เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อวาน มินิมอร์ไปเปิดอ่านกระทู้เรื่องเกี่ยวกับคุณผีทั้งหลาย ตามว้าปที่เพื่อนๆ ส่งมาให้อ่าน แล้วก็เลยคิดย้อนกลับไปนั่งดูหนังสั้น เรื่องเกี่ยวกับผีที่เคยดูสมัยเป็นเด็กน้อยคอซองกระโปรงกรมท่า (บ่งบอกอายุจริงๆ)แล้วก็คิดขึ้นมาได้อีกอย่างว่า เห้ย! คนเราชอบเล่าเรื่องผีมานานแล้ว...

วันนี้กลับมาพร้อมหนังฟิล์มสวยวัวตายควายล้ม The Love Witch(2016) กำกับโดย Anna Billerเรารู้จักเรื่องนี้เพราะแอบไปสอดส่อง favorites หนังของบล็อกเกอร์ต่างประเทศคนหนึ่งมาแล้วบังเอิญถูกใจโปสเตอร์ที่เรโทรมาก ๆ (นึกถึงหนังสมัยรุ่นคุณมิตรชัย บัญชา) ประกอบกับเนื้อเรื่องที่น่าสนใจไม่หยอก จึงใช้วิชามารหามาดูจ...

0. I Am Not A Serial Killer “I broke my rules.” จอห์น คลีเวอร์ เด็กชายอายุ 15เพิ่งถูกจิตแพทย์วินิจฉัยว่าจิตไม่ปกติ หลังจากพบว่าเขารู้สึกอยากฆ่าคน แม้เขาจะไม่รู้สึกเห็นใจเพื่อนมนุษย์เท่าไรนัก แต่เขาก็ไม่อยากเป็นคนไม่ดี ดังนั้นเมื่อในเมืองเกิดเหตุฆาตกรรมต่อเนื่อง เขาจึงลงมือสืบเพื่อยับยั้งไม่ให้เ...

"ผมเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดเป็นอย่างดี แต่เอาเข้าจริงก็ทำไม่ได้" (กดที่นี่เพื่อย้อนกลับไปอ่านบทที่ 5) ลุงบุญส่งปิดประตูห้องพยาบาล และใส่กลอนประตูห้อง สายตาของผมจ้องมองการกระทำของลุงบุญส่งตั้งแต่ต้นจนจบ โดยในระหว่างนั้นก็คิดถึงเรื่องของเด็กผู้หญิงที่มารับกรรมจากการกระทำที่ไร้ความผิดชอบของผู้...

"นายจะลงไปหรือเปล่า?" "ฉันไม่เห็นด้วยว่ะ" บันไดกับดวงไฟสีแดงที่ดูน่าขนลุก มันกำลังส่องทางไปที่ป่าหลังบ้าน เย็นยะเยือกและเงียบกริบ เสียงขยุกขยิกในพุ่มไม้ที่ไม่ไกลมากนัก มันสั่นระริกรัวๆเหมือนมันตั้งรับพร้อมจะโจมตีทุกเมื่อ ก่อนจะเงียบนิ่งไปเหมือนเดิม เร็นกับเพื่อนของเขารีบเข้าบ้านไปอย่างทันที ไม่...

บอกได้เลยว่าธีมหนังมีความแข็งแรงสูงมาก วินาทีที่เห็นโปสเตอร์คือเราตัดสินใจเลยว่ายังไงก็ต้องไปดูให้ได้ ถึงกับลงทุนนั่งรถไฟฟ้าออกไปดึกๆ ดื่นๆ เพื่ือดูเลยเอ้า พลอตและรูปแบบหนังเกี่ยวกับการทำสารคดีในสถานที่ไม่ชอบมาพากลจนต้องโดนดี โดยเล่าผ่านกล้องแบบ live recording/บุรุษที่หนึ่ง ฟังดูซ้ำจำเจมาก แต่ประเด...

(กดที่นี่เพื่อย้อนกลับไปอ่านบทที่ 4) หลังจากประตูห้องเรียนศิลปะและนาฏศิลป์ถูกปิดสนิท ผมเดินลงบันไดของอาคารเรียน 1 เพื่อสำรวจห้องถัดไป ผมได้ยินเสียงดนตรีไทยตลอดตั้งแต่ก้าวขาลงบันไดขั้นแรกจนถึงขั้นสุดท้าย หลังจากนั้นเสียงเพลงดนตรีไทยค่อยๆ เงียบลง ห้องถัดไปที่ผมและลุงบุญส่งจะสำรวจคือห้อง...

(กดที่นี่เพื่อย้อนกลับไปอ่านบทที่ 3) ในขณะที่ผมเดินบนทางเดินอาคารเรียน 1 ภายในหัวยังคงนึกถึงเหตุการณ์ภายในห้อง วิทยาศาสตร์ ผมจะลืมภาพเหล่านั้นได้อย่างไร ในเมื่อมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่ก้าวออกจากห้องวิทยาศาสตร์แล้ว ถ้ามันเกิดขึ้นในตอนที่ผมกำลังสอนนักศึกษา จู่ๆ ก็มีสายตาของหุ่นจำลองร่างกาย...

(กดที่นี่เพื่อย้อนกลับไปอ่านบทที่ 2) ท่ามกลางความเงียบและบรรยากาศวังเวง ผมเดินตามหลังลุงบุญส่งขึ้นบันไดอย่างช้าๆ เราสองคนไม่ได้เอ่ยปากต่อกัน มีเพียงเสียงหัวใจของผมที่เต้นดังมากกว่าเสียงฝีเท้าที่ตกกระทบพื้น ผมคิดว่าลุงบุญส่งคงมีอาการไม่ต่างจากผมนะ เราทั้งสองคนเดินมาหยุดหน้าห้องวิทยาศาสตร์...

(กดที่นี่เพื่อย้อนกลับไปอ่านบทที่ 1) มันเป็นเรื่องยากกับการปฏิเสธในสิ่งที่เกิดขึ้น หากพูดถึงความหมายของคำว่า "ครู" ตามความคิดเห็นของคนทุกคน ครูคือผู้สอนนักเรียน-นักศึกษา แต่สำหรับหน้าที่ของครูในโรงเรียนที่ที่ห่างไกลจากตัวเมือง ไม่ได้มีหน้าที่แค่สอนเท่านั้น นั่นคือสิ่งที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี...

"แสงเรืองๆ ที่ส่องประเทืองอยู่ทั่วเมืองไทย..." ผมจำเนื้อร้องของเพลงนี้ได้ดี มันเป็นเพลงสำหรับที่ทำให้คนหลายคนตระหนักถึงคุณค่าแม่พิมพ์ของชาติ ความปราณีตและละมุนละไมของเนื้อเพลง ทำให้จินตนาการถึงภาพครูในพื้นที่ห่างไกล ด้วยเหตุนี้เอง เพลงดังกล่าวสร้างแรงบันดาลใจให้ผมมุ่งมั่นอยากเป็นครู วันนี้...