ฉันคุยอยู่กับเพื่อนที่มีชื่อว่าความเหงาถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในปีนี้พร้อมจิบไมโลร้อนในแก้ว บทสนทนาเราเริ่มต้นจากเรื่องไหนก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้เดินทางจนมาถึงเรื่องของคุณ

หน้าหนาวที่แล้วเรายังไม่รู้จักกันเลย คุณและฉันคือคนแปลกหน้าที่ต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง

แต่ก็ในหน้าหนาวเดียวกันนี่แหละ 

ที่ฉันและคุณได้รู้จักกันเป็นครั้งแรก

ฉันที่หัวใจอ่อนแอจากความผิดหวังในความรู้สึกก่อนหน้านี้ มาเจอกับคุณที่ทำให้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง ความหนาวเหน็บที่เกาะกุมในใจมาเป็นช่วงเวลาหนึ่ง ก็ได้ทุกละลายด้วยความอบอุ่นของคุณ 

และคุณทำให้ฤดูหนาวของฉันไม่เศร้าสร้อยอย่างที่เคย

แต่

ฉันสูญเสียความหลงใหลในตัวของคุณหลังจากวันหยุดฤดูร้อนที่ยาวนานได้เกิดขึ้นกับเราสองคน อาจด้วยใจของฉันตอนนั้นไม่แข็งแรงมากพอที่จะอดทนรอคนที่แทบจะนับครั้งเจอกัน ฉันจึงตัดใจ (ด้วยความไม่แน่ใจของตัวเอง) จากคุณด้วยความคิดที่ว่า คุณควรเจอคนที่ดีกว่า และฉันควรจะเดินต่อสักที

แน่นอนว่า  ใจที่ไม่อยู่นิ่งของฉันก็วิ่งลิงโลดไปไหนต่อไหนตามอารมณ์อ่อนไหวที่เกิดขึ้น

ฉันพยายามสลัดคุณทิ้งออกไปจากหัว พยายามนึกถึงอะไรก็ตามที่ทำให้ใจฉันไม่กลับมาเต้นแรงอีกครั้งเพราะคุณ หนึ่งในเรื่องที่ชัดเจนที่สุดของตอนนั้นคือ ระหว่างเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้หรอก และความเป็นไปไม่ได้ทำร้ายความรู้สึกฉันได้ดีที่สุดแล้ว ดังนั้น ฉันเลือกที่จะใช้มันเป็นเหตุผลหลักที่จะลบความรู้สึกของฉันต่อคุณ มองหาความเป็นไปได้ในตัวคนอื่นที่ฉันรู้สึกคล้อยตามในช่วงเวลานั้น 

น่าแปลกที่ ยิ่งฉันมองหาสิ่งนั้นจากคนเหล่านั้นมากขึ้นเท่าไหร่

ฉันกลับคิดว่าคุณยังมีความเป็นไปได้ให้กับฉันมากกว่าคนเหล่านั้นเสียอีก

พอได้ทบทวนการกระทำหลายอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ส่งผลให้อาการคิดเข้าข้างตัวเองของฉันมันกำเริบขึ้นและอยู่ในภาวะที่เกือบจะหนัก 

สายตาของคุณ

ฉันจำไม่ค่อยได้ว่าคุณเคยยิ้มหรือหัวเราะให้กับฉันหรือให้กับบทสนทนาระหว่างเราสองคนไหม เพราะฉะนั้น ในสมองของฉันจึงดึงความจำอื่นมาทดแทน สายตาหลากอารมณ์ของคุณก็ปรากฏขึ้น

และมันคือสิ่งที่ฉันไม่เคยลืมได้เลยในตลอดเวลาที่ผ่านมา

อีกสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เคยลืมเลย มันเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่ว่าใครก็สามารถให้ได้ หรือฉันจะไปฉกฉวยจากคนอื่นตามใจชอบก็ทำได้โดยไม่เขอะเขิน 

แต่กับคุณ สิ่งนี้จะมีความรู้สึกพิเศษบางอย่างที่ทำให้มันแตกต่างจากคนอื่น ความรู้สึกเป็นสุขจะเกิดขึ้นมาในใจฉันทุกครั้งที่คิดถึงมัน

รู้ตัวอีกที ฉันเดินกลับมาในเส้นทางที่มีคุณเป็นปลายทางตอนไหนก็ไม่รู้ในช่วงฤดูฝน

(แต่ถ้าให้เดานะ ฉันคงหลอกตัวเองว่าไม่ได้อยู่บนเส้นทางนี้ด้วยการใส่ VR แล้วเล่นเกมจีบหนุ่มอยู่ล่ะมั้ง)

การเดินบนเส้นทางนี้ของฉันมันเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ตามความรู้สึกของฉัน ความคิดของคุณและสิ่งที่เราได้เผชิญ 

ตอนนี้ฉันเดินทางบนเส้นทางของคุณมาจนถึงหน้าหนาวนี้แล้ว 

ความเหงาเห็นฉันตั้งท่าอย่างนั้น เลยถามคำถามสุดท้ายของการสนทนาของเราสองคนในคืนนี้

ฉันหัวเราะแก้เขินและเงียบไปพักใหญ่เพื่อหาคำตอบ

ฉันยังคงรู้สึกถึงเขาอยู่มากเท่าที่จะคิดได้ แต่ความรู้สึกนั้นยังชัดเจนอยู่ไหม 

'ตอนนี้มันเหมือนกระจกที่มีใครสักคนมาเป่าลมให้ไอมันขึ้นเป็นระยะ 

ความเหงาได้ยินคำตอบของฉันก็ทำหน้าสงสัย ฉันเลือกที่จะไม่อธิบายอะไรต่อและเตรียมบอกลาเขา

เอาเถอะ ถึงหน้าหนาวนี้ ฉันจะไม่มีคุณอยู่ด้วยข้าง ๆ 

แต่ฉันหวังว่าหน้าหนาวครั้งหน้า เราจะได้อยู่ด้วยกันนะ

.

MERRY 

KID-TEUNG-MAK.