Space Oddity - disintegration

(1982)
เพราะห้วงอวกาศกว้างใหญ่เกินกว่าจะประมาณได้ด้วยหน่วยวัดทุกชนิดบนโลก จักรวาลจึงเต็มไปด้วยความลับ แต่มนุษย์กำลังพยายามพิชิตความเวิ้งว้างของอวกาศด้วยสติปัญญาที่ทระนงว่าสูงส่งกว่าเผ่าพันธุ์อื่นทั้งปวง คุณคิดว่าบางทีมนุษย์ก็ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทะเยอทะยานเหลือเกิน

คุณเคยเก็บเรื่องความพิศวงของจักรวาลมาคิด แต่คุณไม่ได้พยายามหาคำตอบ ไม่จำเป็นกับชีวิต คุณคิดเช่นนั้น ทว่าคำถามนั้นก็ติดอยู่ในใจ อยู่ที่ปลายความคิด คุณย่อมอยากรู้ว่าสติปัญญาอันชาญฉลาดของเพื่อนร่วมเผ่าพันธ์จะหาคำตอบให้คุณได้หรือเปล่า

จักรวาลดูเป็นเรื่องลึกลับน้อยลงเมื่อคุณได้สบตากับดวงตาสีไม่เข้าคู่กันคู่นั้น

เขาเป็นเพื่อนร่วมงานของคุณ ในตอนแรก และคงจะเป็นเช่นนั้นตลอดไปหากเกาะแห่งนั้นไม่แคบและไม่มีอะไรให้ทำจนคุณต้องขลุกอยู่กับเขาทุกวัน หากคุณซ่อนความรู้สึกตัวเองมิดชิด หรือหากคุณไม่ตัดสินใจภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์ คุณตั้งใจให้มันจบที่นั่น หลังจากนั้นเราจะกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองและไม่มีใครพูดถึงมันอีก

แต่ดวงจันทร์แพ้พ่ายให้กับแรงโน้มถ่วงของโลกฉันใด คุณก็แพ้พ่ายให้กับแรงดึงดูดที่เขามีต่อหัวใจคุณฉันนั้น คุณไม่แม้แต่จะลังเลเมื่อเขาติดต่อมาอีกครั้ง คุณรู้ ว่าคุณต้องการกลับเข้าไปอยู่ในวงโคจรของเขา

ความสัมพันธ์เป็นสิ่งที่ไม่ยั่งยืน คุณรู้ดี โดยเฉพาะความสัมพันธ์ที่เปราะบางจนคล้ายกับทำนองที่ผุดขึ้นมาในหัวยามตื่นนอน เพียงแค่กระพริบตาก็พร้อมจะหลุดหายไปจากความคิด แต่คุณไม่สนใจ การกระทำเป็นสิ่งที่ชัดเจนในตัวของมันเอง คุณเชื่ออย่างนั้น ตราบใดที่มันดำเนินอยู่และคุณมีความสุข นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคุณ

(1992)

อาจจะเพราะแรงดึงดูดระหว่างเราจางลงไป วันหนึ่งเขาจึงหายไปจากวงโคจรของคุณ หายไปราวกับไม่เคยมีอยู่ ทิ้งให้คุณหลงทางอยู่ในจักรวาลเพียงลำพัง และอาจเป็นเพราะอวกาศเป็นพื้นที่สูญญากาศ คำบอกลาของเขาจึงส่งมาไม่ถึงคุณ

ท้องฟ้านิวยอร์คให้ความรู้สึกห่างเหิน คุณหวังจะเจอเขาในร้านอาหารที่คุณชอบไป หรือบนทางเท้าสักที่ในมหานครแห่งนี้ คุณคิดว่าถ้าคุณได้ยินคำทักทายและบอกลาอีกครั้ง ท้องฟ้าอาจจะดูห่างเหินกับคุณน้อยลง

คุณลืมคิดไปว่าคำบอกลาอาจจะอยู่ในโปสการ์ดที่ถูกตีกลับ หรือเสียงข้อความอัตโนมัติที่บอกว่าหมายเลขนี้ไม่สามารถติดต่อได้อีกแล้ว คุณลืมคิดหรือคุณแค่ไม่อยากยอมรับ คุณตอบคำถามตัวเองไม่ได้ แต่ลึกๆ คุณรู้ดี

การกระทำเป็นสิ่งที่ชัดเจนในตัวของมันเองโดยไม่ต้องมีคำพูดใดมารองรับ คุณเรียนรู้บทเรียนเดิมนี้อีกครั้งในรถไฟฟ้าใต้ดิน ผ่านตัวอักษรบนนิตยสารที่ถืออยู่ในมือ คุณไม่รู้หรอกว่าสุดขอบอวกาศอยู่ตรงไหน แต่เมื่อคุณอ่านคอลัมน์ที่เขียนเรื่องการแต่งงานครั้งที่สองของเขา คุณรู้สึกเหมือนร่วงหล่นลงสู่ที่ว่างที่ไม่สิ้นสุด จักรวาลไม่มีพื้นที่ให้คุณอีกต่อไปแล้ว

หลุมดำคือซากที่สิ้นสลายของดาวฤกษ์ที่ถึงแก่อายุขัย เมื่อความสัมพันธ์จบลง ทิ้งไว้เพียงมวลที่มีแรงโน้มถ่วงสูงมากจนแม้แต่แสงก็ไม่สามารถหนีออกมาได้ และเพราะคุณไม่ได้เดินทางเร็วกว่าแสง คุณจึงติดอยู่ในหลุมดำของความรัก ในนั้นคุณได้เรียนรู้ว่า ความพิศวงของจักรวาลเป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่สามารถและไม่มีวันเข้าใจ

Note: Inspired by Space Oddity - David Bowie

Note: Inspired by Space Oddity - David Bowie

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น