“อ่ะ มึงเอาไปละกัน”

“อ่าว ทำไมมึงไม่กินอ่ะ”

“ให้กินของที่ซื้อมาเองวันวาเลนไทน์มันเศร้าไปหน่อยป่าววะ”

“เลยเอามาโยนให้กู”

“อือ กูไม่กล้าเอาให้พี่เค้าจนหมดโอกาสให้ไปละ แต่ก็เสียดายของ ช็อคโกแลตแม่งขายแพงเหี้ยๆ”

“เออ เหมือนกูเลย อ่ะ เอาไป”

“อ้าว มึงก็ด้วยเหรอ”

“เออ กูก็ไม่กล้าให้เค้า จนแม่งจะเน่าคากระเป๋าละ ถือว่าแลกกันแดกกับของมึง”

“เออดี ทีนี้ก็จะได้เนียนเหมือนได้ช็อคโกแลตวาเลนไทน์กะเค้าด้วย”

“...น่าเศร้าโคตร ๆ ”

นั่งลงบนอัฒจรรย์ แกะห่อออกมากินพร้อมกัน ถุงหนึ่งเป็นถุงกระดาษสีน้ำตาล อีกอันเป็นกล่องสีแดง

แต่ข้างในคือช็อคโกแลตเฟอร์เรโร รอชเชอร์ในห่อขนาดสามชิ้นเหมือนกัน

ช็อคโกแลตที่แค่สามชิ้นก็ทำให้ต้องอดข้าวเที่ยงเพื่อเอาค่าขนมไปซื้อกำลังอยู่ในมือพวกเราเหมือนกัน

การลงทุนซื้อมันมา หมายถึง ความลึกซึ้งในการแอบชอบอีกฝ่าย รุ่นพี่ที่เขาแอบมองอยู่เองก็ได้รับสิ่งนี้มาเป็นช่อใหญ่ ใครจะกล้าไปเทียบ

เหล่าเด็กชายที่น่าเศร้าต่างกินหลักฐานแห่งความขลาดของกันและกันเข้าไป

"เชี่ย งี้มันจะต่างจากแดกของตัวเองยังไงวะ"

"...แม่งน่าเศร้ากว่าเดิมอีกว่ะ"