ผมให้ความสุขเป็นพระจันทร์และดวงอาทิตย์

ความเศร้าเป็นก้อนเมฆ

ส่วนท้องฟ้านั้น

นั่นสิ คืออะไรดี







บางครั้งกลุ่มเมฆคล้ายแพถูกวาดบนท้องฟ้า

บางทีเกาะกลุ่มในวันฟ้าใส

บางทีลอยล่องเป็นหย่อมๆในคืนมืดมิด



หรือบางครั้ง



เมฆอาจปกคลุมทั่วฟ้าในคืนเดือนดับ








แต่ไม่ว่าเมฆนั้นจะอยู่ในตอนกลางวันหรือกลางคืน

คุณก็รู้ว่าจริงๆแล้ว

พระอาทิตย์และพระจันทร์จะอยู่บนฟ้าไม่ไปไหน








ถึงมองไม่เห็น จับต้องไม่ได้

แต่ความอุ่นของพระอาทิตย์

ความนุ่มนวลของพระจันทร์

ความรู้สึกในช่วงขณะนั้น

มันไม่หายไปไหนหรอก

ไม่มีทางที่ท้องฟ้าจะมีแค่กลางคืน

ไม่มีทางที่กลุ่มเมฆจะปกคลุมฟ้าไปตลอด








ช่วงนี้ท้องฟ้าช่างมืดหม่น

หยาดฝนร่วงหล่นไม่ขาดสาย

คล้ายความเศร้าที่อยู่ในแก้วตาใสของเธอ

เธอไม่พูด

ผมไม่ถาม

เราไม่เข้าใจ






และไม่มีใครเข้าใจ






ผมรู้ว่าเธอเศร้า

ผ่านดวงตาที่เป็นสื่อบ่งบอกอารมณ์ของเธอ

แต่ก็เพียงเท่านั้น











คำปลอบประโลมนั้นผมรู้ดีว่ามันไม่ได้ช่วยให้เรื่องของเธอดีขึ้นหรอก

แต่สิ่งที่ผมทำได้นั้นก็มีเพียงเท่านี้


ให้คำพูดเหล่านี้บอกให้เธอรู้ว่าผมเป็นห่วงเธอ


เธอยิ้ม

ผมมองรอยยิ้ม

มองดวงตา

มองใบหน้า

ก่อนอ้อมกอดแห่งการปลอบโยนจะเข้ามาแทนที่



ผมหลับตา



หากเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอนั้น

เธอแบกมันไว้ภายในใจ

ผมขอให้อ้อมกอดที่แสนเศร้าระหว่างเรา

ณ ตอนนี้

ช่วยพยุงเรื่องเหล่านั้นให้บางเบาลงบนไหล่อันสั่นไหวของเธอ








ท้องฟ้าของผมไม่มีเมฆ

ไม่มีแสงจันทร์

ไร้ซึ่งแสงอาทิตย์

ไร้สัมผัสแห่งความอบอุ่น

มีเพียงสายลมแห่งความทรงจำ

ทั้งร้อนและหนาว

ปกคลุมไปทั่วราวกับกลุ่มหมอก







ผมลืมตา

รอยยิ้มของเธอยังคงอยู่

เธอเอ่ยถามคำถามที่ผมเห็นใครต่อใคร

ต่างโพสท์ราวกับคำคมในโลกออนไลน์







"ถ้าคุณรู้จักใครคนหนึ่ง

เป็นเวลานาน หรืออาจจะช่วงสั้นๆ

แต่

สักพักความสัมพันธ์นั้นเปลี่ยนไป

คุณจะโทษว่าเขาเปลี่ยนไป

หรือตัวคุณเอง"






ผมเหม่อมองร่างของเธออย่างไม่เข้าใจ






"ผมคงโทษเวลาและเรื่องราวมากกว่า

จริงๆผมว่าคงไม่มีใครไม่เปลี่ยนไปหรอก

ทุกคนย่อมเปลี่ยนไปตามเรื่องที่เขาพบเจอ"






รอยยิ้มของเธอช่างดูประหลาด

คล้ายขบขันกับคำตอบที่ผมสื่อไปให้

ผมย่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ





"คุณจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเราทุกคนเปลี่ยนไปตลอดเวลา

ในเมื่อคนบางกลุ่มนั้นยังยืนอยู่ที่เดิม

เฝ้ามองคนๆเดิม

ความรู้สึกยังเหมือนเดิม"






เธอในตอนนี้คงเป็นดั่ง

แสงจันทร์คืนข้างแรม

ดูงดงาม

ยามท้องฟ้ามืดหม่น






ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด

ไฟสีส้มอ่อนจากไฟแช็กดูสว่างไสวท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบเหงาของเมืองใหญ่







"คนเหล่านั้นก็เปลี่ยนไปเช่นกัน"







เธอหันมามองผม

รอยยิ้มยังคงปรากฎบนใบหน้า








"พวกเขาอาจจะยืนอยู่ที่เดิม แต่หากรอบตัวของเขาเปลี่ยนแปลงไป

พวกเขาจะมองเห็นอะไรใหม่ๆ

พวกเขาจะพบเจอเหตุการณ์ที่แปลกไป

พวกเขาจะมีความคิดที่ไม่เหมือนเดิม

และนั่นเอง คือการเปลี่ยนแปลงของคนกลุ่มนั้น"








ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาจากปากของผม





พร้อมๆกับความเงียบที่เข้ามาปกคลุมเราสองคน

.

.

.

.

.

.

She had tricked him. 

She had made him leave his old self behind and come into her world, 

and then before he was really at home in it but too late to go back, 

she had left him stranded there — 

like an astronaut wandering about on the moon.

 Alone.

— Katherine Patterson, Bridge to Terabithia