(Préludes Livre II : Feux d'artifice)

หลังจากที่ได้ยินเสียงพิธีกรประกาศชื่อผู้ได้รับรางวัล สมองประมวลผลอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะตระหนักได้ว่า นั่นคือชื่อผมเอง ซากาโมโตะ ริวอิจิ เป็นชื่อของผมจริงๆ

บรรยากาศรอบตัวเหมือนจะเลือนหายไปชั่วขณะ เสียงปรบมือ คำแสดงความยินดี ทุกเสียงดูเหมือนจะไม่สามารถแทรกตัวเข้ามาในโสตประสาทได้ ความยินดีประทุอยู่ในอกเหมือนลาวาเดือด ผมดีใจ คุณก็คงดีใจอยู่เช่นกัน

ผมเดินขึ้นไปรับรางวัล กล่าวขอบคุณผู้ที่เกี่ยวข้องพอเป็นพิธี และทิ้งท้ายไว้ด้วยการกล่าวถึงบุคคลปริศนาที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับบทเพลงที่ชนะเลิศในครั้งนี้

ไหนบอกไม่ชอบเป็นข่าว คุณเอ่ยทันทีที่ผมมาถึงโต๊ะ เราจองร้านอาหารไว้ด้วยสองเหตุผล หนึ่ง ถ้าผมได้รางวัล คุณจะเลี้ยงฉลองให้ผม สอง ถ้าผมไม่ได้รางวัล คุณจะเลี้ยงปลอบใจผม

ผมให้สองวัน เดี๋ยวสื่อก็หันไปทำข่าวคนอื่นแล้ว อย่างเช่น เดวิดโบวี่ ร็อคสตาร์ชื่อดัง เปิดตัวนางแบบสาวสุดฮอตคู่เดทคนใหม่ คุณเงยหน้าจากเมนูขึ้นมา ทำหน้าตากวนประสาทใส่ผม

คุณไปเป็นนางแบบตอนไหนเหรอ คุณว่า

เราเดทกันอยู่เหรอ คุณแสร้งทำเป็นสนใจเมนูต่อ

หลังจบมื้อค่ำ เราเปิดไวน์เพิ่มอีกขวด คุณบ่นเรื่องนักเปียโนเล่นเพลงคัฟเวอร์แทนที่จะเล่นเดอบูซีให้สมกับเป็นร้านอาหารฝรั่งเศส ผมหัวเราะ เดอบูซีในร้านอาหาร สงสัยจังว่าคุณดื่มไปกี่แก้วแล้ว

บริกรรินไวน์ที่เหลือแล้วเก็บขวดไป เหลือลูกค้าอีกเพียงไม่กี่โต๊ะ ร้านกำลังจะปิดในอีกครึ่งชั่วโมง

คุณขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมเห็นคุณคุยอะไรซักอย่างกับบริกรก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ

จะเช็คบิลแล้วเหรอ ผมยกไวน์ขึ้นจิบ

ไม่ต้องรีบ คุณว่า คุณแค่ไปถามว่าลูกค้าเล่นเปียโนของร้านได้ไหม แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างกะทันหัน คุณบอกว่าคุณมีเรื่องหงุดหงิดใจ

บางทีผมก็ตามคุณไม่ค่อยทัน คุณมักจะก้าวเร็วกว่าผมสเต็ปหนึ่งเสมอ

ผมหงุดหงิดเพราะผมอยากจะเป็นคนเดียวที่ได้ฟังคุณเล่น เพลงของผม คุณวนนิ้วบนขอบแก้วไวน์เล่น ผมหวงของ ผมยอมรับ

อาการร้อนวูบวาบบนหน้านี่น่าจะมาจากแอลกอฮอล์ ต้องเป็นไวน์บ้าบอนี่แน่ๆ ผมคงดื่มเยอะไปหน่อย

เล่นให้ผมฟังนะ ที่นี่ ตอนนี้เลย

ผมคว้าแก้วไวน์แล้วดื่มมันหมดในรวดเดียว

(La plus que lente, L 128a)

เขาตรงดิ่งไปเปิดตู้เย็นทันทีที่ถึงบ้าน กินสปาเกตตี้ค้างคืนยังดีกว่านั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับบรรดาเซเลบริตี้ทั้งหลาย—เขาเบื่อการเข้าสังคม

เจ้าออสการ์ตัวใหม่เอี่ยมที่เพิ่งได้รับมาถูกวางไว้ข้างซิงค์ล้างจาน ริวอิจิเหนื่อยเกินกว่าจะหาที่เหมาะๆ ให้รางวัลอันน่าภาคภูมิใจอยู่ ออสการ์จะได้ยืนสำรวจห้องครัวเขาไปก่อนในคืนนี้ เขาจัดการอุ่นอาหารแล้วยกไปกินที่โต๊ะรับแขก ขณะที่กำลังจะกดรีโมทเปิดทีวี เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ริวอิจิยกหูโทรศัพท์ ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ปลายสายก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

“พอไม่ได้มีผมเป็นแรงบันดาลใจ คุณได้ออสการ์เลยนะ ผมกำลังพิจารณาตัวเองอยู่”

อา นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ยินเสียงคนคนนี้ สิบสองเดือน... หรือมากกว่านั้นกัน

“เพิ่งรู้ว่าคุณตัดพ้อเก่ง มีอะไรที่คุณไม่เก่งบ้างนะ”

“เดี๋ยวผมจะบอก” อีกฝั่งกระแอมเบาๆ “ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของรางวัลออสการ์สาขาเพลงประกอบภาพยนตร์ดีเด่นคนล่าสุดก่อน เก่งมากครับ”

“แลกกับเวลานอนเกือบทั้งอาทิตย์เลย” ริวอิจิแสร้งทำเป็นโอดโอย ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขากำลังยิ้ม

“ผมว่าก็คุ้มอยู่นะ คุณไม่ได้ได้ตุ๊กตามาประดับบ้านเพิ่มแค่อย่างเดียวนี่ พ่วงตำแหน่งคอมโพสเซอร์หนุ่มไฟแรงฝีมือดีมาด้วย”

“ขอบคุณนะ” เขาเว้นวรรค “ที่โทรมา”

ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง มีเสียงจุดไฟแช็คดังมาตามสาย

“ผมไม่เก่งอยู่เรื่องหนึ่ง” ริวอิจิรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ “เรื่องห้ามใจตัวเอง”

เขาเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ต่างฝ่ายต่างเงียบไปพักหนึ่ง ริวอิจิได้ยินเสียงฝั่งนั้นพ่นควันบุหรี่ชัดเจน

“พักผ่อนเถอะคุณ เข้าสังคมมาทั้งวันแล้วนี่ เหนื่อยน่าดู”

“ครับ งั้นก็ ราตรีสวัสดิ์” คำสุดท้ายเบาจนแทบจะเป็นการกระซิบ

ริวอิจิยืนมองโทรศัพท์บ้านตัวเองอยู่นาน ราวกับรอให้มันดังขึ้นมาอีกครั้ง

เดวิดจะรู้ไหมว่าในพจนานุกรมของเขา คำว่าราตรีสวัสดิ์ที่เขาเพิ่งพูดออกไปนั้นหมายถึง ผมคิดถึงคุณ