ป๊อบคอร์นคาราเมลที่คั่วร้อน 

ยังไม่ร้อนเท่าคู่ที่คั่วกันอยู่ข้างหลังผม

ผมเห็นแล้ว ว่าพวกเขาเริ่มอี๋อ๋อกันตั้งแต่หน้าโรง 

จากที่ลอบสังเกตดูก็น่าจะเป็นคู่รักเกย์ที่หน้าตาดีทั้งคู่ ฝ่ายหนึ่งที่ดูมีอายุมากกว่าอยู่ในชุดสูทแบบไม่ทางการกับกางเกงสามส่วนสีน้ำตาลอ่อน แว่นตากรอบหนาสีดำที่สวมอยู่ทำให้เขาดูเคร่งขรึม สมกับที่อีกฝ่ายที่ดูเด็กกว่าเรียกเขาว่า "อาจารย์" ทุกคำ

เป็นอาจารย์ที่คบกับนักศึกษาเหรอ?

เพราะมันเป็นหนังอาร์ตที่ได้รับการชื่นชมจากเทศกาลหนัง ทำให้มีรอบฉายน้อยสุดๆ และรอบนี้ก็เป็นรอบสุดท้ายก่อนจะหลุดโปรแกรมฉายแล้ว ผมจึงพยายามโฟกัสทุกฉากที่ขยับไปมาอยู่บนจอภาพกว้างๆ ตรงหน้า ระบบเสียงดอลบีกระหึ่มสั่นสะเทือนทั้งโรงเป็นปกติดี

เสียงหนังดังกว่า 

แต่หูเจ้ากรรมดันไปโฟกัสแต่เสียงสองคนข้างหลัง

สองคนนั้นก็ยังคงนัวเนียกันไม่เลิก

ได้ยินชัดทุกรายละเอียด เสียงจูบจ๊วบจ๊าบ เสียงดูดเม้ม เสียงน้ำลาย  

มันเอร็ดอร่อยอะไรขนาดนั้นเชียว

ผมอยากยกมือขึ้นปิดหูเพื่อหนีจากสิ่งเร้า 

แต่ถ้าทำแบบนั้นก็จะไม่ได้ยินเสียงหนังอีก

ผมยัดป๊อบคอร์นคาราเมลเข้าปากเพิ่มอีกคำ และอีกคำ

หวังพึ่งพาเสียงเคี้ยวกร้วมให้มันกลบไปทั้งโพรงหู 

กลับได้พบว่ามันทั้งจืดและสากคอ รู้สึกน้ำลายหนืดไปหมด

ผิดกับ...

หรือจะให้ง่ายกว่านั้น ผมถือวิสาสะย้ายที่นั่งลงไปอีกแถวไม่ดีกว่าหรือ ทันทีที่ผมลุกขึ้น พวกเขาจะได้รู้ตัวว่าผม หมดความอดทนแล้ว และนี่มันโรงหนัง ผมต้องการดูหนัง!

...แต่ผมก็ไม่ได้ขยับไปไหน

กระทั่งเสียงครางครืออื้ออึงเริ่มดังขึ้น

เอาล่ะ พอกันที

“พวกคุณ! ถ้าจะขนาดนี้ก็เปิดห้องกันเลยมั้ย”

สิ้นเสียงผม ทุกอย่างเงียบ 

แม้แต่หนังยังเงียบเหมือนรู้ว่าควรให้ฉากนี้ได้ซีน

สาบานเลย

ว่าผมตั้งใจแค่ประชดประชันเท่านั้น 

ไม่ทันได้ฉุกคิดแม้สักนิด

ว่าประโยคที่ใช้มันจะกำกวมชวนเข้าใจผิดไปไกล

จนกระทั่งเห็นแววตาเร่าร้อนนั้นของพวกเขาทั้งคู่ที่มองตรงมาที่ผม

“ได้สิครับ งั้นคุณอยากแนะนำที่ไหนเป็นพิเศษมั้ย”

ก็ได้ 

พวกเขาเข้าใจถูกแล้ว

จากนั้นผมก็ถูกประกบอยู่ระหว่างพวกเขาในห้องโรงแรมม่านรูดที่ผมเป็นคนแนะนำ

END