มันค่อนข้างจะแปลก





พิเศษ





จนวันหนึ่ง

ผมเปิดกล่องใบนั้นให้เธอดู

เธอไม่มั่นใจสิ่งที่เธอมองลงมาในกล่องใบนั้น

ผมเองก็ไม่มั่นใจสิ่งที่ผมให้เธอสัมผัส






กลัว

กลัวว่าเธอจะปิดกล่องใบนั้นแล้วเดินจากไป



แต่เธอกลับยิ้ม



ราวกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
















ที่ตรงนั้น

ในที่ของเราสองคน

มีแก้วน้ำแก้วหนึ่ง

ที่ฉัน หรือเธอ ได้วางไว้

หนึ่งวัน หนึ่งคืน หนึ่งปี

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงไหน

น้ำในแก้วกลับไม่เคยลดลงเลย

รวมถึง

ไม่เคยเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน




สายลมแห่งความเหงา

พัดมา

ผ่านไป

เธอส่งยิ้ม

ทักทาย

คลายความหว่าเหว้ในใจ

แสงทออบอุ่น

คล้ายอ้อมกอดนั้นที่เธอมอบให้

ก่อนหายจากไป

แทนที่ด้วยเม็ดฝนน้อยใหญ่เป็นดั่งน้ำตา