกยุนก็ไม่เหลือชิ้นดี

— กีฮยอนถูกทรยศจนความไว้ใจที่มีพังพินาศสูญสิ้นลง

ไม่มีอีกแล้วแสงแห่งความหวังในดวงตาคู่งามของร่างน้อย ไม่มีอีกแล้วความรักที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจ มีเพียงความผิดหวังและความเคียดแค้นชิงชังปรากฎขึ้นในแววตา

"ว่าอย่างไรยูกีฮยอน พร้อมจะสารภาพความผิดต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าแล้วหรือยัง" เพียงแค่สิ้นประโยคนั้น เสียงหวานที่สะอื้นไห้จนแหบแห้งก็แผดดังลั่นขึ้นทันที...

"ความผิดเดียวของข้า—"

.

.

.

"คือการรักท่านไงล่ะอิมชางกยุน!!"